Το τέλος της… αριστεράς της Αριστεράς;

Το άρθρο του Δημοσθένη Δαββέττα δημοσιεύτηκε στον “Ελεύθερο Τύπο”, την Πέμπτη 12 Ιουνίου 2016

Οι πρόσφατες γαλλικές εκλογές ερμηνεύτηκαν από πολλούς ως τιμωρία του Ολάντ για αθέτηση των προεκλογικών του υποσχέσεων. Η πιο αριστερή τάση των αριστερόστροφων συνοδοιπόρων του Γάλλου προέδρου, το θεωρούν ως ποινή γιατί εγκατέλειψε τις αριστερές του θέσεις, κάτι που υποστήριξε και ο Αμερικανός αρθρογράφος Krugman.

Μπήκε με άλλα λόγια στην λογική των αγορών και της παγκοσμιοποίησης κι εγκατέλειψε την αριστερή του ιδεολογία.

Αυτή η κριτική της αριστεράς της αριστεράς, αν και μοιάζει εξ’ αρχής πιστευτή, εν τούτοις δεν ισχύσει, γιατί ξεπεράστηκε από την ίδια την πραγματικότητα. Κι εξηγούμε: Πριν λίγες μέρες έγινε μία έρευνα στην Γαλλία. Και το κοινό έδειξε σε ποσοστό 60-85% ότι τα κυρίως θέματα που το απασχολούν είναι τα εξής: γρήγορη επανεκκίνηση επιχειρήσεων και ξαναζωντάνεμα της επιχειρηματικότητας, επιστροφή των μικρών αφεντικών, μείωση δημοσιονομικών εξόδων, αλλαγή νοοτροπίας δημοσίου στον κρατικό μηχανισμό και την δημόσια διοίκηση και ακόμη ισχυροποίηση της ασφάλειας κατά της τρομοκρατίας, όπως και πιο αυστηρό έλεγχο κατά της παράνομης μετανάστευσης. Τέτοιου είδους ζητήματα δεν τα έβαζε ποτέ η αριστερά. Το αντίθετο, τα σχετικοποιούσε και τα άφηνε σε διαρκώς ρευστή κατάσταση λόγω της «ισοκρατικής της ιδεολογίας». Τέτοια ζητήματα τα έβαζε πάντα η κεντροδεξιά κι όσοι ακόμη πιστεύουν σε έννοιες όπως έθνος, πατρίδα, ταυτότητα, σταθερότητα πολιτισμικών και ηθικών αναφορών, θρησκεία κλπ. Συνεπώς, η άποψη που λέει ότι ο Ολάντ έχασε γιατί απόκλινε της αριστερής του πορείας είναι λάθος. Ο Ολάντ έχασε γιατί οι ιδέες της ιδεολογίας του , όπως «κράτος-προστάτης», «κράτος-εργοδότης», «κράτος-στρατηγός», ηττήθηκαν κατά κράτος. Ξεπεράστηκαν ανεπίστρεπτα από την ίδια την ζωή και την πραγματικότητα. Ας μην ξεχάσουμε ότι επί ¨αριστερής¨ γαλλικής διακυβέρνησης ,φτάσαμε σε 5 εκατομμύρια ανέργους, σε έναν πληθωρισμό κρατικών υπαλλήλων κι ένα κρατικό χρέος μεγαλύτερο από ποτέ.

Η αριστερά της αριστεράς, ελπίζει πια μόνο σε καπιταλιστική κρίση για να ξαναβγεί στην επιφάνεια ως κρατικο-δύναμη. Όπως συνέβη το 2008 και το 2012. Όμως και στις δύο αυτές περιπτώσεις τα θέματα της αριστεράς υιοθετήθηκαν από τη άκρα δεξιά. Ο αντι-ευρωπαϊσμός τους ένωσε παλιούς κομμουνιστές και εθνικιστές. Η ανάρμοστη και αφύσικη συμπόρευσή τους πρέπει να προβληματίσει. Κι ειδικά εδώ στην Ελλάδα. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι ιδέες αυτές είναι επαναστατικής αριστεράς, είναι εκτός πραγματικότητας κι ωφελούν μόνο την ακροδεξιά ατζέντα. Ας το προσέξει κι ο ΣΥΡΙΖΑ για το καλό της χώρας μας.