Τα “Kόκκινα Φανάρια” και ο διαχρονικός ρεαλισμός

Τα πορνεία της άλλοτε ξακουστής Τρούμπας, δεν απέχουν πολύ από τα σημερινά “studio” που κατακλύζουν τα στενά της Αθήνας. Αν ο κόσμος της συνοικίας του Πειραιά γνώρισε δόξες και μετά έσβησε απότομα, ο αντίστοιχος κόσμος σήμερα, υπάρχει ακόμα. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος προβάλλει τη διαχρονικότητα της κατάστασης μέσα από την παράσταση που σκηνοθετεί στη σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη»

Τα «Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού έκαναν θραύση από τη μεγάλη οθόνη και την ταινία με τη λαμπερή διανομή που άφησε εποχή στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Πολλά χρόνια μετά τη δεκαετία του ’60, στη σκηνή του «Ρεξ», η σκηνοθετική ματιά του Ρήγου είναι ενδιαφέρουσα και εύστοχη. Η εισαγωγή σε βάζει αυτόματα στην ατμόσφαιρα που αποπνέουν τα δωμάτια του «σπιτιού» της Μαντάμ Παρή. Η Έλενα Τοπαλίδου χορεύει εξαιρετικά ένα σόλο που εκφράζει τον πόνο και τη μοναξιά με υπόβαθρο μία σπαραχτική εξομολόγηση, ακούγεται το τραγούδι «Μάχαιρα έδωσες» σε υπέροχη διασκευή από το Δημοσθένη Γρίβα, οι ηθοποιοί επί σκηνής και η δράση αρχίζει. Στο σκοτεινό σκηνικό, τα φανταχτερά ρούχα, οι περούκες και η φωτεινή, ροζ επιγραφή “studio” αποτελούν μία ωραία, αντίθεση –αισθητικά- αποτελώντας και το ποπ στοιχείο που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης στο σύνολο των παραστάσεων του. Μία μεγάλη οθόνη πάνω από το «σπίτι» δείχνει ανά διαστήματα σκηνές που διαδραματίζονται την ίδια ώρα αλλά και κάποιες μαγνητοσκοπημένες από τους δύο καμεραμέν που βρίσκονται πάνω στη σκηνή. Υπάρχουν μερικές πολύ δυνατές στιγμές, ιδίως στις συγκρούσεις μεταξύ των ηρώων. Η Θεοδώρα Τζήμου, ο Νίκος Ψαρράς και η Μαρία Κίτσου ξεχωρίζουν. Όσο για τις περιβόητες γυμνές σκηνές, καταφέρνουν να αποδώσουν τη σεξουαλικότητα που χρειάζεται. Πώς θα μπορούσε εξάλλου να λείπει το γυμνό από μία τέτοια παράσταση;

Η δραματουργική επεξεργασία έγινε με τρόπο που το κείμενο δε μοιάζει «ξένο» στη σημερινή εποχή, αντιθέτως βρίσκει κανείς αναφορές που είναι επίκαιρες και ρεαλιστικές. Μέσα σε αυτές τις δύο ώρες, παρακολουθείς ένα διεφθαρμένο και θλιβερό κόσμο. Παράλληλα, ακολουθείς το δράμα των κοριτσιών που κυνηγούν ένα όνειρο, ελπίζουν σε έναν αληθινό έρωτα και αγωνιούν για ένα πιο ουσιαστικό μέλλον. Τα «κόκκινα φανάρια» όμως κλείνουν και μαζί με αυτά γκρεμίζεται κάθε ελπίδα τους. Μία αυτοκτονία, ένας γάμος που δεν έγινε ποτέ, οδυνηροί χωρισμοί. Η επιβίωση είναι προνόμιο μόνο όσων μπορούν να παίξουν με σκληρούς κανόνες, μακριά από συναισθηματισμούς και ευαισθησίες. Οι στίχοι «φεύγεις κι εσύ και δεν έχουμε ελπίδα πια καμία, στου έρωτα την τρικυμία, μονάχη θα χαθώ…», μία ακόμα εκπληκτική διασκευή του Γρίβα πάνω στο γνωστό λαϊκό άσμα, οδηγούν σιγά σιγά στο φινάλε μίας παράστασης σύγχρονης από ένα σκηνοθέτη που σίγουρα είναι ένα δυνατό «χαρτί» του Εθνικού.