Συγκρούσεις επί παντός επιστητού δεν οδηγούν πουθενά

Οι κινητοποιήσεις συνεχώς αυξάνονται και μπαίνουν στο επίκεντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό από την βαρύτητα των ίδιων των αιτημάτων και των διεκδικήσεών τους από τους συμμετέχοντες. Κι αυτό λόγω του τρόπου διαχείρισής τους από την κυβέρνηση, αλλά και του ρόλου που θέλουν να έχουν τα πολιτικά κόμματα ενόψει των αλλαγών που διενεργούνται στο πολιτικό σύστημα.

Μετά την διασφάλιση και της τελευταίας «δόσης» από την τρόικα αναδεικνύεται η αναγκαιότητα εθνικής εφαρμογής των αποφάσεων που

έχουν συμφωνηθεί με τους διεθνείς εταίρους και τη συνεχή προσπάθεια στήριξης του ευρώ με σταθεροποίηση της εθνικής οικονομίας. Ο «μπαμπούλας» της τρόικας για τη λήψη μέτρων μπαίνει στο περιθώριο και στο επίκεντρο έρχεται πλέον η ικανότητα της κυβέρνησης να ξεδιπλώσει το εθνικό της πρόγραμμα!

Απαιτείται όμως να γίνουν κατανοητές νέες εξελίξεις που πρέπει να ληφθούν υπόψη από το σύνολο της κυβέρνησης, από τα πολιτικά κόμματα, αλλά και από το ίδιο το Κοινοβούλιο.

Καμία πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί και κανένα ορατό αποτέλεσμα δε θα υπάρξει χωρίς δημόσια διοίκηση. Επόμενο βήμα πρέπει να είναι η άμεση αλλαγή στον τρόπο οργάνωσης, στελέχωσης και λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης. Η οποία πλέον δεν χαρακτηρίζεται από την γραφειοκρατία της αλλά από την «άτυπη» ανυπαρξία της μετά και τη συνεχή λήψη μέτρων και μισθολογικών περικοπών.Οι σημερινές κινητοποιήσεις δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά των προηγούμενων μνημονιακών χρόνων αλλά γίνονται με την «βουβή» προς το παρόν συμπαράσταση μέρους της ίδιας της κοινωνίας. Οι συντεχνίες που τα προηγούμενα χρόνια αλλοίωναν κάθε μορφή ισομερούς ανάπτυξης και διαφάνειας στο δημόσιο βίο έχουν χάσει την δύναμή τους. Μεγάλα κοινωνικά στρώματα αρχίζουν να λειτουργούν με τα αντανακλαστικά της ανέχειας. Άρα το πως θα συσσωρευτεί η αγανάκτηση και πως θα διαχειριστεί από τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικαλιστικά όργανα του μαζικού κινήματος, πρέπει να εξετασθεί σε βάθος.Σε εθνικό επίπεδο η κυβέρνηση πρέπει να επικεντρωθεί στον εποικοδομητικό διάλογο. Τα μέτρα καταστολής είναι μια ευκαιριακή λύση. Μπορεί η «καταστολή» να αναδεικνύει την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης και την αναγκαιότητα της εφαρμογής των νόμων όταν αυτοί ωμά αναιρούνται. Αλλά η παρουσία της αστυνομίας δεν είναι για… πάσα νόσο!Το ίδιο αυτό διάστημα γίνονται προσπάθειες και αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες για την μετάλλαξη, αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Η διαμόρφωση νέων πολιτικών χώρων με σαφή πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά είναι το επόμενο ζητούμενο. Το παράδοξο θα ήταν αυτό να μην γινόταν και μάλιστα μετά από την πίεση μιας μνημονιακής πολιτικής, η οποία συνδέεται άμεσα με την πορεία της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Όμως πρέπει να διατηρηθούν ορισμένες αρχές… Διότι οι συγκρούσεις, οι λεκτικές και επικοινωνιακές παρεμβάσεις που οδηγούν σε φοβία, ανασφάλεια, ή η λογική «δεν έχω να χάσω τίποτα», «η Βουλή είναι ένας παράνομος χώρος που λαμβάνει αντισυνταγματικές αποφάσεις» και άλλα πολλά, θα οδηγήσουν στην πλήρη απαξίωση των ίδιων των πολιτικών αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας. Και όταν το μέγεθος της απαξίωσης αυτής γίνει αντιληπτό πιθανά να είναι και αργά!