Σύγχρονη παιδεία και έξοδος από την κρίση

Καθημερινά κατακλυζόμαστε από πληροφορίες για την έξοδο από την κρίση και ότι η ανάπτυξη είναι δυνατή ήδη από το 2014. Καλοδεχούμενη, αλλά η ανάπτυξη δεν είναι μόνο δείκτες και νούμερα. Κανείς δεν αμφισβητεί την διάθεση της Κυβέρνησης που κάνει τα πάντα για να φέρει ένα θετικό αποτέλεσμα για την οικονομία που θα απελευθερώσει τη χώρα από τα δεσμά του μνημονίου.

Για να υπάρχει όμως βιώσιμη ανάπτυξη θα πρέπει να αξιοποιηθεί το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας σε παραγωγικούς τομείς, όπως είναι η γεωργία, η βιομηχανία

και οι υπηρεσίες. Αυτές οι λέξεις ακούγονται στεγνές αν δεν διέπονται από τη διάθεση για εργασία και επενδύσεις κεφαλαίου. Ε, λοιπόν η μεγαλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει η χώρα μας και να βγει από το τέλμα είναι να επιμορφώσει τους νέους ανθρώπους της και να τους αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η Παιδεία αποτελεί διαχρονικά το φάρμακο για κάθε μορφής παθογένεια, κοινωνική, οικονομική και ηθική.

Είναι κάτι παραπάνω από επείγον τα μεγάλα Πανεπιστήμια της χώρας να ξεκινήσουν να λειτουργούν. Είναι εξοργιστικό για την κοινωνία να πληρώνει για παιδεία την οποία δεν την καρπούται, είναι ταπεινωτικό για τους καθηγητές να μην μπορούν να παράξουν το εκπαιδευτικό τους καθήκον και είναι εξευτελιστικό για τους νέους φοιτητές που βλέπουν να δικαιώνονται όσοι φεύγουν για σπουδές (και εργασία) στο εξωτερικό.

Κρίμα! Τις πταίει; Η ταπεινή μου γνώμη, με όσο πόνο και αν έχει επιφέρει αυτή η οικονομική καταιγίδα, είναι ότι δυστυχώς είμαστε και πάλι όμηροι συντεχνιών. Σωστό είναι να διεκδικήσει και να αγωνιστεί ο καθένας και η κάθε κοινωνική ομάδα για τα δίκαια αιτήματά της τα οποία η κοινή γνώμη καταρχήν τα προσυπογράφει. Αυτό όμως που συμβαίνει με τους διοικητικούς υπάλληλους των Πανεπιστημίων αποδεικνύει το βαθύ κράτος και την καθεστηκυία τάξη ορισμένων μειονοτήτων.

Δεν τους ζητάμε χάρη, ως κοινωνία, να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια. Είναι υποχρέωσή τους να επανέλθουν, οι εναπομείναντες έστω, στις θέσεις τους και να λειτουργήσουν τα Ιδρύματα γιατί επιτέλους δεν είναι δικά τους. Δεν τα πληρώνουν αυτοί. Είναι του Ελληνικού λαού που μοχθεί για να διατηρήσει το τελευταίο δημοκρατικό όπλο που του έχει απομείνει: Την εκπαίδευση των παιδιών του._