“Στεγνό καθάρισμα” για τις καθαρίστριες

Η ελληνική δικαιοσύνη αποφάνθηκε, εδώ και καιρό. Δικαίωσε τις απολυμένες (28 μήνες πλέον) καθαρίστριες και με δικαστική απόφαση διατάσει την επαναπρόσληψή τους. Το Υπουργείο Οικονομικών όμως, πεισματικά όσο και προκλητικά, επιμένει να μην εκτελεί την απόφαση των δικαστικών αρχών και αντί την επιστροφή στην εργασία των «ενοχλητικών» απολυμένων γυναικών, προσφεύγει σε βίαιες πράξεις εναντίον τους.

Ο συνεχής αγώνας αυτών των γυναικών, παρόλο που βρήκε τη δικαίωση του, από τους Έλληνες δικαστές, απολαμβάνει την «ετσιθελική» αδιαφορία της κυβέρνησης. Ο φόβος του «δεδικασμένου»

πλανάται σαν εφιάλτης πάνω από τα αρμόδια κυβερμητικά όργανα. Η μαχητικότητα, ο τόνος και η υπομονή, παρά τις πιέσεις, οικονομικές και κυβερνητικές, «των γυναικών με τη σκούπα και τη σφουγγαρίστρα» έχουν καταστήσει στα μάτια της κοινωνίας αυτή την προσπάθεια σαν «παράδειγμα προς μίμηση»!

Η κοινή γνώμη συντάσσεται με το πάγιο και αναφαίρετο δικαίωμα-αίτημα των «καθαριστριών» για εργασία. Το μεγάλο όχι στα «επαγγελματικά» συνεργεία καθαρισμού που διατηρούν προσωπικό με ημερομίσθια πείνας. Το μεγάλο όχι στην δογματική και αυταρχική, παράνομη πλέον, απόφαση απόλυσής τους. Την ηθική και υλική ικανοποίηση των μεσήλικων εργαζομένων, ευρύτερα, κυρίως γυναικών, που στοχοποιήθηκαν στα «χρόνια της κρίσης», απώλεσαν, βάναυσα, τα εργασικά τους δικαιώματα και βρέθηκαν να αναζητούν τον «επιούσιο» και την συμπλήρωση των απαραίτητων ενσήμων για συνταξιοδότησή τους μέσα σε ένα έντονο κλίμα αμφισβήτησης και αβεβαιότητας που δημιούργησαν οι «κυβερνήσεις των μνημονίων» καθ’ υπόδειξη της τρόικας και της γενικότερης πολιτικής εκτεταμένης λιτότητας.

Οι ηρωικές αυτές γυναίκες, της διπλανής πόρτας, έχουν κερδίσει το σεβασμό και την αναγνώριση όλων, πλην της κυβέρνησης. Η βάρβαρη αστυνομική επίθεση που δέχτηκαν χθες, έξω από το Υπουργείο Οικονομικών, έστειλε στο νοσοκομείο μια συνάδελφό τους και τραυμάτισε ακόμα δύο. Ως πότε θα συνεχιστεί αυτό το σενάριο δεν γνωρίζω. Αυτό όμως που πιστεύω είναι ότι όσο αρνούνται να εφαρμόσουν το νόμο, από την πλευρά του υπουργείου, τόσο περισσότερο θα παγιώνεται η πεποίθηση ότι τα δημοκρατικά μας δικαιώματα καταλύονται, περαιτέρω, και οι δημοκρατικοί θεσμοί χάνουν το νόημα και το λόγο ύπαρξής τους. Τα φασιστικά πρότυπα και πρακτικές που καταγγέλουν, τα εφαρμόζουν οι ίδιοι ελεύθερα χωρίς ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας και αποντροπιασμού. Επομένως, τι απομένει; Μήπως ν’ αρπάξουμε όλοι από μια σκούπα…;