Σεβασμός στους ανάπηρους

Λίγες μέρες πριν υπέπεσα σε ένα σοβαρό παράπτωμα και μια συμπολίτης μας, σωστά, μου το επεσήμανε. Έχοντας τον μικρό μου στο αυτοκίνητο και θέλοντας να κερδίσω χρόνο, λόγω του ότι έπρεπε να τον πάρω μαζί μου στο πολυκατάστημα για ορισμένα ψώνια, στάθμευσα το αυτοκίνητο μου σε χώρο που προορίζεται για αναπηρικό αυτοκίνητο.

Χωρίς να θέλω να δικαιολογηθώ, το έκανα θεωρόντας ότι η θέση λαμβάνεται υπ’ όψη σαν θέση ανάγκης (όταν έχεις ένα μωρό στην αγκαλιά είσαι σε ανάγκη) και ορμόμενος από τη σκέψη ότι ήθελα 3 πράγματα μετρημένα και συγκεκριμένα. Δεν θα αργούσα δηλαδή περισσότερο από

Η κυρία που μου έκανε την επισήμανση ήταν με πατερίτσες. Μου απευθύνθηκε πολύ ευγενικά και με έκανε να καταλάβω το λάθος μου παρότι της εξήγησα. Ωστόσο θα ήθελα να επισημάνω από εδώ δύο, τρία πράγματα. Χωρίς να θέλω να αποποιηθώ της ευθύνης μου και αναγνωρίζοντας από την αρχή το λάθος μου.

Η ταμπέλα με το αναπηρικό καροτσάκι έχει «πολλάκις» παρερμηνευθεί. Γνωρίζω αρκετό κόσμο που για κάποιο «δηλωθέν» πρόβλημα (άλλες φορές υπαρκτό άλλες όχι, άλλες φορές ικανό για παραχωρήσεις άλλες όχι) έχει παγιοποιήσει θέσεις στάθμευσης, είτε έξω από το σπίτι του είτε άλλες που υπάρχουν έξω από τα καταστήματα προς εξυπηρέτηση των αναπήρων. Αναπηρία θέλω να πιστεύω πως θεωρείται κάθε μόνιμη βλάβη που σε καθιστά ανήμπορο να ανταπεξέλθεις σε ορισμένα βασικά πράγματα, κατά περίπτωση και όχι για όλους τα ίδια. Η κυρία λοιπόν με τις πατερίτσες δεν νομίζω ότι είχε μόνιμη βλάβη. Αν υπήρχε η θέση κενή, ομοίως, από ανάγκη, θα στάθμευε το αυτοκίνητό της στη συγκεκριμένη θέση, όπως μου απάντησε κιόλας, μετά από ερώτηση που της έκανα. Άρα ομοίως θα μετέφραζε την πινακίδα με το καροτσάκι σαν θέση στάθμευσης για κάποιον που έχει ανάγκη.

Είναι οξύμωρο να θέλουμε από τη μία να διδάξουμε ηθική και κανόνες και από την άλλη να τους «κόβουμε και να τους ράβουμε» στο μέτρο που μας βολεύει. Η οικιοποίηση μας με μια ιδιαίτερη ομάδα πολιτών, με πολλά καθημερινά προβλήματα και αμέτρητες ανάγκες, θεωρώ πως είναι πολύ χειρότερο από την κατάληψη μιας θέσης στάθμευσης. Όπως επίσης απαράδεκτο και κατακριτέο είναι όλοι εμείς να μην σεβόμαστε το χώρο και τα δικαιώματα των αναπήρων ή να παραβλέπουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Ειδικά όταν απλά σκεφτόμαστε τον εαυτό μας και τη δική μας ευκολία. Παρκάρωντας πάνω στο πεζοδρόμιο, κλείνοντας τις διαβάσεις ή μη παραχωρώντας τη σειρά μας σε μια ουρά αναμονής.

Το κυνικό, ότι είναι θέμα Παιδείας, φαίνεται ότι δεν είναι αυτονόητο. Όπως και να έχει, μιλώντας πρώτα για τον εαυτό μου, πρέπει να διατηρούμε όλοι την αυτοκυριαρχία μας στις καθημερινές μας κινήσεις, δίνοντας την ευκαιρία και στους άλλους να έχουν την ελευθερία που τους αναλογεί. Προβλήματα και άγχος έχουμε όλοι μας. Δόξα το Θεό, καλά να είμαστε, πάντα υπάρχουν κάποιοι που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Δεν αξίζουν τη λύπηση ή το χλευασμό μας, αλλά το σεβασμό και τη προσοχή μας!