Πόσος λαϊκισμός ακόμα;

Λαϊκισμός. Μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα. Τον υιοθετούν ακόμα και οι ίδιοι οι κατά τα άλλα πολέμιοί του, χωρίς καν να το καταλαβαίνουν. Μια συνέντευξη πολιτικού προσώπου σε ηλεκτρονικό μέσο να ακούσει κανείς, εκεί όπου δεν υπάρχουν τα περιθώρια συνεχών αναθεωρήσεων και στρογγυλεμάτων επί χάρτου, και… να τα πειστήρια! Λιγότερο ή περισσότερο, όλοι όσοι μετέχουν των κοινών στη χώρα μας, θέλουν να χαϊδεύουν αυτιά και ανακρούουν πρύμνα από εκφρασμένες θέσεις, όταν αναλαμβάνουν υπουργεία. Έχουν πολλοί εξ αυτών κακή σχέση με

την αλήθεια. Και με τη λογική. Και με την ιστορία, πολλές φορές και με την ίδια τη δική τους.

Σήμερα όμως, αν και πολλοί ακόμα προσφεύγουν σε αυτόν, ο λαϊκισμός είναι πιο «γυμνός» από ποτέ. Απλά, δεν πάει κανέναν πουθενά και εκθέτει όσους επιμένουν να επιβιβάζονται στο άρμα του. Ο κόσμος αποζητά συγκροτημένες προτάσεις. Έχει φάει με το κουτάλι τις διαπιστώσεις και τον καταγγελτικό λόγο του κάθε Στρατούλη και του κάθε Λαγού και αναζητά ουσία.

Άκουσα πριν από λίγες ώρες τη συνέντευξη του Πάνου Καμμένου στον ΣΚΑΙ. Είπε πολλά. Πολλά αντί-. Όταν ήρθε η ώρα να προτείνει λύσεις, πρότεινε… ένα είδος απογραφής! Και είπε ότι… έχει πρόγραμμα! Πρόγραμμα και για την Παιδεία! Τη διχαστική ρητορική την είδε στο περιβάλλον του Μαξίμου και όχι… στους μισαλλόδοξους της άκρας αριστεράς, που στραβώνουν όταν ακούνε ότι οι αρχές έχουν «πλησιάσει» δράστες τρομοκρατικών επιθέσεων. Μάθαμε επίσης δια στόματος του κ. Καμμένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ… «καταδικάζει τη βία» και ότι «είναι επικίνδυνο» να χρεώνεται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κακά πράγματα. Οι «αγάπες» δεν κρύβονται, όπως και οι προσδοκίες. Όπως και ο αμοραλισμός και ο ιδεολογικός ετεροπροσδιορισμός και μάλιστα σε ύστερα στάδια. Αλλά, δεν κρύβονται και τα λαϊκίστικα σύνδρομα, που πλέον, απωθούν πολλούς.