Ημέρα χαράς, τιμής, δόξας, μνήμης και περισυλλογής!

25η Μαρτίου. Η εκκλησία μας γιορτάζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και η πατρίδα μας την επέτειο της επανάστασης του 1821. Οι παρελάσεις, που τόσο «πολεμούνται», θα κατακλύσουν κάθε γωνιά της Ελλάδας και κάθε πόλη, απανταχού της γης, με έντονο το ελληνικό στοιχείο. Ένας τρόπος αναγνώρισης των θυσιών όλων εκείνων των, γνωστών και αγνώστων, παλληκαριών και ηρωίδων που έπεσαν αγωνιζόμενοι στην προσπάθεια απελευθέρωσης της πατρίδας μας από τον τουρκικό ζυγό.

Μετά την χαρμόσυνη ιερή ακολουθία, στους ορθόδοξους ναούς μας,

ακολουθεί η δοξολογία για την εθνική επέτειο. Μια άσχημη εικόνα, καθώς τότε εμφανίζονται οι λεγόμενοι επίσημοι. Απαξιώνοντας το μήνυμα του Ευαγγελισμού που φέρνει ο αρχάγγελος Γαβριήλ στην Αειπάρθενο Μαρία, με ύφος χιλίων «καρδιναλίων», παρατάσσονται μπροστά από το ιερό βήμα και αντί να αποδίδουν την αναμενόμενη τιμή στην μνήμη των ένδοξων προγόνων μας, με βλέμμα αλαζονικό, ντυμένοι στην «τρίχα», αλληλοχαιρετούνται και επιδιώκουν κολακείες και εύσημα. Καμία δηλαδή σχέση με το κλίμα της ημέρας. Με τη γνώση που μας πρόσφεραν, με τα έργα και το βίο τους – με το παράδειγμά τους, όλοι οι γνωστοί άγνωστοι ήρωες του ’21. Έπειτα στο ηρώο, την ώρα απονομής των δάφνινων στεφάνων, δεν μπαίνουν καν στο κόπο να αρθρώσουν λίγα λόγια για τους υπερήφανους αγωνιστές. Στέκονται απλά στον πανηγυρικό λόγο που κάποιος έχει εκφωνήσει και αυτοί περιορίζονται σε μια στάση προσοχής λίγων δευτερολέπτων. Ούτε ένας λόγος, ούτε μια λέξη. Έστω εθιμοτυπικά. Το κακό είναι πως αυτή η συμπεριφορά μεταδίδεται και στα νέα παιδιά. Μια προκλητική βαρεμάρα. Ένας ανεξήγητος οχαδερφισμός.

Η ανάκρουση του εθνικού ύμνου, προσωπικά, με διαπερνά ολόκληρο, κάθε φορά που ακούγεται. Μια ανατριχίλα με διαβάλει και την ώρα του «Υπερμάχω Στρατηγώ». Στο προσεχτικό άκουσμα του πανηγυρικού λόγου, ανάλογα με το ύφος και τις ιστορικές αναφορές, ένα δάκρυ συνήθως τρέχει στο μάγουλο. Μπορεί εγώ να είμαι υπερβολικά ευαίσθητος. Μπορεί εγώ να ζω παραπάνω τις στιγμές. Όμως αλήθεια, μήπως κάπως έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε αυτές τις ημέρες; Μήπως όλοι μας θα ήταν καλό να κάνουμε την περισυλλογή μας και τους παραλληλισμούς εκείνης της εποχής με το σήμερα;

Ο μεγάλος γέρος του Μοριά είπε πως κάποιοι θα τους έλεγαν τρελούς, τότε που ξεκινούσαν τον αγώνα. Τότε που όλα ήταν εναντίον τους. Ακόμα και τα συμφέροντα των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλίας-Γαλλίας-Ρωσίας). Οι Έλληνες όμως με την απόφασή τους, το πάθος τους για ελευθερία και τον αγώνα τους τα κατάφεραν. Άλλαξαν γνώμη και στους πιο δύσπιστους. Προσέλκυσαν βλέμματα, προκάλεσαν σχόλια. Όχι απαραίτητα, πάντοτε, θετικά. Όμως ταρακούνησαν τον κόσμο. Συνέχισαν μια παράδοση που υπάρχει από την αρχαιότητα. Ζουν για να διαμορφώνουν τις εξελίξεις. Αλλάζουν τη ροή της Ιστορίας. Προσφέρουν πολιτισμό και γνώση. Τροφή για σκέψη, αφορμές για μελέτη και ανάλυση. Κανείς δεν μπορεί να κάνει αναφορά στην ανθρώπινη διαδρομή χωρίς να αναφέρει τον ελληνισμό. Ούτε θα το κάνει στο μέλλον, γιατί ο Έλληνας θα συνεχίσει να είναι πρωταγωνιστής, παρόλες τις προσπάθειες για το αντίθετο.

Χρονιά Πολλά, «Έλληνες» σε όλο τον κόσμο! Χρόνια Πολλά Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί!