Η “συντηρητική” επανάσταση

Το άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα δημοσιεύτηκε στον “Ελεύθερο Τύπο”, στις 20 Φεβρουαρίου 2014

Η Λουΐζα, τεσσάρων χρονών, είπε ένα βράδυ στον μπαμπά της «Όταν θα μεγαλώσω θα μπορώ να γίνω αγόρι». Κι αυτός απάντησε «Μα, δεν είναι δυνατόν, αφού είσαι κορίτσι» για να πάρει την απάντηση «Μα, μας το ‘πε η δασκάλα».

Το περιστατικό αυτό που κυκλοφορεί στη Γαλλία είναι ενδεικτικό της πρόσφατης έντασης που επικρατεί στη χώρα υπό τη διακυβέρνηση των «προοδευτικών» σοσιαλιστών. Όσο κι αν προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσει

ο αρμόδιος υπουργός παιδείας, το κλίμα είναι δυναμιτισμένο από τη «θεωρία των φύλων» που θέλει να επιβληθεί στην εκπαίδευση από πολύ μικρή ηλικία.

Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία η σεξουαλική ταυτότητα (αγόρι και κορίτσι) μπορεί να επιλεγεί. Ενάντια λοιπόν σε κάθε παραδοσιακό, φυσικό, ηθικό, κοινωνικό και διανοητικό ντετερμινισμό και στο πλαίσιο μιας άκρως «ισοκρατικής» ιδεολογίας τα φύλα δεν είναι εκ φύσεως αλλά εξ επιλογής. Συνεπώς η σχέση πατέρα-μητέρα-παιδί αλλάζει και στη θέση της φυσικής ιδιαιτερότητας μπαίνει η θεσμική.

Η παραδοσιακή μητρότητα ή πατρότητα δίνει τη θέση της σε κάποιο θεσμικό μηχανισμό ή τρίτο ουδέτερο πρόσωπο αντικαθιστώντας τη μοναδική φυσική ιδιαιτερότητα. Κι αν βέβαια κάτι τέτοιο συμβεί στη ζωή γιατί κάποιος θέλει να υιοθετήσει ή να αλλάξει φύλο ατός ισχύει κανονικά σαν προσωπική επιλογή. Όμως το να γίνεται αυτό σαν αγωγή επιστημών στα σχολεία, τότε αυτό αποτελεί σοβαρό πρόβλημα γιατί απειλεί την έννοια της φυσικής οικογένειας.

Αντιδρώντας σε αυτή την «προοδευτική» βία οι μισοί σχεδόν ή και περισσότεροι Γάλλοι πολίτες κατεβαίνουν στους δρόμους εδώ και μήνες και διαδηλώνουν αψηφώντας τις προοδευτικές κατηγορίες που θέλουν να είναι ανάμεσά τους θρησκευόμενοι και ακροδεξιοί. Ανάμεσά τους υπάρχει ένα μεγάλο ανώνυμο πλήθος, ανοργάνωτο πολιτικά, που στηρίζει τις αρχές της οικογένειας.

Πρόκειται για μια επανάσταση των «συντηρητικών». Από την εποχή του Μιράντολα, του Ντεκάρτ και των διαφωτιστών, ο άνθρωπος ονειρεύτηκε να γίνει κύριος της Φύσης. Ποιας όμως; Του εαυτού του. Η αυτογνωσία ήταν το ζητούμενο. Η αυτονομία. Και όχι μια αυτοκαταστροφική δήθεν αυτοδυναμία. Γιατί το να θέλεις να αλλάξεις τη φύση είναι σαν να θέλεις να τα βάλεις με το ίδιο σου το φυσικό πρόσωπο, με την ίδια σου τη φυσική εικόνα, την ύπαρξη. Πρόκειται για ασεβή ιδεολογία και η φύση (με σεισμούς, τσουνάμι κλπ.) πάντα τιμωρεί τη μωρή υπέρβαση.

Η θέληση του ανθρώπου για αυτοκυριαρχία όταν μένει στην αυτογνωσιακή προσπάθεια, όταν συνδιαλέγεται και συνεργεί με τη φύση είναι θεμιτή και αναγκαία για ένα δημιουργικό πολιτισμό. Όταν, όμως, θέλει να υποκαταστήσει τη δημιουργό φύση, να την πολεμήσει αντί να συμφιλιωθεί μαζί της και να συμπεριφερθεί σαν Θεός, τότε πρόκειται για μια άγονη ύβρη και σαν τέτοια μόνο κακό στον ίδιο σου τον εαυτό μπορεί να προκαλέσει.

Μπορεί λοιπόν να γίνει κατανοητή η διαρκής και επίμονη αντίδραση των Γάλλων «συντηρητικών» να σώσουν τις βασικές, θεμελιακές αξίες της ζωής τους που απειλούνται από έναν ιδεολογικό αντι-φυσικό ηγεμονισμό των δήθεν προοδευτικών. Η «συντηρητική» αυτή επανάσταση έχει πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει μπροστά της. Και το παρήγορο είναι ότι μεγάλη πλειοψηφία των νέων την ακολουθεί.