Η “σιωπηλή πλειοψηφία” σταματάει (για 2η φορά) τη Χίλαρι

Twitter@EmOikonomidis

Είναι ιστορικά οξύμωρο, ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά θεωρήματα στη σύχγρονη Ιστορία, να έχει γεννηθεί από το μυαλό ενός ηγέτη που αποχώρησε από τον δημόσιο βίο ταπεινωμένος και στιγματισμένος.

Κι όμως, ο Ρίτσαρντ Νίξον ήταν εκείνος που ανίχνευσε πολύ νωρίς τα πρώτα… σκιρτήματα του μεσαίου χωρού, ως “σιωπηλή πλειοψηφία” της αμερικανικής κοινωνίας, πέρα και πάνω από κόμματα, ίσως και από πρόσωπα. Ένα πλαίσιο αναφοράς που άνοιξε τον δρόμο για τη Θεωρία της Τριγωνοποίησης και την πολιτική εμπέδωση της στρατηγικής του μεσαίου χώρου, με αρχικό πρωταγωνιστή τον

Αυτή η “σιωπηλή πλειοψηφία” συνιστά το απαιτητικό ρεύμα της κοινωνίας που μπορεί να διαμορφώσει πλειοψηφίες, να προκαλέσει εξελίξεις, να κρίνει εκλογικά αποτελέσματα. Εφόσον πειστεί και παρακινηθεί από ένα καινούριο, κοινό και συναρπαστικό όραμα, ή έστω εθνική αφήγηση για το μέλλον, ώστε να σηκωθεί από τον καναπέ και να φτάσει μέχρι την κάλπη.

Αυτή η “σιωπηλή πλειοψηφία” σταμάτησε το 2008 τη Χίλαρι Κλίντον, στη στρατηγική διαδρομή της άλλοτε Πρώτης Κυρίας για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών και στη συνέχεια τα κλειδιά της… εξώπορτας του Λευκού Οίκου. Η ίδια “σιωπηλή πλειοψηφία” ξεσκουριάζει και σήμερα, προκειμένου να τη σταματήσει και πάλι. Για δεύτερη φορά.

Σχεδόν από την επομένη της επανεκλογής του Μπαράκ Ομπάμα στην Προεδρία των ΗΠΑ το 2012, τότε που το Οχάιο… κλείδωσε τους εκλέκτορες που σφράγισαν την απόσταση ασφαλείας από τον Μιτ Ρόμνεϊ, το αμερικανικό πολιτικό σύστημα μπήκε στην τροχιά της μελλοντολογίας, με ορατό επίλογο τις προεδρικές εκλογές του 2016, και ενδιάμεση στάση της Ενδιάμεσες Εκλογές του φθινοπώρου του 2014, για τα δύο σώματα του Κογκρέσου, τη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων.

Η κούρσα της μελλοντολογίας έχει ταυτότητα και ονοματεπώνυμο. Ready for Hillary… όπως αυτοπροσδιορίζεται και η αντίστοιχη ψηφιακή πλατφόρμα που αποσκοπεί στο να προετοιμάσει την προεδρική υποψηφιότητα της Χίλαρι Κλίντον για την αναμέτρηση του 2016.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να είναι με το μέρος της. Μόνο που… Οι ίδιες, ριζοσπαστικές και ανομοιογενείς δυνάμεις που τη σταμάτησαν το 2008, μοιάζουν έτοιμες να το ξανακάνουν. Το 2016 άλλωστε, η Χίλαρι θα είναι 69 ετών, βαθιά συστημική, με πάγια συμπλέγματα και εμμονές, που δεν την καθιστούν ελκυστική υποψηφιότητα για μια κοινωνία η οποία θα διψάει (ξανά) για αλλαγή.

Το 2008, ο Μπαράκ Ομπάμα κατάφερε να εμπνεύσει και να προσωποποιήσει την ανάγκη για “αλλαγή και ελπίδα”, διαδεχόμενος την εποχή του σκότους στην οποία είχε βυθίσει τις ΗΠΑ και συνολικά την ανθρωπότητα η 8ετής διακυβέρνηση του Τζορτζ Μπους του νεώτερου, τότε που τα σκληρά, πολεμοχαρή γεράκια των Ρεπουμπλικανών έκαναν μια σειρά από επιθετικούς πολέμους στον πλανήτη, εμπεδώνοντας το αίσθημα της ανασφάλειας και της διαρκούς τρομοκρατίας.

Εκείνο το διακύβευμα αρκούσε για να “κουρέψει” τις προσδοκίες της Χίλαρι Κλίντον, η οποία έμοιαζε από τότε “πολύ μεγάλη”, “πολύ συστημική”, “πολύ ξεπερασμένη”.

Το 2016, το διακύβευμα των εκλογών θα αφορά και πάλι την “αλλαγή”. Αυτή τη φορά όμως… σκέτη. Χωρίς την “ελπίδα”, που χάθηκε μαζί με την απογοήτευση για την “χαμηλής πτήσης” Προεδρία Ομπάμα. Και την αλλαγή, η αμερικανική κοινωνία δύσκολα θα την αναζητήσει στο πολιτικό στρατόπεδο των Δημοκρατικών, μετά από 8 χρόνια διακυβέρνησης. Πολύ περισσότερο, δύσκολα θα την αναζητήσει στο πρόσωπο της Χίλαρι, η οποία… σεργιανίζει στα σαλόνια του δημοσίου βίου από το 1992. Περισσότερο από δυο δεκαετίες, δηλαδή.

Η “σιωπηλή πλειοψηφία” που θα σηκωθεί και πάλι από τον καναπέ, για να σταματήσει τη Χίλαρι, την προσεγγίζει ήδη ως τον “Μιτ Ρόμνεϊ του 2016″. Όπως ο Μορμόνος επιχειρηματίας, και πρώην κυβερνήτης της Μασαχουσέτης, έτσι και η Χίλαρι μοιάζει να ανήκει στο 1% των Αμερικανών που… αδιαφορούν για την κρίση και τα προβλήματα. Ενώ την ίδια στιγμή, παρόλο που παραμένει χαρισματική, δείχνει να μην έχει καταφέρει να επικαιροποιήσει, ούτε τον πολιτικό λόγο της, αλλά και τη δεξαμενή ιδεών που θα μπορούσαν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον της αμερικανικής κοινωνίας.

Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε πει ότι πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε. Οι Αμερικανοί ζητούν αλλαγή. Και η αλλαγή που θέλουν να δουν, δεν είναι η Χίλαρι…