Η ψευδοκουλτούρα και η αναζήτηση του υπαρξιακού “εγώ”

Η αλήθεια είναι μία και μοναδική. Υποκειμενικά κρινόμενη μεταφράζεται «κατά το δοκούν». Πίσω από εκμοντερνισμένες απόψεις, μπερδεμένα λόγια και φαντασιοπληξίες ορισμένοι άνθρωποι, με την κουκούλα του καλλιτέχνη, του ψευδοεπιστήμονα και του ανιχνευτή ή εξερευνητή νέων δρόμων, ιδεών και απόψεων προσπαθούν να αποκτήσουν φήμη ή να δώσουν αξία στον ασήμαντο ρόλο τους μέσα στην κοινωνία.

Νέες ορολογίες, νέες μελέτες, νέες έρευνες με στόχο την αναζήτηση δήθεν νέων ευκαιριών. Μια προσπάθεια σύγχησης της κοινής λογικής, του ανθρώπινου νου. Αμφιβολίες, ψευτοδιλήμματα, νουθεσίες. Το σημαντικό

βέβαια είναι ότι αρκετός κόσμος, στα πρόθυρα της αποχαύνωσης, παρασύρεται σε ένα γαϊτανάκι και ακολουθεί αυτό το νέο ρεύμα. Δίνοντας αξία και στην ουσία υπόσταση σε τέτοιου είδους, δήθεν, καινοτόμους και νεωτεριστές καλλιτέχνες.

Καταιγισμός από ένα σωρό «αρλούμπες», «ακαταλαβίστικες» εικόνες, ασυνάρτητες κουβέντες, δυσνόητες λέξεις και φράσεις, βαφτισμένες σαν έργα και δημιουργίες «σπουδαίων» αναθρώπων.

Πολλοί θα σπεύσουν να κάνουν λόγο για λογοκρισία της τέχνης. Του λόγου και του έργου. Ότι η τέχνη δεν έχει όρια και τα λόγια περιορισμούς. Αλήθεια είναι. Το ίδιο όμως αλήθεια είναι ότι και οποιουδήποτε είδος κριτική επιτρέπεται. Όλες οι απόψεις καταγράφονται και πλέον ο καθένας καλείται να αξιοποιήσει την νοημοσύνη του για να βγάλει συμπεράσματα.

Δυστυχώς από τσαρλατάνους έχει γεμίσει ο τόπος. Στο μέτρο που κόβουν και ράβουν το πέπλο της δημοκρατίας. Στην προσπάθεια κάλυψης της ανυπαρξίας τους. Στην πάλη για επιβίωση και εκμετάλλευση με επιδίωξη το οικονομικό κέρδος και την κοινωνική τους ανέλιξη. Στο χέρι μας είναι να τους διακρίνουμε, να τους απομονώσουμε, να τους στείλουμε σπίτι τους.