Η Κύπρος του… “οράματος” Αναστασιάδη

Τη Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου σίγουρα θα έτριζαν τα κόκκαλα του Τάσσου Παπαδόπουλου. Την ώρα που ο σημερινός Πρόεδρος της Κύπρου, Νίκος Αναστασιάδης, προχωρούσε, και με τη βούλα, σε επανέναρξη των συζητήσεων για τη λύση του κυπριακού ζητήματος. Σε μια χρονική συγκυρία που φέρνει Κύπρο,

και Ελλάδα, ευάλωτους διαπραγματευτές σε οποιαδήποτε διπλωματική κουβέντα. Που καθιστά τις δύο χώρες ανυπεράσπιστες σε πιέσεις, εκβιασμούς και υποδείξεις.

Το 2004 ο κ.Αναστασιάδης, υπέρμαχος του σχεδίου Ανάν – όπως ο «δικός» μας Γ.Παπανδρέου, είδε τον δοκιμαζόμενο λαό της μεγαλονήσου να βροντοφωνάζει ένα ισχυρότατο ΟΧΙ. Πριν ένα χρόνο ο ίδιος προσπάθησε να πει όχι στα σχέδια των ευρωπαίων για κούρεμα των καταθέσεων αλλά λίγο μετά «το πήρε πίσω» με το πρόσχημα του «όπλου στον κρόταφο». Το κοινό ανακοινωθέν με τον Τουρκοκύπριο Έρογλου κάθε άλλο παρά υπερασπίζεται τα δίκαια των Ελληνοκύπριων. Αντιθέτως φέρνει ακόμα πιο κοντά την Τουρκία και την τουρκοποίηση του νησιού.

Μιλά για δύο «συνιστώντα κράτη», τρεις ιθαγένειες, άσκηση του κατάλοιπου της εξουσίας από τα δύο συνιστώντα κράτη. Δημιουργία «Συνομοσπονδίας». Αναγνωρίζεται δηλαδή το τουρκοκυπριακό μέρος σαν ισότιμο-κυρίαρχο μέλος. Αλήθεια μέχρι τώρα το κυπριακό σαν ζήτημα δεν θεωρούνταν «παράνομη κατοχή»; Κάνει λόγο για «λυμένες» και «άλυτες» πτυχές, χωρίς να διευκρινίζει ποιές είναι οι λυμένες που η ελληνική πλευρά έχει δεχτεί. Είναι οι λεγόμενες «Συγκλήσεις» Χριστόφια-Ταλάτ του σχεδίου Ανάν; Αναφέρεται ο καινούριος όρος «διαφορετική ακεραιότητα», χωρίς να επεξηγείται τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Καταλύεται η Κυπριακή Δημοκρατία και δημιουργείται νέο κράτος αφού «η ομοσπονδία της ενωμένης Κύπρου θα προκύψει από τη συμφωνία, μετά την έγκριση της συμφωνίας, από χωριστά δημοψηφίσματα»… χωρίς να υπάρχει καμία αναφορά ότι υπάρχει συνέχεια, από το «νέο δημιούργημα». «Η ένωση, συνολικά ή εν μέρει με άλλη χώρα, ή οποιαδήποτε μορφή διαίρεσης/διχοτόμισης ή απόσχισης θα απαγορεύεται…», δεν σημαίνει όμως ότι αποκλείεται! Ασάφειες, αμφισημίες και πλήρης κατάλυση των τριών «singles» της ελληνοκυπριακής πλευράς για μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνής προσωπικότητα. Καμιά άλλη πτυχή του κυπριακού (εδαφικό, προσφυγικό) δεν θίγεται στο κείμενο. Συμπέρασμα; Κόκκινες γραμμές, εδώ και σαράντα χρόνια, υπερβαίνονται, δίνοντας ξεκάθαρα το στίγμα της υπαναχώρησης.

Το «καλό παιδί», όπως έχει αναφερθεί από τουρκοκύπριους αλλά και μερίδα των διαμεσολαβητών, ανέλαβε δράση. Στην Ελλάδα ποιά η θέση της πολιτικής εξουσίας; Πώς εκλαμβάνουν κυβέρνηση, αντιπολίτευση και λοιποί κομματικοί σχηματισμοί την παραπάνω κίνηση; Είναι σε θέση η Ελλάδα να «ορθώσει ανάστημα»; Να εκφράσει πειστική άποψη; Να «ταρακουνήσει» και να «συμβουλέψει» τους αδελφούς Κύπριους; Να αποτρέψει ένα μεγάλο λάθος;

Γεγονός είναι πως η Κύπρος απώλεσε ισχυρούς συμμάχους (Ρωσία, Κίνα, Γαλλία) μετά τα περσινά γεγονότα. Επίσης αλήθεια είναι πως ο αμερικανικός και ο βρεταννικός παράγοντας πιέζουν σε λύση γνωρίζοντας την χρονική συγκυρία, κάνοντας μια κίνηση «καλής θέλησης» προς την τουρκική πλευρά. Εποφθαλμιώντας την ικανοποίηση των Τούρκων και την ενεργή συμμετοχή τους στα κοιτάσματα του ορυκτού-φυσικού πλούτου της Κύπρου. Ελέγχοντας, γεωστρατηγικά, μια ευαίσθητη περιοχή. Το μεγάλο ζητούμενο είναι θα αφήσει ο υπερήφανος κυπριακός λαός μια ακόμη παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας; Πώς μπορεί και πότε θα αντιδράσει; Κρίμα πάντως γιατί κάτι παληκάρια (Ευαγόρας Παληκαρίδης, Γρηγόρης Αυξεντίου, Μιχαλάκης Καραολής αλλά και Τάσος Ισαάκ, Σολωμός Σολωμού κλπ) αλλιώς οραματίζονταν την Κύπρο που αγαπούσαν. Τα «Φυλακισμένα μνήματα» κραυγάζουν…