Δάσκαλε που δίδασκες…

Πέρασε ένα ολόκληρο σχολικό έτος και δεν άκουσα κανέναν να διαμαρτύρεται… Δεν είδα καθηγητές να εξαγγέλλουν απεργιακές κινητοποιήσεις, ούτε να φιγουράρουν στα τηλεοπτικά πάνελ. Μέχρι που έσκασε σαν βόμβα η είδηση… «απεργία στο ξεκίνημα των πανελλαδικών εξετάσεων»… δυναμιτίζοντας έτσι τις προσπάθειες και τους κόπους των μαθητών που διεκδικούν μια θέση στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, τις αντοχές αλλά και την ψυχική ηρεμία τόσο των παιδιών, όσο και των οικογενειών τους.

Μιας

και στην οικογένειά μου υπάρχουν καθηγητές και κάποια στιγμή ίσως κληθώ κι εγώ να υπηρετήσω αυτόν τον κλάδο, προσπαθώ ασυναίσθητα να μπω στη θέση τους. Στη θέση ενός καθηγητή που όλο το χειμώνα πάγωνε στις σχολικές αίθουσες μαζί με τα παιδιά γιατί το σχολείο δεν είχε χρήματα για πετρέλαιο. Στη θέση του καθηγητή εκείνου που δεν μπορεί να δεχτεί τη θέση του γιατί είναι μακριά από τον τόπο κατοικίας της οικογένειάς του και ο μισθός του δεν επαρκεί ούτε για το ενοίκιο. Στη θέση εκείνων που βλέπουν τους συναδέλφους τους, εκμεταλλευόμενοι τη μονιμότητα της θέσης τους, να κρατούν τις «δυνάμεις» τους για τα απογευματινά «μαύρα» ιδιαίτερα. Στη θέση εκείνων που απαρνούνται το λειτούργημά τους και αγωνιούν για την πολυπόθητη θέση στα γραφεία, αδιαφορώντας για τα κενά που δημιουργούν στα σχολεία, αδιαφορώντας για τις χαμένες ώρες των παιδιών. Στη θέση των καθηγητών που προσπαθούν να κάνουν μάθημα με τις φωτοτυπίες ή τα «κακοποιημένα» βιβλία περσινών μαθητών. Κι όμως, κανείς δεν μίλησε για τίποτε από αυτά. Ενοχλήθηκαν για τις δύο παραπάνω ώρες που θα δουλέψουν, τη στιγμή που χιλιάδες άνεργοι στη χώρα μας παρακαλάνε για να δουλέψουν έστω δυο ώρες, που είναι διατεθειμένοι να δουλεύουν και ολόκληρη την ημέρα, αρκεί μόνο να μπορούν να δουλεύουν…

Ο καθηγητής οφείλει να είναι παιδαγωγός. Αυτός είναι ο σημαντικότερος ρόλος του άλλωστε. Κι ένας παιδαγωγός δεν θα έπαιρνε ποτέ μια τέτοια απόφαση… Να θυσιάσει τους αγώνες των παιδιών του -γιατί σαν δικά σου τα νιώθεις- στο όνομα μιας απεργίας, απλά γιατί τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα κάνει «θόρυβο». Κι είμαι σχεδόν σίγουρη πως ένας ολόκληρος εκπαιδευτικός κλάδος αυτή τη στιγμή είναι δακτυλοδεικτούμενος χάρη στους «επαγγελματίες συνδικαλιστές» που η μόνη τους δουλειά είναι να κάνουν «ντόρο» και να συντηρούν το «παρακράτος» για να μην χάσουν ούτε ένα από τα προνόμιά τους. Οι μαθητές αυτοί που σήμερα δίνουν εισαγωγικές εξετάσεις, όλοι γνωρίζουμε καλά, πως κάνουν ένα βήμα ακόμα προς τη μόρφωση και δύο βήματα προς την ανεργία. Από εκεί και μετά είναι προσωπικό θέμα κάθε παιδιού πώς θα χειριστεί τα δικά του εφόδια. Ας βηματίσουμε μαζί τους στο όνειρο ενός δεκαεπτάχρονου…

Καλή δύναμη και καλή επιτυχία στα παιδιά μας…