“Μπουλάς-Ελλάς”: Μία ομάδα… όνειρο!

Τώρα που χάσαμε τον Σάκη, πρέπει να κρατηθώ να αποφύγω τα μελοδραματικά και τους επικήδειους…

Υπάρχει θλίψη, σίγουρα… Θα προτιμήσω όμως το γλυκό χαμόγελο που έρχεται και κάθεται στο πρόσωπο, όταν σκέφτομαι τι σημαίνει Μπουλάς. Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω. Είχα, όμως την τύχη να παρακολουθώ τη δουλειά του από παιδάκι…

Δυστυχώς, δεν πρόλαβα το «Σούσουρο» και το «Αχ, Μαρία». Γνωρίζω, όμως, πως τα «Μουσικά καφενεία», όπως τα έλεγε εκείνη

η παρέα, άνοιξαν το δρόμο και σε άλλες «παρέες». Σε δεκάδες καλλιτέχνες που από τότε μέχρι σήμερα «φιλοξενήθηκαν και φιλοξενούνται» σε αυτό που έχτισαν τότε ο Σάκης, ο Γιάννης, ο Νικόλας και οι υπόλοιποι «συγκάτοικοί» τους στην τρέλα… Ή καλύτερα στην πρωτοπορία.

Πρόλαβα, όμως, τα «Κουφώματα», τα «Απίστευτα κι όμως Ελληνικά». Μία… άλλη τηλεόραση. Ένα «παιχνίδι» ομαδικό. Ανατρεπτικό, που συγκρούστηκε με το “καθως πρέπει” της εποχής.

Βλέπω και ξαναβλέπω, τον «Δράκουλα των Εξαρχείων» και τους «Τηλεκανίβαλους». Και φυσικά οι δίσκοι… Ή καλύτερα η κασέτα «Μπουλάς – Ελλάς». Έπαιζε για χρόνια στο αμάξι του μπαμπά. Ταξίδια, βόλτες. Μετά ακούγαμε και τους «Αχαρνής» του Σαββόπουλου. Τι φωνάρα…

Μάλλον, όμως, δεν τα πήρε όλα αυτά και πολύ στα σοβαρά. Μάλλον προτιμούσε απλά να περνάει καλά. Διάλεγε να δουλεύει με την παρέα του, με τους φίλους του και όχι να χτίσει καριέρα πάνω στο προσωπικό του ταλέντο. Αυτό θέλω να κρατήσω.

Έτσι τον έχω στο μυαλό μου, έτσι θέλω να τον θυμάμαι. Τις παρέες γούσταρε πάντα. Από πιτσιρικάς στα Εξάρχεια, μέχρι και την τελευταία ώρα. Ο Σάκης Μπουλάς ήταν ο εαυτός του και μία ολόκληρη παρέα μαζί. Μία ομάδα, που έπαιξε μεγάλη μπάλα…

Αφού πρώτα τον είχαν πεθάνει εκείνα τα τομάρια, ο Σάκης γύρισε στην παρέα του. Στην ομάδα του. Με τον Ζουγανέλη, τον Μαχαιρίτσα και τον Σαββόπουλο. Έτσι ήθελε να μας πει το αντίο. Αυτό είναι το μήνυμά του. Η δύναμη της παρέας…