Αριστερά της ευθύνης ή της… ευθυνοφοβίας;

Twitter@EmOikonomidis

Η συζήτηση περί εκ νέου συμμετοχής της Δημοκρατικής Αριστεράς σε ένα κυβερνητικό σχήμα δεν άνοιξε φυσικά χθες, μετά την ηχηρή παρέμβαση της Ντόρας Μπακογιάννη. Απλώς, λόγω του ότι η πρώην Υπουργός Εξωτερικών είναι περισσότερο διακριτό μέσο-μήνυμα, ο λόγος της ακούστηκε με μεγαλύτερη ηχώ.

Στην πραγματικότητα, η σχετική συζήτηση άνοιξε από τη στιγμή που ο Φώτης Κουβέλης παρουσίασε στην Κεντρική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ

την πρότασή του να αποχωρήσει η αποκαλούμενη “Αριστερά της ευθύνης” από την τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας, το καλοκαίρι.

Τότε, ο προβληματισμός περίσσευε, και όσο περνάει ο καιρός εξελίσσεται σε ευθεία αμφισβήτηση εκείνης της επιλογής του Φώτη Κουβέλη. Και το επόμενο στάδιο της αμφισβήτησης της επιλογής είναι η αμφισβήτηση του… εμπνευστή της, δηλαδή του ίδιου του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Οι δημοσκοπήσεις, όσο αμφισβητούμενες κι αν είναι λόγω της δύσκολης συγκυρίας στην οποία διεξάγονται, δίνουν ένα επαρκές δείγμα της διαδρομής των εξελίξεων. Αν τις προσδιορίσουμε ως “φωτογραφία στιγμής”, στην περίπτωση της ΔΗΜΑΡ συνθέτουν ένα άλμπουμ πολιτικής μελαγχολίας.

Το κόμμα που διεκδικεί την πολιτική και ιδεολογική παρακαταθήκη του Λεωνίδα Κύρκου, δημιουργήθηκε μετά την αποτυχία του Φώτη Κουβέλη να κερδίσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα. Έκτοτε δε, ειδικά στο πλαίσιο του μετέωρου βήματος της κυβερνητικής συμμετοχής, έχει σπαταλήσει πολύτιμο κεφάλαιο πολιτικής αξιοπιστίας.

Από τη στιγμή μάλιστα που το συγκριτικό πλεονέκτημα της Κουμουνδούρου έναντι των άλλων δυνάμεων της Κεντροαριστεράς είναι το διακύβευμα της αξιοπιστίας, ο αυτοκαταστροφικός ιδεασμός που έχει κυριεύσει τη ΔΗΜΑΡ την οδηγεί μετά βεβαιότητας σε πολιτική εξαϋλωση. Και φυσικά, εκτός Βουλής.

Το ακόμη χειρότερο είναι ότι στο κόμμα του Φώτη Κουβέλη δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται πλήρως το πρόβλημα. Επομένως και να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Χθες για παράδειγμα, όταν τέθηκε το ενδεχόμενο συμμετοχής τους στην κυβέρνηση, άρχισαν να θέτουν όρους, έστω σε ρητορικό επίπεδο, από αλλαγή πολιτικής μέχρι… αλλαγή πρωθυπουργού.

Η απώλεια της αίσθησης του μέτρου, στην περίπτωση της Δημοκρατικής Αριστεράς, συνταξιδεύει με την απώλεια κατανόησης της πολιτικής και κοινωνικής χρησιμότητας. Κάπως έτσι, έρχονται και τα… πολιτικά λουκέτα. Τα δρομολογεί η πραγματικότητα και τα αποφασίζει η κοινωνία.