Τροφή για σκέψη

Το «ΟΧΙ» της μικρής Κύπρου στα σχέδια της Γερμανίας και κατ’ επέκταση της Ευρώπης ολόκληρης, επανέφερε, πέρα από τα χαμόγελα στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που μαστίζονται από την ύφεση, και την ανησυχία στην κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη.

Η Κύπρος, μην μπορώντας να πράξει διαφορετικά, μπήκε αμέσως σε διαδικασία

διαπραγμάτευσης με την εν δυνάμει σύμμαχο και πιστώτρια Ρωσία.

Πώς όμως;

Στέλνοντας έναν υπουργό Οικονομικών ο οποίος ταξίδεψε στη Μόσχα έχοντας δηλώσει παραίτηση, έφθασε όμως στη ρωσική πρωτεύουσα ως υπουργός αφού η παραίτησή του είχε απορριφθεί;

Στέλνοντας έναν υπουργό, ο οποίος έχει προλάβει να χάσει το κύρος του, αφού παραιτήθηκε (επομένως μάλλον δεν ήθελε να συμμετάσχει στη διαπραγμάτευση με τη Μόσχα), αλλά τελικά παρέμεινε υπουργός;

Στέλνοντας έναν υπουργό της κυβέρνησης η οποία έφερε το σχέδιο «κουρέματος» των καταθέσεων στην κυπριακή Βουλή και μάλλον δεν χάρηκε ιδιαίτερα από την «αρνητική» τροπή που πήραν τα πράγματα μετά το «ΌΧΙ» του κοινοβουλίου;

Μήπως η κυβέρνηση Αναστασιάδη, η οποία σαφώς έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό, προσβλέπει σε βοήθεια αποκλειστικά και μόνο από τη δύση;

Μήπως η a priori σκέψη της κυπριακής κυβέρνησης να δεχθεί τη βοήθεια της Ευρώπης καθιστούσε τη στάση της απέναντι στη Ρωσία αρνητική;

Μήπως η κυπριακή κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε με τη Μόσχα επειδή ενδεχομένως δεν μπορούσε να πράξει διαφορετικά, υπό την πίεση του εξοργισμένου κυπριακού λαού;

Μήπως η κίνηση να ζητήσει η Λευκωσία βοήθεια από τη Μόσχα ήταν «στάχτη στα μάτια»;

Μήπως η κυβέρνηση Αναστασιάδη κάνει ότι μπορεί να για να αποφύγει τις εναλλακτικές λύσεις προκειμένου να επιλέγουν τελικά τα ευρωπαϊκά μνημόνια ως μία, μοναδική και αναπόφευκτη λύση;

Μήπως τελικά έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα;

Ένας αναγνώστης