Το φρέαρ κι εμείς

Τίποτε δεν έχει να προσθέσει ή να αφαιρέσει κανείς. Η τραγωδία της Πύλου τα λέει όλα με τη σιωπή της. Αυτόν τον κόσμο της δυστυχίας, τα παιδιά χωρίς όνομα, τα βρέφη χωρίς αύριο τα έστειλε στο έρεβος του φρέατος των Οινουσσών η ψυχρή, απάνθρωπη πολιτική της Ευρώπης. Της Ελλάδας του Μητσοτάκη συμπεριλαμβανομένης – σε δική μας περιοχή διάσωσης ΔΕΝ διασώθηκαν. Αποτιμούν την ανθρώπινη ζωή πιο φτηνά από τη φιλοξενία ενός πρόσφυγα ή μετανάστη, τι δεν καταλαβαίνουμε; Cost benefit ratio κι εδώ, το θυμάστε; Έκαναν τους λογαριασμούς

τους και κατέληξαν ότι πιο φτηνά κοστίζει να τους καταδιώξεις, να εξαπολύσεις εναντίον τους πλοία και drones, να τους πνίξεις, παρά «να τους φορτωθείς». Καλύτερα στον βυθό παρά στην τακτοποιημένη αυλή μας. Άσε που φέρνει και ψήφους.

Θα μπορούσαν, βέβαια, να δημιουργήσουν έναν διάδρομο ανθρωπισμού. Να τους διασώζουν – μπορούν, αν θέλουν. Να δίνουν άσυλο σε όσους το δικαιούνται. Να στέλνουν, έστω, πίσω, αλλά ζωντανούς όσους δεν το δικαιούνται. Να μοιραστούν οι πλούσιοι της Ευρώπης το κόστος της ανθρωπιάς. Θα μπορούσαν, επίσης, να κάνουν «κάτι» -λεφτά υπάρχουν- στις χώρες που οι ίδιοι βύθισαν στον όλεθρο και στο αίμα, στέλνοντας εκατομμύρια ανθρώπους στα πελάγη της προσφυγιάς. Αλλά όχι. Ούτε κουβέντα γι’ αυτό. Φράχτες, σύνορα, όπλα, συρματοπλέγματα είναι η πολιτική τους. Αποτροπή, pushbacks και φρονηματισμός διά του πνιγμού. Αν πνίγονται αρκετοί, φοβούνται οι υπόλοιποι και μειώνονται οι «ροές». Κι έτσι το απάνθρωπο έχει γίνει κανονικότητα. Ευρωπαϊκή και ελληνική!

Ανατρέπεται αυτή η κανονικότητα; Που, ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν τη διακινούν ως απολύτως λογική, ρεαλιστική, και εθνική βεβαίως, μόνο οι Τζήμεροι του συστήματος. Έχει λαϊκή βάση το σκότος. Όποιος κυκλοφορεί το ακούει το «ναι μεν, αλλά» που διατρέχει και τη δική μας κοινωνία. Σοκ για το ανείπωτο, αλλά από κει και πέρα αρχίζει το ειπωμένο. Εντάξει, είναι τραγωδία, αλλά κι αυτοί πώς ξεκινούν και για πού, και οι διακινητές είναι εγκληματίες και εν πάση περιπτώσει δεν χωράνε άλλοι στην Ελλάδα και γεμίζουμε κλέφτες. Κι αφού επιμένουν να έρχονται, κακό του κεφαλιού τους και γίνεται η τραγωδία φυσικό φαινόμενο και το φρέαρ φυσική κατάληξη. Ναι μεν, αλλά.

Το έχουμε υποστεί και το πληρώσαμε το απάνθρωπο που έχει μεταλλαχτεί σε λογική και πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι, δεν θέλει φράχτες, δεν θέλει θαλάσσια σύνορα. Εδώ, όμως, συμβιβασμοί δεν χωρούν. Να χάσουμε χίλιες και δέκα χιλιάδες ψήφους αν είναι να σωθεί έστω και ένας άνθρωπος. Αυτός είναι ο δικός μας λογαριασμός ζωής απέναντι στις δικές τους στατιστικές θανάτου.

Πηγή: Η Αυγή