Θα αντέξει ο γαλλογερμανικός άξονας;

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Ο γαλλογερμανικός άξονας έχει τεθεί σε τεστ αντοχής. Το Βερολίνο επιθυμεί την καθυπόταξη του Ολάντ στην στρατηγική του στην ευρωζώνη. Ο Ολάντ ζητά ενίσχυση της ανάπτυξης για να μην επαναδιαπραγματευτεί το δημοσιονομικό σύμφωνο. Ο Economist του στέλνει μήνυμα να κρατηθεί μακριά από την Μέρκελ. Η Moody’s του επιβεβαιώνει το μήνυμα αφαιρώντας του ένα Α από τα τρία και ο

Σόιμπλε τραβάει στην αγκαλιά του τον Μοσκοβισί. Θα αντέξει άραγε ο γαλλογερμανικός άξονας; Θα το τραβήξουν κι άλλο οι Αμερικανοβρετανοί; Υπάρχει κίνδυνος ενός νέου αντιαμερικανισμού από το Παρίσι και το Βερολίνο; …

Η ανατροπή του Σαρκοζί> Ο γαλλογερμανικός άξονας αποτέλεσε την έκφραση της Συνθήκης των Ηλυσίων σε όρους ευρωζώνης. Η Συνθήκη των Ηλυσίων που υπογράφτηκε στις 22 Ιανουαρίου 1963 από τον Ομοσπονδιακό Καγκελάριο Άντεναουερ και τον Στρατηγό Ντε Γκωλ, αποτέλεσε μία προσπάθεια της Γαλλίας να ελέγξει μια μελλοντική προβολή ισχύος της Γερμανίας εις βάρος της. Τελικά, η συνθήκη αυτή σφράγισε τη συμφιλίωση ανάμεσα στους δύο λαούς και αποτέλεσε τη βάση μιας εταιρικής σχέσης αμοιβαίων γεωοικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων.
Η σχέση αυτή όπου η Γαλλία υποτίθεται ότι φορούσε τα παντελόνια, ανατράπηκε με την ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Το ευρώ ήρθε ως μία δέσμευση της Γερμανίας στην κοινή ευρωπαϊκή πορεία, μια νέα ασφάλεια για τη Γαλλία και την Ευρώπη. Η σύμπηξη του γαλλογερμανικού άξονα ήταν μια φυσική εξέλιξη, με τη Γαλλία να έχει το πολιτικό προβάδισμα και η Γερμανία το οικονομικό. Η οικονομική επιτυχία της Γερμανίας όμως άλλαξε κι αυτόν τον συσχετισμό. Η καπατσοσύνη του Νικολά Σαρκοζί έκρυβε πολύ αποτελεσματικά αυτή την ανισορροπία, σε μια προσπάθεια να κερδίσει χρόνο και να μετριάσει την γερμανική βουλιμία για την πολιτική προβολή της οικονομικής της δύναμης. Άλλωστε, ο Σαρκοζί είχε και τις πλάτες των Αμερικάνων, καθώς είχε διαδεχθεί τον Τόνι Μπλερ στο ρόλο του αντιπροσώπου τους στην Ευρώπη.
Η εκλογή του Φρανσουά Ολάντ στην προεδρία της Γαλλίας, άλλαξε άρδην το σκηνικό. Η καγκελάριος Μέρκελ δυσαρεστήθηκε σφόδρα, καθώς βρέθηκε μπροστά σε αυτό που ήθελε να αποφύγει, δηλαδή έναν Ολάντ που δήλωνε πως θα επαναδιαπραγματευτεί το δημοσιονομικό σύμφωνο.
Τα πρώτα σύννεφα μαζεύτηκαν γύρω από το περίφημο ευρωομόλογο, αλλά τελικά οι Γάλλοι υποχώρησαν, με την κατανόηση στις γερμανικές ευαισθησίες που έδειξε ο Μοσκοβισί. Όμως ο Ολάντ, φέρθηκε έξυπνα. Ζήτησε τη συμπλήρωση του δημοσιονομικού συμφώνου με αναπτυξιακά μέτρα, κάτι που θεωρήθηκε πλήγμα για την κα Μέρκελ, καθώς όλος ο νότος, αλλά και οι νέες χώρες τάσσονται υπέρ αυτής της εκδοχής. Ο Ολάντ έχει στομάχι και είναι στρατηγός. Επιδιώκει τελικούς στόχους και όχι εφήμερες νίκες στα σημεία.

Η γερμανική τρικλοποδιά> Οι συναντήσεις του Ολάντ με τον Μόντι και τον Ραχόι και η άτυπη coalisation του Νότου, που μπορεί να συμπεριλάβει την Ελλάδα, την Κύπρο, την Πορτογαλία και ίσως την Ιρλανδία, και πιθανώς το Βέλγιο, ανησύχησε το Βερολίνο που δεν θέλει επ΄ ουδενί να χάσει την πλειοψηφία στ