«Στέλιο, ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας»

«Ένας αυθεντικά λαϊκός καλλιτέχνης, γιατί πήρε την αγιογραφία ως καμβά και τη μετέτρεψε σε εξεγερσιακή τέχνη. Ο Στέλιος που ήμασταν δίπλα δίπλα στις αλυσίδες και πάνω στα οδοφράγματα του Δεκέμβρη το 2008. Βιώνοντας ο ίδιος μαζί με μας όλο αυτό που είχε προαναγγείλει στην Μπιενάλε με τον πίνακά του στο Destroy Αthens. Ο Στέλιος που μαζί σκεφτήκαμε και οργανώσαμε την κατάληψη της Λυρικής το 2008. Ο Στέλιος που σχεδίαζε όλες τις αφίσες του ελεύθερου κοινωνικού χώρου Nosotros με την ίδια λαχτάρα κάθε φορά, κάθε μήνα. Εκεί έκανε και

τα μαθήματα μιας άλλης του μεγάλης αγάπης, των πολεμικών τεχνών, για χρόνια. Ο Στέλιος που μόλις έμαθε ότι κάναμε κατάληψη στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο του Βοτανικού Κήπου στην Πετρούπολη ήρθε με χαρά να φτιάξει σε έναν τοίχο της κατάληψης ένα δικό του έργο τέχνης που καταστράφηκε τον προηγούμενο Ιούλιο από το κράτος που εισέβαλε μέσα και το κατέστρεψε.

Αλλωστε τίποτε δεν θα μπορούσες να περιμένεις παραπάνω από ένα κράτος και ένα υπουργείο που δεν αναγνωρίζουν τη σύγχρονη τέχνη, παρά μόνο τα μάρμαρα. Ούτε μια ανακοίνωση δεν έβγαλε για να τιμήσει αυτό τον σπουδαίο καλλιτέχνη. Θυμάμαι που μου έλεγε μια ιστορία τότε που είχε φτιάξει τη μεγάλη τοιχογραφία στην Πειραιώς στην Ελαΐς. Ο άνθρωπος που του είπε να τη φτιάξει είδε τους εργάτες να είναι σκυμμένοι και κουρασμένοι και του τόνισε ότι αυτό δεν είναι ωραίο, να φαίνεται ότι οι εργάτες κουράζονται μαζεύοντας ελιές, μάλλον θα είχε καταλάβει και ο ίδιος ότι ο Στέλιος ήθελε να αφήσει το κοινωνικό του αποτύπωμα και όχι απλώς να δημιουργήσει μια καλαίσθητη εικόνα.

Ο Στέλιος, ένα πραγματικά αυτεξούσιο άτομο. Ακόμη και στο τέλος αντιμετώπισε τον θάνατο όρθιος, σαν παλικάρι από την Κρήτη που τόσο την αγαπούσε. Στέλιο, ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας και δεν μπορούμε πια να κοιμηθούμε…».