Σκόιλ ελικίκου ουατρίς η πέη

Είμαι να σκάσω. Αν με πιάσετε από τη μύτη, θα κάνω μπάμ. Έτσι μου ‘ρχεται να παρατήσω τη φραπεδάρα μου, και τη μπάλα που όπου να ‘ναι έχει σέντρα στην τηλεόραση, και να βγω στους δρόμους για να διαμαρτυρηθώ. Όχι, όχι για την ακρίβεια. Ούτε για τη διαφθορά ούτε για την αστυνομοκρατία ούτε για τον επαίσχυντο εξανδραποδισμό του επαγγέλματος που διάλεξα. Ποιος ενδιαφέρεται, καημένοι, για τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες; Η ζωή παραείναι ωραία για να τη χαραμίζουμε σε σκοτούρες και ανησυχίες.

Η Γιουροβίζιον είναι που με έβγαλε στα κάγκελα. Το εθνικό καλλιτεχνικό μας όραμα. Αν δεν τα μάθατε τα

καθέκαστα μες στο Σαββατοκύριακο, θα τα ακούσατε σήμερα, που είναι καθημερινή και επέστρεψαν στις επάλξεις τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα. Η κοιτίδα του πολιτισμού και των τεχνών που λέγεται Ελλάς στέλνει στην πανευρωπαϊκή γιορτή του τραγουδιού έναν 16χρονο ντυμένο πρόσκοπο, με χακί κοντοπαντέλονο δηλαδή, ο οποίος μουγκανίζει κάτι ακατάληπτα στιχάκια σε απροσδιόριστη γλώσσα, χοροπηδάει σαν κατσίκι μέσα σε καπνούς ελλείψει άλλης χορογραφίας, είναι πιο μουγκός κι από τον αδελφό μου όταν είχε Κόβιντ και επιπρόσθετα καλείται να κουβαλήσει στους νεανικούς ώμους του το χειρότερο τραγούδι όλων των εποχών.

Μισό λεπτό, μη φεύγετε, έχει κι άλλο. Ο αοιδός ονομάζεται Βίκτωρ Βερνίκος και είναι λέει γόνος της γνωστής οικογένειας εφοπλιστών, πράγμα που προφανώς εξηγεί την επιλογή του στην εθνική ομάδα τραγουδιού. Κι αυτό με βύσμα, μωρέ; Κι αυτό με απ’ ευθείας ανάθεση; Η …Γιουροβίζιον; Διότι αν υπήρχαν και απορριφθέντα τραγούδια χειρότερα από το δικό του, που κατατέθηκαν δύο απ’ ότι διαβάζω , καλύτερα να ξεριζώσουμε τα αυτιά μας για να γλιτώσουμε. Και την επόμενη φορά, να στείλουμε κάποιον που να τραγουδάει στη νοηματική.

Εσείς γελάτε, αλλά εγώ δεν γελάω καθόλου. Ούτε αστειεύομαι. Το ετήσιο καραγκιοζιλίκι της Γιουροβίζιον (και το καθημερινό της μπάλας και των ριάλιτι…) οιστρηλατεί τον νεοέλληνα πολύ περισσότερο από τον γκρεμό στον οποίο βουλιάζει καθημερινά η ζωή του. Είναι πιο πιθανό να ξεχυθεί μαζικά στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί για το χαμένο 12άρι της Μάλτας ή για να υποδεχθεί κάποιον χαραμοφάη του Σερβάηβορ στην επιστροφή του, από τον Άγιο Δομήνικο που λεν’ και τα κανάλια, παρά για να συμπαρασταθεί στα θύματα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, όπως εκείνος ο ανάπηρος φουκαράς.

Στις πορείες για την ιδιωτικοποίηση του νερού θα μαζευτούν 300 νοματαίοι, στις κινητοποιήσεις για τη διαιτησία του αποψινού ντέρμπι ίσαμε 30 χιλιάδες. Ή μήπως δεν επηρεάζεται η ψήφος μας από την έκβαση του πρωταθλήματος της Σούπερ Ληγκ και από την κονσομασιόν του κάθε Αυγενάκη  στον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ;

Είναι άσχετη με τα ποδοσφαιρικά η μεταστροφή του Μαρινάκη σε σχέση (εξ ου και το ξεβράκωμα Μητσοτάκη με την πρόταση του Μέγκα για …ντιμπέι  ) ή είναι άσχετη με τα μπασκετικά η επαμφοτερίζουσα στάση του Γιαννακόπουλου απέναντι στο γκουβέρνο; «Μακεδονικό» στον ένδοξο ελληνικό βορρά αποκαλούν τη συμφωνία των Πρεσπών ή τη μακροημέρευση του Ιβάν Σαββίδη στον ΠΑΟΚ; Τι θα κόψει περισσότερα εισιτήρια το ερχόμενο Σαββατοκύριακο στο χαζοκούτι, οι τουρκικές εκλογές ή ο τελικός της Γιουροβίζιον;

Πριν απαντήσετε βιαστικά στα παραπάνω ερωτήματα, σας θυμίζω ότι μιλάμε για τα ίδια κανάλια που αφιέρωσαν ώρες επί ωρών στην ενθρόνιση του Κάρολου, σε μία ατελείωτη βουτιά στις ψευδαισθήσεις μεγαλείου που δέρνουν το λαουτζίκο μας. Και για τον ίδιο λαουτζίκο, που καθόταν και ταξίδεψε νοερά στο Μπάκιγχαμ για να δανειστεί λίγη από τη λάμψη μίας ενοχλητικής παρέλασης από άεργους κηφήνες, τζιτζιφιόγκους και καρακαηδόνες. Τι φορούσε ο Κέιτ, πού κουρεύτηκε ο Παύλος και αν η Καμίλα γράφεται με γιώτα ή με ήτα.

Μία πιθανή διάκριση στη ρημάδα τη Γιουροβίζιον, στον τελικό του Σαββάτου 13 Μαΐου αν δεν έχω μπερδέψει τις ημερομηνίες, θα έβρισκε περίοπτη θέση μεταξύ σοβαρού, αστείου και σοβαρού, στις προεκλογικές ομιλίες των Νεοδημοκρατών, ως επιχείρημα προόδου, ευημερίας, ανάπτυξης και εθνικής ανάτασης. Ή μήπως όχι; Όπως το 2004-5, βρε κουτά! Τότε που ήμασταν πρωταθλητές των πάντων (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, Γιουροβίζιον) και από τη χαρά μας μετατρέψαμε τη χώρα σε ένα απέραντο γραφείο Τελετών. Έναρξης και λήξης, αλλά κυρίως λήξης…

Τόσο το καλύτερο, λοιπόν, που θα πατώσουμε στο… -μισό λεπτό να γκουγκλάρω για να βρω πού θα διεξαχθεί ο διαγωνισμός- …Λίβερπουλ. Στο Λίβερπουλ, αδελφές μου, που θα έλεγε και ο εξαίρετος Γιώργος Καπουτζίδης, στο Λίβερπουλ! Μέχρι που θα σηκωθεί ο Τζον Λέννον από τον τάφο του και θα αρχίσει τις κλωτσιές, μόλις πατήσει ο διεθνής συρφετός το πόδι του στο αεροδρόμιο που φέρει το όνομα του θρύλου των Μπιτλς!

Εάν γίνει κανένα θαύμα και κερδίσουμε τον διαγωνισμό, την αποχαύνωση θα ενισχύσουμε με τους πολυήμερους εορτασμούς που θα ακολουθήσουν στην τελική ευθεία των εκλογών. Δηλαδή τον Μητσοτάκη και το πολιτιστικό όραμά του  , με τους Ρουβάδες, τους Λιγνάδηδες και τους Μαρκουλάκηδες. Βάλε σε εισαγωγικά τη λέξη «πολιτιστικό». Βάλε σε εισαγωγικά και τη λέξη «όραμα».

Υποτίθεται ότι ο πιτσιρικάς Βερνίκος τραγουδάει στα αγγλικά («What They Say» λέγεται το άσμα, δική του σύνθεση), αλλά οι μυημένοι μίλησαν για αραμαϊκή διάλεκτο, για τσακώνικα ή για τον ήχο που κάνει ένας δίσκος όταν τον παίξεις ανάποδα ανιχνεύοντας σατανιστικά μηνύματα. Αυτό που πέρασε από το μικρόφωνο των διοργανωτών στην πρόβα του περασμένου Σαββάτου ακουγόταν κάπως έτσι:

Κζιεεε Ε ε ε

Νια ζιου πσι σόι

Ω σισ δε waaaayy

Ουιτον Κεν στεν συ

Ουατρις η πέη

Που αη θέλ μποου

Που αγκα σου ατσου μα πλέι

Να save all the others

Κοτς το μι hey

 Μετά το «σκόιλ ελικίκου», έχουμε και το «ουατρίς η πέη». Καλοφάγωτα, με το συμπάθιο, τα τελευταία. Η πατρίς του 2023 σε πέντε αλαμπουρνέζικες λέξεις ή, αν προτιμάτε, σε 2-3 trends αποβλάκωσης, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Περάστε μία βόλτα από το Twitter, δείτε στις «Τάσεις» με τι ασχολείται ολημερίς ο ακοίμητος λαός μας και ροχαλίστε μαζί του. Όταν ξυπνήσετε και ανοίξετε τα μάτια, θα δείτε μπροστά σας σε απόσταση μισού μέτρου τον Δρακουμέλ Κυριάκο . Να χασκογελάει με την κατάντια σας.