Η κυβερνητική ΔΗΜΑΡ

Του Χρήστου Γιαννίμπα

Κοντεύει εξάμηνο από την  ημέρα που επίσημα η ΔΗΜΑΡ  είναι «μέλος» της τρικομματικής  κυβέρνησης και νομίζω πως μπορεί να γίνει μια πρώτη αποτίμηση του ρόλου της. Αρχικά να θυμίσω τα δεδομένα όπως αυτά καταγράφηκαν στη διπλή εκλογική αναμέτρηση. Οι βουλευτικές έδρες που πήραν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ στις εκλογές του Μαΐου/Ιουνίου ήταν: ΝΔ 108/129 , ΠΑΣΟΚ 41/33 και

ΔΗΜ.ΑΡ 19/17 . Άθροισμα 168/179. Είναι προφανές πως τα τρία αυτά κόμματα μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση ήδη από το Μάιο με άνετη πλειοψηφία 168 εδρών. Το εύλογο λοιπόν ερώτημα είναι γιατί δεν το έκαναν.

Η εκδοχή πως αποσκοπούσαν σε αύξηση των ποσοστών τους και ειδικότερα η ΝΔ σε αυτοδυναμία (κάτι που ζητούσε  ο Σαμαράς από το λαό), δεν αντέχει  σε σοβαρή κριτική. Ανεξάρτητα αν στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου η ΝΔ πήρε 21 έδρες περισσότερες και αθροιστικά τα τρία κόμματα 11 έδρες περισσότερες. Ήξεραν (όπως κι όλοι εμείς) πως η αυτοδυναμία είναι άπιαστο όνειρο και η όποια αύξηση εδρών (αν ερχόταν) θα ήταν μικρή. Το έδειχναν όλες οι σφυγμομετρήσεις στις μέρες των διερευνητικών εντολών. Το σπουδαιότερο όμως είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη κρίσιμο μέγεθος και ήταν «καβάλα» στην τάση. Μια άλλη εκδοχή είναι πως αποσκοπούσαν να σύρουν το ΣΥΡΙΖΑ, τον κύριο εκφραστή των αντιμνημονιακών κοινωνικών δυνάμεων, σε κυβέρνηση μνημονιακού προσανατολισμού. Όμως Σαμαράς και Βενιζέλος δεν είναι κουτοί ή αφελείς για να θρέφουν τέτοιες αυταπάτες. Ίσως, λέω ίσως, ο Κουβέλης να ήλπιζε σε συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το βάρος των εκβιαστικών διλλημάτων, (κάτι που θα δικαίωνε τις δικές του επιλογές). Αν όμως πράγματι είχε μια τέτοια (έστω και αμυδρά) ελπίδα τότε ή δεν έμαθε τίποτα από τη «θητεία» του στην αριστερά ή έκανε λάθος στην εκτίμησή του για την κρίση. Προσωπικά απορρίπτω το πρώτο. Πιστεύω πως εκτίμησε λάθος όχι μόνο τα αίτια, τις διαστάσεις και το βάθος της κρίσης, αλλά και τα πεδία μάχης που είναι το σπουδαιότερο. Αυτό είναι το στρατηγικό (θεμελιακό) λάθος που εξηγεί και τα επιμέρους λάθη της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ. Σε αυτά εντάσσεται και η λαθεμένη εκτίμηση των στόχων που υπηρετούσαν οι επαναληπτικές εκλογές αν και τα τρία κόμματα είχαν άνετη πλειοψηφία 168 εδρών. Οι στόχοι αυτοί αναδεικνύουν και τα λάθη της ΔΗΜΑΡ.

Τα λάθη της ΔΗΜΑΡ

(1) Δεν αντιλαμβάνεται πως το πρόβλημα της χώρας «ξαφνικά» έγινε ζήτημα σχηματισμού κυβέρνησης. «Πρέπει, πάση θυσία, να έχουμε κυβέρνηση» όπως διαλαλούσε σε όλους τους τόνους ο Σαμαράς. Η ΔΗΜΑΡ δηλαδή όχι μόνο δεν βλέπει την αλλαγή πλεύσης, αλλά δεν προβάλει καν το αυτονόητο. Ότι δηλαδή κυβέρνηση μπορεί να σχηματιστεί και μάλιστα με ισχυρή πλειοψηφία.

(2) Εγκλωβίζεται στο «πάση θυσία κυβέρνηση» του Σαμαρά χωρίς να αναδεικνύει στοιχειώδη ζητήματα για οποιαδήποτε προοδευτική δύναμη (και δη αριστερή). Δηλαδή τι σόι κυβέρνηση θα είναι αυτή, τι θα κάνει, με ποιες πολιτικές, ποια πρόσωπα κλπ. Κυβέρνηση να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι.

(3) Διεκδικεί το ρόλο του εγγυητή σχηματισμού κυβέρνησης προβάλλοντας επιπλέον το δικό της καθ