Η Ελλάδα πεθαίνει περιμένοντας ένα ασθενοφόρο

Είναι φανερό ότι επιστρέφουμε σε προ-μεταπολιτευτικές εποχές, σε εποχές πλήρους διάλυσης της δημόσιας υγείας, όπου ακόμα και η βασική περίθαλψη είναι ανύπαρκτη με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να πεθαίνουν στην κυριολεξία στον δρόμο.

Οι πολιτικές του υποτιθέμενου εκσυγχρονισμού τις οποίες διαδέχθηκε η Νέα Δημοκρατία τη δεκαετία του 2000 και έπειτα γκρεμίστηκαν συθέμελα την περίοδο της κρίσης και των μνημονίων, έχουν περάσει πλέον στην τελική φάση εξόντωσης οποιασδήποτε υπηρεσίας έχει

Η Ελλάδα πεθαίνει περιμένοντας ένα ασθενοφόρο, περιμένοντας για μήνες στην αναμονή για εξετάσεις και για χειρουργεία, πεθαίνει στο σπίτι της ή σε κακοδιατηρημένους θαλάμους επειγόντων που δεν έχουν ούτε γάζες. Πεθαίνει γιατί δεν έχει να πληρώσει τα καλά χειρουργεία, γιατί δεν έχει να πληρώσει τις χημειοθεραπείες και τις αποθεραπείες, γιατί δεν μπορεί να αγοράσει πανάκριβα φάρμακα και ενέσεις, πράγματα αναγκαία για την καταπολέμηση πλήθος ασθενειών και παθήσεων.

Ξεψυχά απλά, αθόρυβα, βουβά πάνω σε καρότσες αγροτικών οχημάτων, σε σκοτεινά δωμάτια θλιμμένων σπιτιών που φλερτάρουν με τον θάνατο εδώ και χρόνια.

Η αρχική μου σελίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλο και γεμίζει με ανθρώπους που κάνουν έκκληση για την οποιαδήποτε χρηματική βοήθεια μπορούν να δώσουν οι συνάνθρωποί τους ώστε να κάνουν το τάδε χειρουργείο, ώστε να καταφέρουν να κάνουν τη δείνα θεραπεία ή αποκατάσταση. Γονείς που παρακαλάνε για λίγα χρήματα ώστε να σώσουν ή έστω να ανακουφίσουν τα παιδιά τους, άνθρωποι που απλά χτύπησαν άσχημα κάπου και δεν έχουν τα χρήματα για να φτιάξουν το σμπαραλιασμένο τους κορμί.

Αυτή η Ελλάδα είμαστε σήμερα, μετά από αυτή την ασύδοτη ιδιωτικοποίηση της υγείας, η Ελλάδα που έχει βγει στη ζητιανιά μήπως και της δοθεί λίγη ζωή ακόμα, έστω και για έναν χρόνο.

Απορώ, πραγματικά, με τη γενικευμένη αδρανοποίηση, με την αφόρητη αναλγησία που μας έχει καταβάλλει. Πώς καταντήσαμε να πιστεύουμε πραγματικά ότι το να ιδιωτικοποιηθεί το ογκολογικό του Παίδων-Αγία Σοφία είναι μια πράξη συνετή και λογική για την οικονομία, πώς δεν σκιρτάει ένα βλέφαρο στην ιδέα εκείνων των παιδιών που θα πεθάνουν μην έχοντας να πληρώσουν μια αφαίρεση όγκου, περιμένοντας την έγκριση για μια χημειοθεραπεία; Δεν μπορώ να καταλάβω πότε θεωρήθηκε ως καλή ιδέα να μετατρέψουμε τις ζωές δεκάδων ανθρώπων που παλεύουν με ένα κάρο προβλήματα υγείας σε έναν καθημερινό αγώνα πόνου και επιβίωσης, χωρίς καμία ελπίδα για την ελάχιστη ανακούφιση.

Και παρακαλάμε να μην μας συμβεί απλά κάτι, να μην αρρωστήσουμε ή να μην τραυματιστούμε, γιατί εκεί θα χαθούν όλα. Στην καλύτερη θα χρεώσουμε τις οικογένειές μας για όλη τους τη ζωή, στη χειρότερη θα φύγουμε σιωπηλά, χωρίς κανένας να μάθει ποτέ το όνομά μας και την ιστορία μας, αφήνοντας πίσω μόνο τη θλίψη ενός κράτους που απέτυχε σχεδόν σε όλα όσα υποσχέθηκε ήδη από τα πρώτα χρόνια της σύστασής του.

Στην Ελλάδα πλέον επιβιώνει εκείνος που έχει τη δυνατότητα να εξαγοράσει τη ζωή του από τα χέρια του Χάρου, εκείνος που έχει να πληρώσει το αντίτιμο σε ιδιωτικά νοσοκομεία-τράπεζες. Για τους υπόλοιπους, μας βρίσκεται πλέον μόνο μια ψάθα.

Διακόσια χρόνια αποτυχίες και συνεχίζουμε…