Γιάννης Παναγόπουλος: Απουσία

Δυο πράγματα μένουν ίδια επί είκοσι χρόνια στην ευρύτερη περιοχή: ο Ταγίπ Ερντογάν, πρόεδρος στην Τουρκία και ο Γιάννης Παναγόπουλος, πρόεδρος στη ΓΣΕΕ.

Οι ορισμοί «εργατοπατέρας», «καθεστωτικός», «κομματικός» αδυνατούν να περιγράψουν το φαινόμενο του 70αρη – περίπου, γιατί η ηλικία του δεν αναφέρεται πουθενά – από τη Γορτυνία.

Δεν είναι εργάτης – τραπεζοϋπάλληλος είναι – αλλά εξελίσσεται σε ισόβιος «αρχηγό των εργατών» – ξεπερνώντας και τον διαβόητο, Φώτη Μάκρη.

«Αρχηγός» είναι – καλοπληρωμένος μάλιστα, αν ισχύουν οι υπολογισμοί για ετήσιο εισόδημα, με τις εξ οφίτσιο συμμέτοχες

Των «εργατών» δείχνει χλωμό. Επί των ημερών του η ΓΣΕΕ ξέμεινε από εργάτες. Στα συνέδριά της – που αναπαράγουν την προεδρία του – εκπροσωπούνται καμιά 350ρια χιλιάδες άτομα, αλλά ο αριθμός θωρείται φουσκωμένος.

Σίγουρα πάντως ξέμεινε από διάθεση να διεκδικήσει αγωνιστικά – κατά την αποστολή της: η ανώτατη συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας κατάπιε τρία Μνημόνια.

Ο Παναγόπουλος και η κομπανία του παρακολουθούσαν απλώς τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων να πέφτουν σαν πλατανόφυλλα το φθινόπωρο…

Ανήκει στην ομάδα των κατ’ επάγγελμα κρατικών συνδικαλιστών που ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ και μόνο υπόδειγμα δεν μπορείς να τον πεις.

Έβαλε τη ΓΣΕΕ σε ύπνωση, υποτάχθηκε στην τρόικα, συντάχθηκε με το «ναι» στο Δημοψήφισμα και στις παραμονές του 2019, δεν έκρυβε την προσδοκία του να φύγει ο Τσίπρας και να έλθει ο Μητσοτάκης.

Η ΓΣΕΕ – του – δεν διαθέτει πια την αίγλη και την ισχύ του παρελθόντος και κατά τις δημοσκοπήσεις, δεν έχει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας

Στην περίοδο της κρίσης – Μνημόνια, πανδημίας, κυβερνήσεις της Δεξιάς – ο πρόεδρος της οργάνωσης που είχε νομιμοποίηση να αντιταχθεί, πρακτικά διευκόλυνε την συγκράτηση της εργατικής δυσαρέσκειας, την εξυπηρέτηση κυβερνητικών στόχων και την επικράτηση της εργοδοτικής κυριαρχίας.

Στη βερμπαλιστική αυτοπαρουσίασή του επιμένει ότι «ηγήθηκε των αγώνων της Συνομοσπονδίας και των εργαζομένων». Των ποιων; Επί των ημερών του απαξιώθηκε ο συνδικαλισμός και έγιναν, χωρίς αντίσταση, τα εξής:

-Μειώθηκε η αγοραστική δύναμη των εργαζόμενων, καταργήθηκαν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και το οκτάωρο, αυξήθηκαν τα όρια συνταξιοδότησης, ισοπεδωθήκαν τα εργασιακά δικαιώματα, χαλιναγωγήθηκε η έννοια τη απεργίας, ιδιωτικοποιήθηκαν ΔΕΚΟ, καταλύθηκαν οι προστατευτικοί θεσμοί και επιδεινώθηκαν οι συνθήκες εργασίας.

Με αυτόν τον απολογισμό, ένας συνδικαλιστής που σέβεται τον ρόλο του, θα είχε αποσυρθεί με αξιοπρέπεια. Ο Παναγόπουλος αποσύρεται μόνο «στην αγαπημένη του γενέτειρα, το Σέρβο Αρκαδίας χαλαρώνοντας με ένα καλό βιβλίο και μουσική».

Την απεργία της 28ης Φεβρουαρίου προκήρυξαν η ΑΔΕΔΥ, εργατικά κέντρα και κλαδικά σωματεία… Όχι όμως και η ΓΣΕΕ, η οποία εκτελεί το ταξικό της καθήκον με… δική της απεργία στις 17 Απρίλιου! Ο πρώτος συνδικαλιστής της χώρας απουσίασε.

Ίσως «δεν πρόκανε». Ήταν μαζί με βιομήχανους, τραπεζίτες και ισχυρούς του χρήματος. Στη «λέσχη της Κηφισιάς» – για σέλφι με τον Κασσελάκη.

Κατάντημα…

Πηγή:Ieidiseis