Χρυσά καβουροπόδαρα, τέλος

Θα πάρω μια βαθιά ανάσα, θα ψηφίσω, θα μαυρίσω το Μητσοτακέικο και από Δευτέρα μη τον είδατε τον Νικολή: ολόκληρη την επόμενη εβδομάδα θα βρίσκομαι σε άδεια, ώστε να κρατήσω και αποστάσεις από τους επινίκιους αλαλαγμούς του φιλελευθεράτου και των αρίστων, προσοχή κύριε διορθωτά, με «χ» πριν το «ρ» και με «η» αντί για «ι».

Δεν θα με βρείτε όμως σε κάποιο ελληνικό θέρετρο. Θα καβαλήσω το αεροπλάνο και θα ακολουθήσω τον φίλο μου τον Τζώρτζη στη Χουργκάντα της Αιγύπτου, να ξέρω τουλάχιστον ότι δεν με κλέβουν, ότι

Το πεντάστερο ξενοδοχείο που μου έδειξε πριν από λίγο ο συνάδελφος στο κινητό του, μαζί με την κράτηση που έκανε πανηγυρίζοντας, κοστίζει 88 ευρώ για ένα δεκαήμερο. Ογδονταοχτώ ευρώ δίπλα στην (Ερυθρά αλλά όχι από αίμα προσφύγων) Θάλασσα, η οποία προσφέρεται για κολύμπι, για καταδύσεις, για θαλάσσια σπορ και για ξέρω γω kitesurfing. Όχι την ημέρα, αλλά συνολικά! Πάει να πει 8 ευρώ τη βραδιά, βαριά βαριά 9 με το μπαξίσι.

Διάβαζα εδώ και εβδομάδες ότι η διαφαινόμενη κατηφόρα του τουρισμού μας οφείλεται –μεταξύ ποικίλων άλλων αιτίων- στη φτήνια γειτονικών προορισμών που προσφέρουν παρόμοια θέλγητρα, όπως η Τουρκία και η Αίγυπτος, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο χαώδης είναι η διαφορά με την «ελληνική πραγματικότητα».

Ως ορκισμένος ταξιδευτής που έχει ρίξει μαύρη πέτρα εδώ και δεκαετίες στους εγχώριους παραθεριστικούς προορισμούς (ιδίως τους καλοκαιρινούς), ένεκα διαρκούς διαμαρτυρίας ενάντια στην made in Greece αισχροκέρδεια και στην ενδημική αγένεια, αρνούμαι να δώσω τα 500 ευρώ που κοστίζουν τα δωμάτια στην καλντέρα της Σαντορίνης ή τα 90 ευρώ της ενοικίασης αυτοκινήτου στη Μήλο ή τα 900 ευρώ που χρειάζεται μία τετραμελής οικογένεια για να μεταβεί ακτοπλοϊκώς στη Νίσυρο μαζί με το κατσαριδάκι της.

Όχι και πάλι ό-χ-ι. Ας πάνε οι ψηφοφόροι του Μητσοτάκη διακοπές στην Ελλάδα, που είτε φυσάνε το παραδάκι είτε παίρνουν δάνεια κι αγύριστα όπως το κόμμα τους είτε φωνάζουν yolo και ξεχύνονται στα μπιτσόμπαρα απαλλαγμένοι από κάθε έγνοια και σκοτούρα. Εις υγείαν των κορόιδων.

Για τους ξένους, που συχνά τσεπώνουν πενταψήφιους μισθούς στη Γερμανία και στη Γαλλία και στη Σκανδιναβία, ί η Ελλάδα είναι τωόντι σχετικά φτηνή. Ωστόσο, αυτοί έρχονται στην Ελλάδα με πτήσεις τσάρτερ και με πακέτα all inclusive, μαντρώνονται στα ξενοδοχεία και δεν αφήνουν σέντσι τσακιστό στις τοπικές οικονομίες. Ακόμα κι έτσι, μαντρωμένοι, εισπράττουν τις αναθυμιάσεις από την πατροπαράδοτη νεοελληνική αισχροκέρδεια και την εξαπάτηση και αναφωνούν “never again”, “plus jamais” ή όπως αλλιώς λέγεται το «ποτέ ξανά» στα σουηδικά και στα κινέζικα.

Ο ξένος γουστάρει ήλιο και θάλασσα, αλλά δεν είναι κορόιδο όπως πιστεύουμε ούτε ντιπ μαλάκας. Μόλις συνειδητοποιήσει ότι θα λάβει τις ίδιες ακριβώς υπηρεσίες στην Αττάλεια ή στο Σαρμ Ελ-Σέιχ με τα μισά λεφτά, ή και λιγότερα απ’ τα μισά, θα ξεγράψει την Ελλάδα και θα χαράξει ρότα για έτερους μεσογειακούς παραδείσους.

Προσωπικά πιστεύω ότι η ακρίβεια είναι η μία μόνο όψη του νομίσματος που διαψεύδει τις προσδοκίες για δήθεν «χρονιά ρεκόρ» στον τουρισμό. Δεν ακυρώνουν τις κρατήσεις σωρηδόν μόνο εκείνοι που μετράνε μία μία τις πέννες, τα ριάλια και τις κορώνες τους, αλλά και οι ευαίσθητοι ταξιδιώτες που δυσανασχετούν με τη δολοφονική κρατική πολιτική στο μεταναστευτικό και με τη χαμηλή βαθμολογία της ακοίμητης πατρίδας μας σε όλους τους δείκτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αυτοί ξέρετε δεν ακούνε τον Αυτιά και τον Πορτοσάλτε, αλλά τις οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και τον Μπαράκ Ομπάμα.

Σύμφωνοι, πολλοί τουρίστες εκεί παραέξω αδιαφορούν για τέτοιες «λεπτομέρειες», ενώ καταφτάνουν στον ακοίμητο τόπο μας –ιδίως από την ανατολική Ευρώπη- και πολυάριθμοι ομοϊδεάτες των φονιάδων του Αιγαίου και των Τεμπών. Υπάρχει όμως και ένα σιωπηρό κίνημα πολιτών οι οποίοι αρνούνται να αφήσουν τα ωραία τους λεφτά σε χώρες που μαστίζονται από αστυνομοκρατία, φίμωση του Τύπου και έλλειμμα δικαιοσύνης.

Προσωπικά αποφεύγω μετά βδελυγμίας να πατήσω το πόδι μου π.χ. στην Ουγγαρία του Όρμπαν ή στην Ιταλία της Μελόνι και δεν ακούμπησα ούτε μισό δολάριο στην Αμερική του Τραμπ. Είμαι υστερικός; Δεν το αρνούμαι, αλλά σαν κι εμένα υπάρχουν χιλιάδες, ένα κοινό δυναμικό, ευαισθητοποιημένο και νεανικό.

Όταν τόλμησα να αναρτήσω κάτι σχετικό στο Twitter, μαζεύτηκαν τα τρολ του καθεστώτος αλλά και πολλοί αχάμπαροι συνέλληνες, για να μου πουν ότι έχω πέσει θύμα παραπληροφόρησης, ότι αυτά τα λένε οι άπλυτοι ανθέλληνες ζαίοι, ότι η πληρότητα αγγίζει τάχα το 100 τοις εκατό και ότι στα περισσότερα νησιά γίνεται πατείς με πατώ σε.

Έπειτα συνομολόγησαν από τηλοψίας το φετινό φιάσκο ακόμα και κορυφαίοι υπουργοί όπως ο Νίκος Δένδιας, εν χορώ με τη φωνή απελπισίας ενώσεων ξενοδόχων και άλλων κλάδων που βιοπορίζονται από τον τουρισμό. Οπότε κάθισε κάθε κατεργάρης –και κάθε  αιθεροβάμων- στον πάγκο του. Ουδείς μιλάει πλέον για εθνικούς θριάμβους αλμύρας και για νησιά που θα βουλιάξουν από τους τουρίστες. Εκτός αν αναφέρεται στο Turkaegean του Άδωνη.

«Ξέρετε, δεν είναι υποχρεωτικό να πάτε διακοπές στα ακριβά νησιά », τόλμησε να γράψει ο γελωτοποιός της αυλής Μάνος Βουλαρίνος. «Υπάρχουν προορισμοί για κάθε βαλάντιο», πρόσθεσε ο ίδιος ο Μέγας Αυλάρχης. Όποιος κοίταξε το τηλεοπτικο πλάνο πιο προσεκτικά, θα πρόσεξε ότι τα μάτια του Μητσοτάκη έκαναν νουμεράκια, όπως του Σκρουτζ Μακ Ντακ όταν μετρούσε τις δεκάρες του. Του δικού μας Σκρουτζ Μακ Τσοτάκ, όμως, έγραφαν: 41 τακατό. «Εσείς με ψηφίσατε και με ξαναψηφίσατε, οπότε μη σκούζετε. Μετά την απομάκρυνση από τη Μύκονο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».