Ο “βασιλεύς” των αθλίων Λιγνάδης, οι…Πόντιοι Πιλάτοι του ΣΕΗ – ηθοποιών και οι ΜΚΟ με τα προσφυγόπουλα

Αναδημοσιεύουμε δύο αναρτήσεις θεμάτων της επικαιρότητας από το protothema.gr.

Το πρώτο, του Δ.Δανίκα με τίτλο “Όλοι ήξεραν, δεν μίλησαν”.

Το δεύτερο, μία συνέντευξη στην εφημερίδα της κ.Σοφίας Βγενοπούλου  υπεύθυνης, από το 2017, του Μικρού Εθνικού αλλά και του προγράμματος στο οποίο συμμετείχαν οι ανήλικοι πρόσφυγες.

Η επιλογή των δύο θεμάτων, καθόλου τυχαία.

Αν σας έχει απομείνει όρεξη μετά τον οχετό των “Βαξεβαν-Χίω-Χαραλαμπόπουλων” του Σαββατοκύριακου, ρίξτε μία ματιά και θα καταλάβετε τι ΠΡΑΓΜΑΤΙ

συνέβαινε με τις παιδεραστίες, τις κλωτσοπατινάδες, τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, τις ΜΚΟ, τους εκβιασμούς και τους βιασμούς. Θα δείτε, ότι ο Λιγνάδης ήταν απλά ο…Βασιλιάς της παράστασης των αθλίων, με συμπρωταγωνιστές που θα ΒΓΟΥΝ σήμερα -αύριο στη δημοσιότητα και με ουκ ολίγους συμμετέχοντες που τώρα το “παίζουν” …πονεμένες ψυχές στα κανάλια, ζητώντας …κάθαρση και …παραίτηση της κυβέρνησης!!

ΟΛΟΙ ΤΟ ΗΞΕΡΑΝ – ΔΑΝΙΚΑΣ

Ολοι το ήξεραν. Ολοι γνώριζαν συμπεριφορές κακοποίησης. Βαναυσότητας. Με χειροδικίες. Με χαρακτηρισμούς. Με χαστούκια. Με σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Ολοι. Ο κόσμος το ’χε τούμπανο κι εκείνοι κρυφό καμάρι.

Ελάτε τώρα όλοι εσείς οι «αντικειμενικοί». Ολοι εσείς οι σεβάσμιοι καθηγητές. Ολοι εσείς με τις μεγάλες, τις έγκυρες, τις σπουδαίες υπογραφές. Ολοι εσείς οι «συνάδελφοι», οι «φίλοι» και οι «γνωστοί». Ολοι το ήξεραν.

Και τα έβλεπαν. Και τα περιστατικά τα γνώριζαν. Και μεταξύ τους τα έλεγαν. Και κουτσομπόλευαν. Και γραφικά τα αντιμετώπιζαν. Και με τις παρέες τους τα χλεύαζαν. Και καθώς τα άκουγαν όλοι μαζί χασκογέλαγαν. Και όλοι μαζί τα δικαιολογούσαν και με απύθμενη επιπολαιότητα στις ευλύγιστες συνειδήσεις τους τα καταχωρούσαν. Και στη συνέχεια τα διέδιδαν. Ο ένας στον άλλον και στον ελεύθερο χρόνο τους καλοπερνούσαν.

Και αν οι καταγγελίες για τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή της πρώτης θεατρικής σκηνής του τόπου είναι αληθινές, τότε η απορία είναι αυτονόητη και απλή. Τίποτα δεν είχε πάρει το αυτί του αφεντικού του υπουργείου Πολιτισμού; Τίποτα; Και καλά, δεν έπρεπε, προτού τον επιλέξει γι’ αυτόν τον τόσο σπουδαίο ρόλο, να είχε ρωτήσει, να είχε μάθει και να τον είχε προσπεράσει; Ποιος μπορεί να το πιστέψει; Πάντως, όχι εγώ.

Και ξέρετε ποιος ο λόγος που όλοι, αν και γνώριζαν, σημασία δεν έδιναν και όλα αυτά τα περιστατικά τα αντιμετώπιζαν ανεκδοτολογικά; Επειδή έτσι συμβαίνει. Επειδή έτσι είναι ο χώρος. Επειδή εμείς είμαστε καλλιτέχνες. Επειδή λειτουργούμε κάτω από μια ομπρέλα ασυλίας. Επειδή ο σκηνοθέτης είναι το απόλυτο αφεντικό. Επειδή οι πρόβες και τα γυρίσματα για να αποφέρουν καρπούς πρέπει απαραιτήτως να μοιάζουν με πεδία πολέμου.

Επειδή πιστεύουν, και εκ πείρας το πιστεύουν, πως κάθε πρωτοεμφανιζόμενο πλάσμα πρέπει πρώτα να «καθίσει» ώστε στη συνέχεια κάποιον ρόλο να εισπράξει. Και έτσι σιγά-σιγά σκαρφαλώνοντας από «κάθισμα» σε «κάθισμα», μπας και καθιερωθεί και σε μια ανθόσπαρτη καριέρα πορευτεί.

Αυτός ο άγραφος νόμος. Αυτή η ομερτά. Αυτή η ιδεολογία η παρασκηνιακή. Αυτή η πεποίθηση. Αυτή η πραγματικότητα. Αυτή η έκπτωση. Αυτή η συνενοχή.
Το γνώριζαν, αλλά δεν το αποκάλυπταν. Ασε που πολλοί εξ αυτών, των πρώην σιωπηλών μαρτύρων, μπορεί σε τέτοιες ιστορίες να είχαν εμπλακεί. Ασε που αρκετές, αν και «κάθισαν», τώρα παριστάνουν τις έκπληκτες και τις κεραυνοβολημένες. Ασε που αρκετοί εξ αυτών διαβάζοντας και ακούγοντας καταγγελίες κακοποίησης και σεξουαλικών παρενοχλήσεων υποδύονται τους ανυποψίαστους και τους αφελείς.

Ασε που όλοι μαζί το κουκούλωναν. Και άσε που τώρα, λόγω ημερών, ίσως και μόδας και λόγω ενός κύματος τόσου σφοδρού όσο το τσουνάμι το ασιατικό, όλοι σχεδόν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους τόσο για την άγνοιά τους όσο και για τη σωτηρία του ελληνικού θεάτρου και των τεχνών!

Και άσε εκείνο το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Ολων των προέδρων των τελευταίων 20-30 ετών. Και όλων των μελών όλων των διοικητικών συμβουλίων. Τίποτα και όλοι αυτοί. Τσιμουδιά. Προφανώς, όλοι και όλες καλοπερνούσαν στις πρόβες. Προφανώς, οι σκηνοθέτες τούς αντιμετώπιζαν με το «σεις» και με το «σας». Και προφανώς καμία και κανένας δεν έκαναν «χαρούλες» στα αφεντικά.

Τελικά, πρέπει όλοι εμείς να πιστέψουμε ότι το ελληνικό θέατρο και ολόκληρο το ανθρώπινο, καλλιτεχνικό του δυναμικό βρέθηκαν σε κατάσταση ανελέητης και ολοκληρωτικής ομηρίας από Κιμούλη, Φιλιππίδη, Χαϊκάλη, Λιγνάδη. Τέσσερα ονόματα, τεσσάρων «συνταγματαρχών», που διά της βίας επέβαλαν στο θέατρο συνθήκες χούντας!

Ελάτε τώρα… Δεν είμαστε όλοι χαϊβάνια. Και το μοναδικό πράγμα, η στοιχειώδης στάση λύτρωσης και εξιλέωσης είναι να βγείτε και να το παραδεχτείτε. Ιδού η δημοσιότητα, ιδού η κάθαρση!

ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΝΑ ΦΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΟΔΗΓΟΥΣΑΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Το πρόγραμμα του Εθνικού «Θέατρο στα Ελληνικά», λέει στη συνέντευξη η κ.Σοφία Βγενοπούλου(υπεύθυνη, από το 2017,και του προγράμματος στο οποίο συμμετείχαν οι ανήλικοι πρόσφυγες) ξεκίνησε τον Ιούλιο 2017 με μία μικρή χορηγία, από το Σωματείο των Φίλων της Σχολής Χιλλ, που ανταποκρίθηκε στην ανάγκη των ασυνόδευτων παιδιών προσφύγων του Ελαιώνα να έχουν να είδος απασχόλησης μέσα στο καλοκαίρι καθώς δεν μπορούσαν να πάνε σχολείο.

«Κάναμε ένα πολύ όμορφο πρόγραμμα δραστηριοτήτων το καλοκαίρι το οποίο συνεχίστηκε και το Φθινόπωρο. Με πρωτοβουλία του τότε Συνήγορου του Παιδιού κ. Γιώργου Μόσχου παρακολούθησαν τη δράση όλοι οι ευρωπαίοι Συνήγοροι του Παιδιού, κατά την διάρκεια ενός συνέδριο. Έτσι προσέλκυσε το ενδιαφέρον της Unicef, και συγκεκριμένα του παραρτήματος της Γενεύης, που είχε εγκατασταθεί στην Ελλάδα για δύο χρόνια, το οποίο και χρηματοδότησε τη συνέχιση και την διεύρυνσή του» εξηγεί η ίδια,

Μέσω αυτής της χρηματοδότης, όπως επισημαίνει η Σοφία Βγενοπούλου, το πρόγραμμα άνοιξε και φιλοξένησε συνολικά, κατά το διάστημα 2017 – 2019 περί τους 400 έφηβους πρόσφυγες με την καθοδήγηση και την υποστήριξη επαγγελματιών ηθοποιών και θεατροπαιδωγών που  συμμετείχαν στα master classes, τα εργαστήρια και τις παραστάσεις που διοργανώθηκαν. Αποκορύφωμα ήταν η παράσταση «Το Ταξίδι», σε δική της σκηνοθεσία, που φιλοξενήθηκε τον Μάιο του 2018 στο «Ρεξ», . Εξαιτίας της τεράστιας ανταπόκρισης που είχε η παράσταση, μάλιστα, η Unisef αποφάσισε να επαναχρηματοδοτήσει το πρόγραμμα, με αποτέλεσμα να μπει πλέον στο τακτικό πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου τον Οκτώβριο του 2018 και να παίζεται μέχρι τον Ιανουάριο του 2019. Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με την μορφή μαθημάτων μέχρι τον Μάιο του 2019 οπότε και παρουσιάστηκε μια άλλη, μικρότερης εμβέλειας αυτή τη φορά παράσταση με έφηβες Μουσουλμάνες και Έλληνες ενώ ολοκληρώθηκε το Φθινόπωρο του 2019.

Η υπεύθυνη της Μικρής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου επισημαίνει πως «όλα αυτά συνέβησαν υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού, μάλιστα το πρόγραμμα είχε επισκεφθεί και η τότε υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου» και πως «η νέα διοίκηση δεν έδειξε ενδιαφέρον για την συνέχιση του προγράμματος.

Ποιοι επέλεγαν τους μικρούς πρόσφυγες και ο ρόλος των ΜΚΟ

Όπως εξηγεί η Σοφία Βγενοπούλου το σύνολο των δράσεων διοργανωνόταν υπό την αυστηρή εποπτεία της Unisef ενώ υπάρχει αρχείο με τα πλήρη στοιχεία των παιδιών, των συνοδών τους, τις δομές από τα τις οποίες έρχονταν αλλά και των ΜΚΟ που συμμετείχαν: «Το πρόγραμμα ξεκίνησε με την συμμετοχή παιδιών από την δομή του Ελαιώνα και στην πορεία, με επιθυμία και καθοδήγηση της Unicef, άνοιξε σε όλες τις δομές της Αθήνας. Εμείς στέλναμε μια πρόσκληση ενδιαφέροντος και δεχόμασταν απαντήσεις από πολλές δομές. Τα παιδιά συνοδεύονταν πάντα, είχαμε στην διάθεση μας τα τηλέφωνα των συνοδών ενώ στο θυρωρείο μας υπήρχε παρουσιολόγιο. Την απόφαση σχετικά με το ποια παιδιά θα συμμετάσχουν στο πρόγραμμα την έπαιρναν οι υπεύθυνοι της εκάστοτε δομής. Δεν έγινε ποτέ οποιουδήποτε είδους επιλογή από το Εθνικό Θέατρο» αναφέρει και προσθέτει: «Δεν θυμάμαι να σάς πω όλες τις ΜΚΟ που συνέπραξαν στην διάρκεια των δύο αυτών ετών, όλα τα στοιχεία ωστόσο, με ονόματα και λεπτομέρειες, είναι καταγεγραμμένα αναλυτικά στα πρακτικά μας και είναι απολύτως διαθέσιμα σε οποιονδήποτε επιθυμεί να τα ελέγξει. Το Εθνικό Θέατρο είναι διαυγές και ανοιχτό σε κάθε διερεύνηση».

Σκηνή από την θεατρική παράσταση «Το Ταξίδι» στην οποία συμμετείχαν έφηβοι πρόσφυγες προερχόμενοι από διάφορες δομές της Αττικής

Σε ερώτηση που τής απευθύναμε σχετικά με το αν είχε γίνει κάποιο παράπονο ή καταγγελία από κάποιο από τα παιδιά που συμμετείχαν στο πρόγραμμα η ίδια εμφανίστηκε κατηγορηματική: «Δεν υπέπεσε ποτέ στην προσοχή μας ούτε παράπονο, εννοείται ούτε καταγγελία, ούτε καν κάποια ανησυχία. Προφανώς υπήρχε θλίψη στα παιδιά καθώς είχαν χωριστεί από τους γονείς τους και γι΄ αυτό ήμασταν εκεί, για να τα βοηθήσουμε».

Βασίλης Βαλαμβάνος, [email protected]