Γιώργο να πεις του Αλέξη πού είναι τα λεφτά! (Άρθρο)

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Επιτέλους υπάρχει ελπίδα! Αν οι εκλογές αναδείξουν πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει πλέον ο κυβερνητικός εταίρος για να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Και κάτι παραπάνω. Για να δρομολογηθεί η επιστροφή στη νιρβάνα! Τι Βενιζέλοι και Ποτάμια, τι ΚΚΕ, Καμένοι και Ανταρσίες. Τώρα που η πολιτική μας ζωή εμπλουτίστηκε από τη δημιουργία

του νέου κόμματος του Γιώργου Παπανδρέου, νομίζω ότι βρισκόμαστε ενώπιον μίας ιστορικής ευκαιρίας που μπορεί να δώσει τέλος στα δεινά αυτής της πολύπαθης χώρας. Γιατί μπορεί ο Αλέξης να λέει ότι ξέρει πώς θα βρει με ταχυδακτυλουργικό τρόπο καμιά δωδεκαριά δισ. για να συνδράμει τους αδύναμους, όμως ο ΓΑΠ ξέρει πολύ περισσότερα. Ξέρει πού είναι κρυμμένα τα λεφτά που υπάρχουν!

Μπορεί να μην πρόλαβε ως κυβερνήτης και πρωθυπουργός να τα χρησιμοποιήσει γιατί όπως και ο ίδιος λέει… τον έριξαν άδοξα πριν ολοκληρώσει το έργο του. Αλλά τώρα έχει την ευκαιρία να εξιλεωθεί. Να δείξει στον Αλέξη που γνωρίζει μόνο για… φραγκοδίφραγκα πού θα και πώς θα βρει το παραδάκι. Αυτό δεν θα είναι κυβέρνηση, θα είναι «το κυνήγι του θησαυρού»! Αρκεί βέβαια να μπει ο Γιώργος στη Βουλή, κάτι που δεν είναι και εντελώς βέβαιο και αρκεί να συνεργαστεί μετά μαζί του ο Αλέξης. Προσωπικά δεν τα θεωρώ εντελώς απίθανα, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γιατί σοβαρά τώρα, μπορεί στη φάση αυτή να ακούγονται κορώνες από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν θα συνεργαστεί με τον πρωθυπουργό που έβαλε τη χώρα στο Μνημόνιο, αλλά μετά τις εκλογές συνήθως αλλάζουν πολλά. Και να είστε βέβαιοι ότι πιθανότατα έχουμε ακόμη πολλά να δούμε…

Όσον αφορά τις πραγματικές πιθανότητες του ΓΑΠ να μπει στη Βουλή, πολλά θα κριθούν από το συναίσθημα και τις πελατειακές σχέσεις των παλαιοΠασόκων με την παράταξη. Και να ξέρετε, ότι σε αρκετούς ακόμη το επώνυμο Παπανδρέου κάνει γκελ. Ασφαλώς και δεν μιλάμε πλέον για αριθμούς πολλών εκατοντάδων χιλιάδων, άλλωστε αυτά τα νούμερα δεν παίζουν ακόμη και για το «όλον ΠΑΣΟΚ» πλέον. Αλλά είναι ακόμη αρκετοί εκείνοι που προτιμούν έναν Παπανδρέου, έστω και τον Γιωργάκη, από τον Βενιζέλο. Τι να κάνουμε. Σε αυτή την τρελή χώρα υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Γιώργος που την οδήγησε στην καταστροφή έχοντας μία τεράστια λαϊκή εντολή της τάξης του 44% στα χέρια του, τώρα μπορεί να την σώσει ως κυβερνητικός εταίρος του 3% ή του 4%!

Γι΄ αυτό και έχει αγχωθεί ο Βαγγέλης και προσπαθεί εναγωνίως να πείσει τους πάντες ότι και εκείνος θα είναι ένας πρόθυμος κυβερνητικός εταίρος όποιο κόμμα και αν έρθει πρώτο. Ώστε να παραμείνει η προσμονή της εξουσίας και των αντίστοιχων θέσεων που τη συνοδεύουν στην δική του ΠΑΣΟΚική εκλογική πελατεία. Αλλά αν ο Γιώργος καταφέρει να μπει στη Βουλή, τότε να είστε σίγουροι ότι υπάρχουν πλευρές, εντός αλλά κυρίως εκτός Ελλάδος που θα έβλεπαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τυχόν προσέγγισή του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είπαμε, αν είναι πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά μη νομίζετε. Δηλαδή με τον Αντώνη δεν θα μπορέσει λέτε να τα βρειο ο Γιώργος; Εδώ κάποτε κοιμούνταν στο ίδιο δωμάτιο… Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας.

Πιστεύω λοιπόν ότι ιδιαίτερα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού θα χαίρονταν από μία ενδεχόμενη συνύπαρξη Αλέξη και Γιώργου. Οπότε μην παραξενευτείτε αν τους δείτε κυβερνητικά συνεταιράκια. Άλλωστε τον Γιώργο εξακολουθούν να τον συμπαθούν ενώ είναι σαφές ότι αντιμετωπίζουν, αν μη τι άλλο, με ενδιαφέρον το «πείραμα Αλέξη». Και προξενητές υπάρχουν αλλά και επίδοξοι κουμπάροι. Και ίσως από την πλευρά του ελεγχόμενου από τις ΗΠΑ ΔΝΤ, η διάθεση προς διαπραγμάτευση να είναι και πολύ ισχυρότερη σε ένα τέτοιο σενάριο. Ούτως ή άλλως υπάρχει ήδη διάσταση απόψεων με τους Ευρωπαίους. Με αντίστοιχη όμως, φοβάμαι, ενίσχυση του άγχους της Ευρώπης, αλλά και της αντίδρασής της.

Δηλαδή λέτε να ξέχασε τόσο γρήγορα η Μέρκελ την εφιαλτική για τους εταίρους νύχτα των Καννών όπου ο ΓΑΠ είχε προτείνει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Ελλάδα; Ή μήπως πιστεύετε ότι δεν θεωρούν και τον Αλέξη ικανό να προχωρήσει σε κάτι ανάλογο; Βεβαίως αυτή τη φορά είναι πολύ πιο έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες μίας τέτοιας «απειλής» και δεν πρέπει κανείς στην Ελλάδα να το λησμονεί αυτό. Άλλες συνέπειες θα είχε μία ελληνική αδιάλλακτη στάση το 2012 και δυστυχώς άλλες μπορεί να έχει το 2015.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ – capital.gr