Γ. Δραγασάκης: Πέντε προϋποθέσεις για τη ρύθμιση του χρέους

Πέντε προϋποθέσεις για τη ρύθμιση του χρέους, έθεσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος προγράμματος του κόμματος Γιάννης Δραγασάκης, σε ομιλία του προ ημερών σε εκδήλωση του “Δικτύου”, η οποία δόθηκε αναλυτικά στη δημοσιότητα.

Ο κ. Δραγασάκης αποδέχθηκε ρυθμίσεις που συζητούνται σήμερα, όπως η επιμήκυνση,

η μείωση του επιτοκίου κ.λπ., μόνον, όμως, εφόσον συμπληρώνονται και από άλλα μέτρα, τα οποία θα εξασφαλίσουν την αναπτυξιακή διαδικασία και μια νέα πορεία για την οικονομία.

Απαραίτητο, όπως είπε χαρακτηριστικά είναι η ρύθμιση να εξασφαλίζει ένα δημοσιονομικό χώρο για να ασκηθεί μια πολιτική υπέρ των αδυνάτων και να συνοδεύεται από μια στρατηγική ανάκτηση δικαιωμάτων και ανακατανομής των βαρών με μια νέα πορεία και όχι επιστροφή στο παρελθόν.

Οι προϋποθέσεις που έθεσε για το χρέος ο κ. Δραγασάκης κατά την ομιλία του είναι:

1. Μείωση του παλιού χρέους και της δαπάνης εξυπηρέτησής του, με όλα τα πρόσφορα μέσα, όπως επιμήκυνση, μείωση επιτοκίου, διαγραφή κλπ.

2. Ρήτρα ανάπτυξης. Πρέπει να συνδέσουμε την εξυπηρέτηση του όποιου υπόλοιπου χρέους με την αύξηση του ονομαστικού ΑΕΠ. Θα πληρώνουμε εφόσον έχουμε ανάπτυξη, ανάλογα με το ρυθμό αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ. Μια συναφή ρύθμιση πέτυχε και η Γερμανία το 1953 με τη μορφή μιας ρήτρας επί των εξαγωγών.

3. Ενίσχυση της αναπτυξιακής διαδικασίας μ’ ένα σύνολο μέσων, χρηματοδοτικών και θεσμικών. Πέρα από τη διαγραφή του χρέους απαιτείται και μια μη δανειακή στήριξη της αρχικής ανάκαμψης.

4. Χρήσιμο θα είναι επίσης το να εξαιρεθεί το ΠΔΕ από το έλλειμμα ή να υπάρξουν κάποιες εξαιρέσεις για κάποιο διάστημα, ώστε να διευκολυνθεί η ανάκαμψη. Όλες οι χώρες έχουν εξαιρέσεις. Αφήνω ανοικτό σκόπιμα το μέγεθος της διαγραφής του χρέους. Το αφήνω σκόπιμα διότι εκείνο που ενδιαφέρει είναι το συνολικό αποτέλεσμα όλων των ρυθμίσεων συνδυασμένων μεταξύ τους. Να αναφέρω ένα υποθετικό παράδειγμα. Πρώτο σενάριο: εξασφαλίζουμε τη διαγραφή μεγάλου μέρους του συσσωρευμένου χρέους αλλά χωρίς τίποτε άλλο. Δεύτερο σενάριο: Εξασφαλίζουμε διαγραφή μικρότερου μέρους του χρέους, αλλά αυτή συνοδεύεται από μέτρα ενίσχυσης της ανάπτυξης και της απασχόλησης. Είναι φανερό ότι η επιλογή ανάμεσα στα δυο αυτά σενάρια ή άλλα συναφή θα πρέπει να γίνει αφού συνυπολογισθούν όλες οι συνέπειες και τελικό το συνολικό συνδυασμένο αποτέλεσμα των διαφορετικών λύσεων.

5. Ρύθμιση των παράλληλων χρεών, κάτι πολύ σημαντικό κατά την άποψή μας. Και τούτο γιατί το δημόσιο χρέος είναι στην ουσία συγκοινωνούν δοχείο με το χρέος των τραπεζών προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με τα χρέη των πολιτών προς τις τράπεζες και το κράτος, καθώς και με το έλλειμα των ασφαλιστικών Ταμείων σε σχέση με τις υποχρεώσεις τις οποίες έχουν αναλάβει έναντι των ασφαλισμένων.

Επομένως πρέπει να βρεθεί λύση στο θέμα των τραπεζών, οι οποίες προς το παρόν δανείζουν τον εαυτό τους και στη συνέχεια καταθέτουν τα ομόλογα στην ΕΚΤ. Αυτή η δυνατότητα λήγει τον Μάρτιο του 2015 και πρέπει ως τότε να έχει βρεθεί λύση. Σε ό,τι αφορά στα λεγόμενα κόκκινα δάνεια έχουμε επεξεργασθεί ολοκληρωμένη πρόταση η οποία θα δοθεί σύντομα σε δημόσια διαβούλευση. Μιλάμε για έναν ενδιάμεσο φορέα στον οποίο θα μεταφερθούν τα δάνεια για να εξετασθούν ένα προς ένα με κοινωνικά κριτήρια, ώστε να συνδυασθεί η λύση τόσο για τα δάνεια των τραπεζών όσο και για τα χρέη προς το Δημόσιο και τα Ταμεία.

Ιδιαίτερα κρίσιμο είναι το θέμα των ασφαλιστικών Ταμείων. Με τις σημερινές τάσεις, το σύστημα παύει να έχει ταμειακή ισορροπία ήδη από το 2015. Άρα δεν είναι αλήθεια ότι με τις ρυθμίσεις που έγιναν θα πάμε μέχρι το 2025. Από σήμερα παράγεται έλλειμμα και αν δεν γίνει κάτι, σε 30 χρόνια το έλλειμμα αυτό θα έχει φτάσει στο 100% του ΑΕΠ. Για ποια ρύθμιση λοιπόν του χρέους μιλάμε εάν αφήνουμε τα Ταμεία να δημιουργούν ελλείμματα και δεν παίρνουμε έγκαιρα μέτρα για την ανακεφαλαιοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος και την αύξηση των εσόδων του;
Ο κ. Δραγασάκης, αναφέρθηκε επίσης στην ανάγκη συναίνεσης, προσδιορίζοντας όμως ότι αυτή θα πρέπει να βασιστεί σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο θα πηγαίνει μπροστά τη χώρα και όχι να αποσκοπεί στη συντήρηση ενός συστηματος το οποίο έχει καταρρεύσει.

Είπε χαρακτηριστικά: «(…) στην Ελλάδα υπήρχε συναίνεση. Επί 20 χρόνια είχαμε έναν συναινετικό δικομματισμό. Τώρα χρειαζόμαστε μια διαφορετική συναίνεση για να ανατρέψουμε τα αποτελέσματα αυτού του δικομματισμού. Και αυτό κάνει ο λαός. Αποσυνθέτοντας τα παλιά κόμματα, αποσυνθέτει τις παλιές συναινέσεις. Διότι με μια έννοια ήταν “εξαγορασμένες συναινέσεις”. Συγκροτούνταν στη βάση του δημόσιου χρέους και στηρίζονταν σε κοινωνικά συμβόλαια που έχουν καταρρεύσει. Άρα, ναι, επιδιώκουμε συναίνεση για τη δημιουργία νέων κοινωνικών συμβολαίων τα οποία θα μας πηγαίνουν μπροστά και δεν θα αποσκοπούν στη συντήρηση ενός συστήματος το οποίο έχει καταρρεύσει.»