Ευ.Τσακαλώτος: Ένα βιβλίο για το καλοκαίρι – Ας είναι το τελευταίο καλοκαίρι με Trump

Από το καλοκαιρινό ημερολόγιο του Ευκλείδη Τσακαλώτου:

Ένα βιβλίο για το καλοκαίρι

Υπάρχουν βιβλία που αισθάνεσαι την ανάγκη να τελειώσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται γιατί έχεις αγωνία για το τέλος, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα του εξαιρετικού Καμιλέρι για παράδειγμα. Υπάρχουν άλλα, όμως, που δε θέλεις να τα τελειώσεις ποτέ, γιατί σου κρατάνε συντροφιά, σε εμπνέουν, θα σου λείψει ο virtual διάλογος με το συγγραφέα, ο χαιρετισμός από έναν άλλο κόσμο που σου προσφέρει. Τα τελευταία τρία χρόνια μου έχει κρατήσει

συντροφιά η τριλογία της Μάρως Δούκα – ένα κάθε καλοκαίρι – για τα Χανιά την εποχή που εγκαταλείπουν το νησί οι Τούρκοι (αθώοι και φταίχτες), κατά τη διάρκεια της κατοχής (το δίκαιο είναι ζόρικο πολύ) και στον εμφύλιο (έλα να πούμε ψέματα). Τώρα που τελειώνω το τελευταίο, καθυστερώ υπερβολικά να τελειώσω τις τελευταίες 100 σελίδες.

Η συγγραφέας  με εισήγαγε σε έναν άλλο κόσμο της προσφυγιάς, της Αριστεράς σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες, και πως διάφοροι χαρακτήρες – άνδρες και γυναίκες – αντιδρούν σε αυτές, με σύστησε στην Αναστασία που, σε μια κοινωνία με πιο αναπτυγμένα τα φεμινιστικά αντανακλαστικά, θα ήταν ήδη μια feminist icon, και μια σειρά από αλλά πρόσωπα που αισθάνθηκα, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσής μου, ότι ήμουν σε συνεχή διάλογο μαζί τους.

Με παρηγορεί αυτό το  απόσπασμα από το έλα να πούμε ψέματα:

Οι άνθρωποι πολεμούν και χάνουν τη μάχη, αλλά αυτό για το οποίο πολέμησαν, παρά την ήττα, κερδήθηκε στις καρδιές των ανθρώπων, έστω και αν αποδειχτεί αργότερα πως ήταν διαφορετικό από κείνο που εννοούσαν όταν πολεμούσαν, άλλοι άνθρωποι θα έρθουν να πολεμήσουν πάλι γι’ αυτό που εννοούσαν οι πρώτοι, και πάει λέγοντας, ήττα, νίκη, διάψευση, ήττα ξανά, νίκη, διάψευση και πάλι, και αυτό είναι η ζωή. (σ. 575)

Ας είναι το τελευταίο καλοκαίρι με Trump

Διαβάζω τη δήλωση του Trump για την αναβολή των αμερικάνικων εκλογών λόγω COVID. Συγχρόνως παρακολουθώ το βίντεο του απολαυστικού John Oliver για το πως οι θεωρίες συνομωσίας πείθουν τον κόσμο, όπου τις αποδομεί μια -μια. Ένα από τα καλύτερα επιχειρήματά του είναι ότι υπάρχουν άπειρες θεωρίες για τη δολοφονία του Kennedy, αλλά σχεδόν καμία για την αποτυχημένη απόπειρα κατά του Reagan. Και αυτό γιατί οι θεωρίες συνομωσίας οικοδομούνται πάνω στην αίσθηση των ανθρώπων ότι μεγάλες αλλαγές δεν μπορούν να προκύψουν από τυχαία γεγονότα. Με άλλα λόγια χρειάζεται μια τεράστια ιστορία για να εξηγήσεις μια επιτυχημένη απόπειρα, αλλά δεν χρειάζεσαι τίποτα για μια αποτυχημένη.

Βέβαια αναρωτιέμαι, υπάρχει καλύτερο αντεπιχείρημα στις θεωρίες συνομωσίας από την ίδια την ύπαρξη του Trump; Είναι δυνατόν να υπάρχει κάποια μυστική οργάνωση που ελέγχει τα πάντα και θα επέλεγε αυτόν τον άνθρωπο να εκπληρώσει το σχέδιο της;

tvxs.gr