Ο Παύλος λείπει, το όραμα του ψυχορραγεί…

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Σαν σήμερα έφυγε, άνανδρα χτυπημένος από τα σκοτεινά μυαλά και τα, τότε ακόμη, αόρατα χέρια της τρομοκρατίας, ο Παύλος Μπακογιάννης. Ο δημοσιογράφος, ο διανοούμενος, ο άνθρωπος. Πάνε 23 χρόνια που στο κεφαλόσκαλο της πολυκατοικίας, της οδού Ομήρου, έσβησαν θαρρείς τα ζωηρά μάτια, του οραματιστή, του ευαίσθητου Ρουμελιώτη, αλλά και του αγωνιστή που δεν καταλάβαινε από κακοτοπιές. Ο Γαμπρός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που μετέτρεψε έναν μεγάλο καυγά, με την επιβλητική κόρη του, Ντόρα, σε μεγάλο έρωτα που εξελίχθηκε σε μια δεμένη οικογένεια.

Μυστήρια

χρόνια και τότε, όπως και τώρα, άλλωστε κι ο Παύλος αν ήταν σήμερα μαζί μας, θα πάλευε ενάντια σε ότι ζούμε, γιατί πολύ απλά ότι ζούμε, βάζει σε κίνδυνο ότι οραματίστηκε – και σε μεγάλο βαθμό πέτυχε… Την Εθνική Συμφιλίωση, την ισονομία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την Εθνική αξιοπρέπεια… Με άλλα λόγια όλα όσα, ενώ έμοιαζαν κεκτημένα κι αυτονόητα, τώρα κείτονται ημιθανή, με φυσικό αυτουργό την μνημονιακή διαστροφή των κρατούντων.

Ακόμη ηχεί στ’ αυτιά των τότε παρόντων ο διαπρύσιος λόγος του Παύλου στο φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ, πέντε μέρες πριν βίαια κι άδικα τον συναντήσει ο θάνατος στο κεφαλόσκαλο της πολυκατοικίας της οδού Ομήρου. Μιλούσε για Εθνική συμφιλίωση, για συνάντηση, όχι απλώς δυο πολιτικών χώρων, αλλά ως τότε δυο πολιτικών κόσμων. Ένα σκηνικό βίας και διχασμού που ενώ ο Παύλος έκανε το παν για να το νικήσει, τώρα το σκαρώνουν κάποιοι ξανά. Γιατί, έτσι τους βολεύει…

Η μάχη του με το νοσηρό χθες κόπηκε βίαια κι οριστικά, την ώρα που ο αείμνηστος Μιλτιάδης Έβερτ, τότε υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Τζαννετάκη, ανακοίνωνε συντετριμμένος το μαύρο μαντάτο: «Ο Παύλος εξέπνευσε δυστυχώς…»

Οι σφαίρες της 17Ν τον βρήκαν στις 8 το πρωί εκείνης της ημέρας. Ό δημοσιογράφος Γιώργος Αντωνίου, με φωνή πνιγμένη από τους λιγμούς, δίνει την είδηση στην τότε Πρωινή Γραμμή του Τέρενς Κουίκ. Ο Παύλος, συνηθισμένος στους αγώνες και στα δύσκολα, ο άνθρωπος που έβγαλε την ως τότε «ξεχασμένη» από την πρόοδο Ευρυτανία ΤΟΥ στο ξέφωτο της ανάπτυξης, λύγιζε για πρώτη και για τελευταία φορά. Αυτός που γλύτωσε από τις σφαίρες της Χούντας, η φωνή που κατάφερνε μαχαιριές στην καρδιά των συνταγματαρχών, από τα στούντιο της Ντόιτσε Βέλλε στο Μόναχο νικήθηκε από τις σφαίρες των τρομοκρατών δυο μέρες πριν καταθέσει στην δίκη του Σκανδάλου Κοσκωτά. Αν αληθεύει πως ήξερε πολλά, δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί πρόλαβαν να του κλείσουν το στόμα.

Βαραίνει η απώλεια ως και σήμερα. Και θα βαραίνει πάντα. Και το χειρότερο; Το όραμα του, που φάνταζε ως πρόσφατα αυτονόητο, έγινε πάλι το μεγάλο ζητούμενο.