Γράφει ο Τάσος Φούντογλου: Να καεί να καεί το μπουρδέλο της Βουλής…

Οι υπάλληλοι της Βουλής φυσικά και δεν αποτελούν το μείζον πρόβλημα  του  ελληνικού δημοσίου, με τους χιλιάδες πελάτες των βουλευτικών γραφείων να «λαθροβιούν» ακόμα μέσα στα πολυώροφα κτίριά του και τις χιλιάδες των αργομισθιών του να αποδεικνύονται καθημερινά αντάξιες του ονόματός τους , αποστραγγίζοντας  κάθε πρώτη του μηνός τα πενιχρά έσοδα του δημόσιου ταμείου.

Τα 1500 πρωτοξάδελφα, ανίψια και κολλητάρια βουλευτών και υπουργών, με συνολικές αποδοχές γύρω στα 100 εκ ευρώ, φυσικά και δεν ευθύνονται για τα 350 δισ χρέος

της ελληνικής οικονομίας, τις χιλιάδες αναπηρικές συντάξεις της κουτοπόνηρης νεοελληνικής αρτιμέλειας και τα εκατομμύρια ευρώ που φαγώθηκαν τα τελευταία χρόνια σε υποβρύχια-συκιές ,  υπερκοστολογήσεις δημόσιων έργων και διαφημιστικούς μποναμάδες σε πρώην κυβερνητικές και νυν αντιμνημονιακές φυλλάδες των 1.000 φύλων.

To εφάπαξ των 60 μισθών  και το ειδικό συνταξιοδοτικό τους καθεστώς, φυσικά και δεν αρκούν από μόνα τους για να καταποντίσουν τον Τιτανικό των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτόν που έφτιαξαν πριν από δεκάδες χρόνια κάποιοι ρομαντικοί παλαβιάρηδες της πολιτικής μας τάξης και τον άφησαν να πλεύσει αβοήθητος μέσα σε μια θάλασσα διαφθοράς, πελατείας, παράνομου δούναι και λαβείν, χαριστικών συντάξεων και αμαρτωλών συμβάσεων. Και περίμεναν οι ανόητοι να μη συναντηθεί το αριστούργημά τους με κάποιο παγόβουνο καταμεσής του πελάγους.

Οι υπάλληλοι της Βουλής, φυσικά και δεν ευθύνονται για όλα τα κακά της μοίρας μας. Όπως, όμως, λένε και οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξωνες, ο διάβολος κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες. Και η μικρή λεπτομέρεια που ξεχωρίζει τους μισθωτούς αυτούς απο όλους εμάς τους κοινούς θνητούς της μισθωτής εργασίας είναι πως εργάζονται στον ναό της Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας.

Στον μεγαλοπρεπή αυτό ναό που όλα αυτά τα χρόνια ψήφισε προκλητικές ρυθμίσεις, αύξησε μισθούς με πελατειακά κριτήρια, μοίρασε προνόμια με το τσουβάλι, ανέχτηκε παράνομες συμπεριφορές, κάλυψε επίορκους και παραβάτες και ανήγαγε τη φαυλοκρατία σε απαράβατο κανόνα της δημόσιας ζωής μας.

Στον ναό που 38 χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση του ‘74 μας κατάντησε επαίτες και διαδηλωτές.

Να τρωγόμαστε κάθε μέρα με τις σάρκες μας, να προσπαθούμε απεγνωσμένα να βρούμε νόημα σε όλο αυτόν τον παραλογισμό που μας περιβάλλει, να ξεμένουμε απελπιστικά πίσω από τις εξελίξεις στον πολιτισμένο κόσμο, να κοιμόμαστε το βράδυ αγκαλιά με τη σκοροφαγωμένη μας ελπίδα και το επόμενο πρωί, σαν τα ζόμπι, να πηγαίνουμε στις δουλειές μας- όσοι τυχεροί από εμάς έχουμε ακόμα- για τον πετσοκομμένο επιούσιο.

Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν  σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Δεν αντιλέγω. Ακόμα και οι περικοπές των μισθών φαντάζουν στο σημείο αυτό ως μια κάποια λύση. Αλλά για να τα αποδεχτώ όλα αυτά και να αποφασίσω να πορευτώ μαζί τους τα επόμενα δύσκολα χρόνια της οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας, θα ματώσετε και εσείς ρε μπαγάσες. Πρώτοι εσείς και μετά εγώ. Θα μειωθούν τα προνόμιά σας , θα ελαττωθεί ο αριθμός σας στο