Γράφει η Κία Παπαδοπούλου: Ας σταματήσουμε να κοιτάμε απλά και ας αρχίσουμε να βλέπουμε ουσιαστικά…

…Παρασκευή μεσημέρι… 4 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα… στάση μετρό, Συγγρού ΦΙΞ…

Μπαίνω βιαστική μέσα στο μετρό με κατεύθυνση προς το Σύνταγμα, για ακόμη μία φορά έχω αργήσει στο ραντεβού. Αναρωτιέμαι πως με αντέχουν οι άνθρωποι, ευτυχώς το ραντεβού είναι με φίλους και αυτοί με δέχονται με τα ελαττώματα μου… ευτυχώς!

Κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι μία περίεργη μυρωδιά. Μια μυρωδιά

που γίνεται όλο και πιο έντονη. Κοιτάζω γύρω μου… ψάχνω… βλέπω ανθρώπους να απομακρύνονται και να χαζογελούν. Τους κοιτώ όλους, τους σκανάρω… προσπαθώ να καταλάβω από πού… από ποιον… «Τι μυρίζει τόσο άσχημα…» και τότε βλέπω ένα νεαρό να γελάει και να δείχνει στην φίλη του έναν άστεγο…

Το βλέμμα μου έχει καρφωθεί πάνω του.

Είναι νεαρός γύρο στα 27 ίσως και 30, κάθεται μόνος του καθώς όλες οι θέσεις γύρο του είναι άδειες… Τα ρούχα του είναι πολύ βρόμικα. Ένα τζιν, ένα μπλουζάκι, μία φούτερ ζακέτα και ένα μπουφάν… φορούσε επίσης ένα ζευγάρι παντόφλες αυτές που φοράμε στην παραλία, ήταν ξυπόλητος. Τα πόδια του ήταν πολύ πρησμένα και πολύ, μα πολύ βρόμικα. Έμοιαζε να μην επικοινωνεί με το περιβάλλον. Κοιτούσε από το παράθυρο το τίποτα. Το βλέμμα του ήταν τόσο παγωμένο…

Ένας πόνος στο στομάχι, ένα σφίξιμο, μία απόγνωση… δεν άντεχα να βλέπω αυτή την εικόνα. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ ΑΚΟΜΑ! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!

Να σας εξομολογηθώ κάτι; Δεν με πειράζει η μυρωδιά του άστεγου. Αυτό που δεν αντέχω είναι η μυρωδιά που βγάζει όλη αυτή η αδιαφορία των «αξιοπρεπών» ανθρώπων γύρω μου. Δεν αντέχω αυτή την αηδιαστική μυρωδιά που αναδύεται από την αναισθησία και ακόμα χειρότερα την βρόμα που είναι ανυπόφορη από τους ανθρώπους που αντί να βοηθήσουν, χλευάζουν τους αδύναμους.

Μου είναι αδύνατον να καθίσω, με σταυρωμένα χέρια. ΟΧΙ! Προχωρώ επιδεικτικά προς το μέρος του… ακολουθώ την αντίθετη κατεύθυνση από όλου τους άλλους… Κάθομαι ακριβώς απέναντί του και τον κοιτάζω στα μάτια. Θέλω να του μιλήσω… θέλω να τον πάρω από το χέρι και να τον βοηθήσω… Θέλω να βγάλω από την τσέπη μου ένα μαγικό ραβδάκι και να του δώσω όσα χρειάζεται. Προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί του αλλά μάταια. Δείχνει να μην έχει καμία επικοινωνία με το περιβάλλον. Ο άνθρωπος χρειάζεται άμεσα νοσηλεία.

Στο τρένο σιωπή… κανένας δεν με πλησίασε… κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να βοηθήσει… μία ηλικιωμένη κυρία πίσω μου είπε «Είναι ναρκομανής…».

Αυτό ήταν και το κερασάκι στην τούρτα. Έγινα έξαλλη… αλλά δεν είπα τίποτα! Ο άνθρωπος δεν ήταν ναρκομανής, ήταν άστεγος. Ήταν ολοφάνερο! Ο νεαρός έμοιαζε απίστευτα εξαντλημένος, προφανώς από πείνα… από το κρύο… από την ταλαιπωρία να ζεις στο δρόμο.

Βγήκα από το μετρό τρέχοντας. Πήγα στο κεντρικά γραφεία του μετρό. Βγήκα τον προϊστάμενο. Του μίλησα για τον άστεγο. Του είπα πως βρίσκεται στο συγκεκριμένο βαγόνι. ΑΠΑΙΤΗΣΑ να καλέσει ένα ασθενοφόρο. Αν δεν το κάνετε εσείς του είπα… θα το κάνω εγώ, εδώ και τώρα! «Είναι ένας άνθρωπος μέσα σε ένα βαγόνι του μετρό αναίσθητος από την πείνα και το κρύο… χρειάζεται βοήθεια ΤΩΡΑ!», νομίζω ότι ύψωσα την φωνή μου περισσότερο από ότι έπρεπε… Συγνώμη! Ο άνθρωπος με άκουσε… πήρε τηλέφωνο μπροστά μου… ενημέρωσε τους εργαζόμενους στην επόμενη στάση για να βρουν τον νεαρό… κάλεσε ασθενοφόρο…

Δεν ξέρω αν έδωσα λύση σε ένα πρόβλημα… πάντως έκανα κάτι…

… Κυριακή πρωί… 2 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα… Ερμού…

Μαζί με δυο φίλες, μόλις έχουμε πιει τον καφέ μας σε υπέροχο καφέ της Ερμού και προχωράμε προς το Σύνταγμα. Χαζολογάμε, κοιτάμε βιτρίνες και ξαφνικά ακούμε έναν ήχο… Ξέρετε αυτό ήχο που κάνουν τα κέρματα όταν πέφτουν στο οδόστρωμα… αυτόν τον ήχο που στην αρχή είναι δυνατός και μετά μικρότερος αλλά έχει διάρκεια γιατί, κάποια κέρματα κυλούν ακόμα… Όσοι άνθρωποι ήμασταν εκεί γυρίσαμε το κεφάλι… Η εικόνα που αντίκρισα πάγωσε το αίμα μου…

Είδα το βλέμμα ενός παιδιού περίπου 7ετών, να κοιτάει με απόγνωση μία παρέα νεαρών ανδρών να απομακρύνεται… και μετά να κοιτά τα κέρματα στο δρόμο… Μου ήταν αδιανόητό να πιστέψω αυτό που έγινε… ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ! Ένας από αυτούς τους άνδρες της παρέας που έφευγε, είχε κλωτσήσει το κομμένο πλαστικό μπουκάλι, που ο μικρός μάζευε εκεί τα κέρματα που του άφηνε ο κόσμος.

Ο μικρός κρατούσε ένα μπουζούκι στα χεράκια του και έπαιζε μουσική. Η μουσική σταμάτησε απότομα. Το παιδί κοιτούσε με τέτοια απόγνωση που πραγματικά, οι λέξεις είναι τόσο λίγες για να σας περιγράψω το βλέμμα του. ΕΛΕΟΣ! Ποιος άνθρωπος μπορεί να το κάνει αυτό; Έγινα έξαλλη!!!!! Ήθελα να ουρλιάξω! Ήθελα να φωνάξω!!!! Άλλα δεν είπα τίποτα… κοιτούσα και εγώ σαν χαζή την παρέα των ανδρών που απομακρυνόταν και μετά το παιδί… Κάποια στιγμή σαν να ξύπνησα, σαν να συνήλθα από το ΣΟΚ… άρχισα να τρέχω, πλησίασα το παιδί… σχεδόν γονάτισα… και άρχισα να μαζεύω τα κέρματα στη μέση του δρόμου, στην Ερμού! Μάζευα τα κέρματα και τα έβαζα στο κομμένο πλαστικό μπουκάλι του παιδιού. Αυτό με είδε και με πλησίασε αμέσως. Άρχισε να μαζεύει και αυτός. «Μη φοβάσαι», του είπα, «για σένα τα μαζεύω αγόρι μου… Να πάρε και αυτά» έβγαλα από την τσέπη μου όσα χρήματα είχα και τα έβαλα μέσα στο μπουκάλι». Αφού μαζέψαμε μαζί, όλα τα κέρματα, του έδωσα το μπουκάλι, του κράτησα για λίγο το χέρι, του χαμογέλασα και τον ρώτησα πως τον λένε! «Γιώργο» μου απάντησε μονολεκτικά και επέστρεψε στη θέση του, εκεί στην άκρη του δρόμου. Πήρε και πάλι το μπουζούκι του και άρχισε να παίζει…

Ξέρω ότι αυτό που έκανα δεν ήταν και κάτι σημαντικό… δεν άλλαξα τον κόσμο… αλλά έκανα κάτι!

Αναρωτιόμουν για μέρες, γιατί κάθε φορά που κατεβαίνω στο κέντρο μου συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί όλα γίνονται μπροστά στα δικά μου μάτια; Ποιος είναι πια αυτός ο σκηνοθέτης στην δική μου ζωή που βάζει ανθρώπους να εμφανίζονται στον δρόμο μου για να με στεναχωρήσουν, να με θυμώνουν, να με εξοργίζουν…

Την απάντηση μου την έδωσε η μητέρα του άντρα μου. Η Αθηνά μου είπε πολύ απλά, πως δεν συμβαίνουν μόνο σε μένα… αλλά σε όλους τους ανθρώπους. Η διαφορά είναι μου είπε, πως εγώ δίνω σημασία, πως εγώ δεν γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά, αλλά κοιτάζω το πρόβλημα στα μάτια…

Τρίτη μεσημέρι… στο σπίτι μου… Χριστούγεννα!

Κάθε Χριστούγεννα προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος… έτσι φέτος αποφάσισα να γίνω ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ! Είναι τελικά πολύ μεγάλη υπόθεση να μην κλείνεις τα μάτια, ούτε το στόμα… είναι πολύ μεγάλη υπόθεση ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες οικονομικά εποχές ή μάλλον ειδικά αυτές τις εποχές να σταματήσουμε να σιγοψιθυρίζουμε και να φωνάξουμε για όσα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας!

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, σε όλους τους ανθρώπους να βλέπουν και όχι απλά να κοιτούν, να δίνουν σημασία σε όσα συμβαίνουν γύρω μας και ας είναι και έξω από το σπίτι τους… Ας σταματήσει αυτή η τραγική νοοτροπία του δεν με νοιάζει για ότι και αν συμβαίνει έξω από το σπίτι μου και την οικογένειά μου… Γιατί πολύ απλά και ο δρόμος… σπίτι μας είναι… και ο γείτονας μας… ο άστεγος που κοιμάται στην γωνία του δρόμου… οικογένειά μας είναι…

Εύχομαι αυτά τα Χριστούγεννα να υπάρξουν περισσότεροι ενεργοί πολίτες σε αυτή την χώρα… και εγώ θα είμαι εδώ για να ακούσω, να διαβάσω αλλά και για να βοηθήσω όσο μπορώ για όσα όλοι εσείς βλέπετε στους δρόμους και σας στεναχωρούν… για όλα όσα θα θέλατε να αλλάξετε… και που ξέρετε ίσως όλοι μαζί να μπορούμε να κάνουμε κάτι! Και πιστέψτε με το κάτι… είναι σίγουρα καλύτερο από το τίποτα!

Καλές γιορτές!

[email protected]