Υποκρισία και…”δηθενιά” εν μέσω κρίσης!

Της Κωνσταντίνας Μπιτζήλου

Τον τελευταίο καιρό, μπροστά σε όλα αυτά που βιώνουμε, παρατηρώ συμπεριφορές δικών μου ανθρώπων και μη, που άλλοτε είναι παράξενες, άλλοτε αχαρακτήριστες και άλλες πάλι φορές… ανυπόφορες.

Άλλοι κλείνονται στον εαυτό τους, άλλοι ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη που είχαν πέσει, άλλοι βγαίνουν από το «καβούκι» τους επιτέλους, άλλοι συνεχίζουν να είναι «ό,τι να ναι», ενώ ορισμένων πάλι, η κατάσταση έχει χειροτερέψει!

Ο κόσμος έχει ξεφύγει γενικά! Λίγοι είναι αυτοί που μπορείς σοβαρά να συνεννοηθείς πλέον. Για παράδειγμα: Σε έναν άνθρωπο που από τη μια κλαίγεται

ότι δεν έχει λεφτά, παραπονιέται ότι φταίει η κρίση, ότι όλα πάνε κατά διαόλου (και μπλα μπλα μπλα…), όταν πάει και ψωνίζει ρούχα (που δεν τα σηκώνει η τσέπη του) απλά και μόνο για να βρει «αντίδοτο» σε αυτά τα «βάναυσα» πράγματα που περνάει, μην του δίνετε σημασία! Αγνοήστε τον! Η κατάσταση είναι από τις «προχωρημένες» που σπάνια σώζονται, όποτε μην ασχολείστε.

Προβλήματα όλοι έχουμε, αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα ψωνίσουμε ή ότι δεν θα βγούμε έξω, αλλά καλό είναι να μην προκαλούμε (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), σε μια εποχή που ο διπλανός μας στην κυριολεξία μπορεί να μην έχει ούτε να φάει. Και με αφορμή αυτό, έκανα μια βόλτα τις προάλλες στην Ερμού και αυτό που αντίκρισα είναι από τα «αχαρακτήριστα». Σε βιτρίνα ενός κεντρικού καταστήματος δέσποζε το σλόγκαν «Hungry but chic», ένα λογοπαίγνιο που προσωπικά δεν μου φάνηκε καθόλου έξυπνο, ακόμα κι αν η εταιρεία ατύχησε και ήθελε κάποιο άλλο μήνυμα να περάσει, από τη στιγμή που στον ίδιο δρόμο σχεδόν έξω από το μαγαζί, υπήρχαν άστεγοι που ζητιάνευαν, πείναγαν αλλά δεν ήταν… chic.

Μεγάλη ειρωνεία λοιπόν. Αλλά βέβαια δεν μπορεί κανείς να πει κάτι, διότι η νοοτροπία αυτή στην Ελλάδα, έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια (πολύ προ κρίσης) και όπως φαίνεται συνεχίζεται. Δεύτερο βρακί μπορεί να μην έχει να βάλει κάποιος-κάποια, αλλά το ρούχο ρούχο, η μόστρα μόστρα, το μπουζούκι μπουζούκι και κατά τ’ άλλα… «αφασία».

Δε λέω, ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει και να ξοδεύει τα λεφτά του (όσα έχει τελοσπάντων) με όποιον τρόπο θέλει. Απλώς με έχει κουράσει (όπως και πολλούς ακόμα) αυτή η «δηθενιά», η «ψευτοφιγούρα» και η κατάρρευση σημαντικών αξιών.

Και ερωτώ: Αν χαλάσουμε από αυτά που δεν έχουμε για να πάρουμε αυτά που δεν χρειαζόμαστε, τότε θα λυθούν τα προβλήματά μας;

Αυτό που μπορώ να πω πλέον, είναι ότι έχω υπάρξει και ‘γω ίσως αυτό που λένε «θύμα της μόδας», ή «θύμα του υλισμού», ψωνίζοντας πράγματα που τελικά δεν ήταν και τόσο απαραίτητα ή ξοδεύοντας παραπάνω απ’ όσο έπρεπε για καταστάσεις που δε χρειαζόταν. Πιστεύω ότι όλοι μας το χουμε κάνει, είτε λίγες ή πολλές φορές.

Δε λέω ότι πρέπει να γίνουμε μίζεροι ξαφνικά, κάθε άλλο, όμως ίσως μπορούμε να βρούμε κι άλλους τρόπους να τονώσουμε την ψυχολογία μας, κάνοντας κάτι δημιουργικό και βλέποντας τα πράγματα από μια άλλη ματιά.  Πολλές φορές κάτι το οποίο σε εμάς μπορεί να φαίνεται μικρό κι ασήμαντο, για κάποιον άλλ