Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: «Υπάρχει καλό και κακό θέατρο…»

Συνέντευξη στο Βασίλη Παπαβασιλείου

Είναι από τους ιδιαίτερα ταλαντούχος ηθοποιούς της γενιάς του και χάρη στο αβίαστο και φυσικό του παίξιμο και την ευρεία υποκριτική γκάμα που διαθέτει, είναι χάρμα οφθαλμών όποτε τον βλέπεις επί σκηνής και όχι μόνο.

Ο χαρισματικός Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται σαν τον χαμαιλέοντα σε οποιονδήποτε ρόλο καλείται να υποδυθεί, είτε θεατρικό,

τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό, αποφεύγοντας την τυποποίηση, πράγμα το οποίο λίγοι συνάδελφοι του μπορούν να το πετύχουν. ΄Εχει άστρο, το οποίο λάμπει φωτεινό στο καλλιτεχνικό στερέωμα και θα εξακολουθεί να λάμπει φωτεινότερο, όσο περνούν τα χρόνια, αποδεικνύοντας περίτρανα το πόσο καλός ηθοποιός είναι… Το καλοκαίρι θα παίξει τον Ιάσoνα στη «Μήδεια» του Ευριπίδη, με το Γιώργο Κιμούλη στον ομώνυμο ρόλο, σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου.

Που θα κατέτασσες τον εαυτό σου ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα;

Για μένα το θέατρο είναι ένα. Δεν έχει ούτε είδος, ούτε στέγη, ούτε χώρο που να το περιορίζει. Χωρίζεται μόνο στο καλό και στο κακό θέατρο. Εννοώ στο κακοφτιαγμένο και σ’ αυτό με μεράκι. Κατά τη γνώμη μου, επειδή αυτές οι δύο κατηγορίες ανήκουν στην ίδια πλευρά, δε μπορώ να ξεχωρίσω τον εαυτό μου σε ποια ανήκει.

Υπάρχει «κανόνας» για τους ρόλους που πρέπει να περάσει ένας ηθοποιός; Κάποια θητεία;

Αν υπάρχει, δεν το γνωρίζω και η αλήθεια είναι ότι δεν επιθυμώ να το μάθω. Επιλέγω πράγματα που μου κάνουν κέφι και προσπαθώ να βιοπορίζομαι από αυτά. Γι’ αυτό και δε με απασχολεί οποιαδήποτε στρατηγική. Σ’ αυτή την ερώτηση υπάρχει ένα πλάνο για το τι πρέπει να κάνει κάποιος και εγώ δεν το ακολουθώ. Με ενδιαφέρει από ποιο δρόμο θα περάσω που δεν έχω ξαναπεράσει.

Ποιοι ρόλοι σε ιντριγκάρουν;

Σήμερα που μιλάμε μπορεί να μου γίνει πρόταση για ένα ρόλο και να μην έχω τη διάθεση να τον κάνω. ΄Υστερα από δύο χρόνια να μου γίνει η ίδια πρόταση για τον ίδιο ρόλο και να δεχτώ αμέσως. Με ιντριγκάρει ο ρόλος που στη συγκεκριμένη στιγμή που μου προτείνεται κάτι έχει να μου πει. Δεν ξέρω τι είναι αυτό.

Τι σου αρέσει στη ζωή;

Νομίζω ότι ζω πολύ απλά και μου αρέσουν τα απλά πράγματα. Να περνώ τον χρόνο μου με την οικογένεια μου, να πηγαίνω στη δουλειά μου και όταν έχω την πολυτέλεια να κάνω διακοπές σε ένα μέρος κοντά στη θάλασσα.

Τι σε απογοητεύει;

Με απογοητεύει «λίγο» η ασχήμια που αντικρίζω στην Αθήνα. Με απογοητεύει η έλλειψη καλλιέργειας και επίσης με απογοητεύουν οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θέλουν στη ζωή τους, που δεν έχουν φιλοδοξίες.

Αλήθεια ,ποιο είναι το όνειρο σου για το μέλλον;

Να είμαι υγιής, να συνεχίζω να κάνω τη δουλειά μου με τρόπο που να μου προκαλεί ενδιαφέρον και να μπορώ να ζω από αυτήν και να έχουν τύχη και υγεία οι άνθρωποι που αγαπώ. Αυτά μου είναι αρκετά.

Πας στην εκκλησία; Είσαι άνθρωπος που πιστεύει;

Δεν πάω ποτέ στην Εκκλησία ή τελοσπάντων σχεδόν ποτέ. Υπάρχει μέσα μου ένα κομμάτι που πιστεύει και ένα που αμφιβάλλει. Κάνω ό,τι μπορώ για να πείσω το κομμάτι μου που πιστεύει, να συνεχίσει να πιστεύει και να διατηρήσω το κομμάτι μου που αμφιβάλλει να συνεχίσει να αμφιβάλλει. Πιστεύω, ότι αυτό είναι πολύ υγιές, γιατί με κρατά σε μια ισορροπία.

Γιατί η βία κάνει ένα θέαμα πιο λαϊκό, προσεγγίζει πιο εύκολα την λαϊκή ψυχή;

Δεν είναι μόνο η βία, είναι και η πλάκα, ο χαβαλές, κάτι που μας θυμίζει την επικαιρότητα. Συχνά οι πιο «χοντρές» συμπεριφορές των ανθρώπων είναι πιο δημοφιλείς από τις «λεπτές». Το χιούμορ μπορεί να καταλήξει σε χοντρή πλάκα, να είναι υπόγειο ή υψηλής ποιότητας. Συχνά η «χοντρή» πλάκα κερδίζει τη μεγαλύτερη προτίμησή­ μας. Μας έλκουν περισσότερο οι πιο χοντροκομμένες ποιότητες και μέρος αυτών είναι και η βία κατά ένα τρόπο ,είναι πιο κοντά στα ένστικτα μας…

Μεγαλώνοντας, τι δε θα ήθελες να χάσεις από αυτό που είσαι;

Αλήθεια, δεν ξέρω. Μπορεί να υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό που είμαι τώρα και μεγαλώνοντας να το βρω. Ίσως αυτό που θα ήθελα να διατηρηθεί είναι η ορμή και η αφοβία με τις οποίες αντιμετωπίζω τη δουλειά. Φεύγουν, όμως, γιατί, αν οδηγήσεις μια φορά ένα αυτοκίνητο, μπορεί να μην καταλάβεις πόσο επικίνδυνο είναι. Όταν το οδηγείς για χρόνια, αντιλαμβάνεσαι ότι μπορεί να πάθεις και κάποιο ατύχημα. Και αυτός είναι ο φόβος. Η νιότη δεν αντιλαμβάνεται και πολύ το φόβο, γιατί δε γνωρίζει και πολλά πράγματα. Ζει μέσα στην άγνοια! Όσο περισσότερο γνωρίζεις κάτι, αρχίζεις και φρενάρεις.