Ο επικίνδυνος

Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν η Ελλάδα να είχε τόσο υψηλή εγκληματικότητα όση σήμερα. Κάθε λεπτό μια ληστεία και μια μικροκλοπή, κάθε μέρα μια ληστεία μετά φόνου, κάθε στιγμή μια σύλληψη απατεώνα, μικρέμπορου πρέζας ή λαθρομετανάστη. Χωρίς υπερβολή, δεν υπάρχει πολίτης στις γειτονιές της Αθήνας και στις περισσότερες συνοικίες που να μην έχει πέσει

θύμα ληστείας. Οι αλλοδαποί απομακρύνθηκαν από το κέντρο με τις διάφορες κατά καιρούς «σκούπες» της Αστυνομίας και δρουν ανεξέλεγκτα στα προάστια και τα ημιαστικά κέντρα. Οι περισσότεροι από αυτούς που συλλαμβάνονται αφήνονται ελεύθεροι λόγω συνωστισμού που επικρατεί στις φυλακές, ενώ η γενική οδηγία των επικεφαλής των αστυνομικών τμημάτων προς τους αστυνομικούς είναι να πηγαίνουν με καθυστέρηση στον τόπο του εγκλήματος για να αποφύγουν ενδεχόμενες αιματηρές συμπλοκές.
Θα ήταν τουλάχιστον βλακώδες να προσθέτει ο καθείς τη γνώμη του για το τι πρέπει να συμβεί ώστε να εξαλειφθεί το φαινόμενο ή τουλάχιστον να περιοριστεί σε πρώτη φάση. Δεν μπορούμε να είμαστε, αναλόγως των γεγονότων, γιατροί, σεισμολόγοι, οικονομολόγοι, εγκληματολόγοι, κριτές και διεκδικητές της μοναδικής αλήθειας.
Δυστυχώς, δεν πάσχει μόνον η κοινωνία από τέτοιου είδους συμπτώματα, αλλά και οι διοικούντες αυτήν. Είναι ακατανόητο σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, το έγκλημα να έχει λάβει διαστάσεις Σουδάν, Λιβερίας ή Περού.
Δικαιολογίες δεν χωρούν, ούτε άλλη αναβλητικότητα. Η νέα ηγεσία του υπουργού Προστασίας του Πολίτη οφείλει πάραυτα να προβεί στο αυτονόητο, δηλαδή στην υιοθέτηση και στην ενσωμάτωση ενός επιτυχημένου μοντέλου αστυνόμευσης από το εξωτερικό με επιστημονικό και πρακτικό τρόπο. Το βρετανικό, το αμερικανικό, το γαλλικό, το γερμανικό και το ιταλικό σύστημα αστυνόμευσης αποτελούν σοβαρά πρότυπα που, αν εφαρμοστούν συστηματικά και όχι αποσπασματικά, σύντομα θα παράξουν αποτελέσματα.
Αρκεί η κυβέρνηση να προσδιορίσει τι είδους Αστυνομία θέλει. Το αυτονόητο, δηλαδή, αποτελεί για την Ελλάδα δισεπίλυτο γρίφο!
Οι τρόποι αντιμετώπισης αυτής της μορφής του εγκλήματος σε μια ψυχορραγούσα κοινωνία είναι συγκεκριμένοι και δοκιμασμένοι διεθνώς. Μπαίνοντας κανείς στην ουσία της κριτικής της αστυνόμευσης, χάνει την ουσία του προβλήματος και ασχολείται με λεπτομέρειες που ούτε γνωρίζει, ούτε μπορεί να αντιληφθεί τις συνέπειές τους.
Κοντολογίς, πελαγώνει και, τελικά, δεν κάνει τίποτα, όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα. Μου θυμίζει ένα από τα εύστοχα αποφθέγματα του Αϊνστάιν που έλεγε ότι «ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα».