Νέοι κεραυνοί Βύρωνα Πολύδωρα

Το ιστορικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας Βύρων Πολύδωρας είναι στέλεχος πρώτης γραμμής. Δεν το βάζει κάτω και κυρίως δεν μετράει τις απόψεις του. Δεν φείδεται. Τις διατυπώνει κάθε φορά με θάρρος και παρρησία.

Ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής έτσι και τώρα, στη συνέντευξη του στο athenspress.gr τα λέει όλα με τρόπο τέτοιο που εύκολα διερωτάται κανείς: Μήπως βρίσκεται σε λάθος κόμμα; Όχι απαντάει ο ίδιος. «Δεν έχω ξοδέψει τον καιρό μου με αφιξαναχωρήσεις. Είναι ο βιότοπός μου! Εγώ να φύγω από το κόμμα μου; Εγώ να φτιάξω κόμμα;

Ωστόσο επιμένει και εμμένει λέγοντας πως πάντα στήριζα και στηρίζω την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Και στα τριάντα δύο χρόνια της πολιτικής κοινοβουλευτικής μου πορείας. «Εγώ δεν ήμουν και δεν είμαι «άνθρωπος κασέτα». Έχω δική μου αναλυτική σκέψη και έκφραση. Άλλωστε έχω υπάρξει με επτά αρχηγούς. Δεν ήμουν «άνθρωπος κασέτα» σε κανέναν από αυτούς. Σέβομαι τους πάντες – και τον κ. Σαμαρά – όμως δεν έχω δει στο όνειρό μου, να έχω ένα όραμα να επαναλαμβάνω, να παπαγαλίζω και να γίνομαι το γραμμόφωνο του αρχηγού».

Σε ερώτηση μας για τις σχέσεις του με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά ο πρώην υπουργός δημόσιας τάξης επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή απαντά: «Δεν θέλω να κρίνω τον πρωθυπουργό. Νομίζω τον στηρίζω (την κυβέρνηση) με την ψήφο μου. Έστω κι αν υποφέρω, γιατί δεν πιστεύω στη λύση ανάγκης κατ’ εξακολούθησιν».

Σε ότι αφορά τα περί «Νέας Ελλάδας» που ανέφερε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς στο Συνέδριο του κόμματος, ο κ. Πολυδωρας απαντά με έμφαση μη φοβούμενος τη δύναμη των φράσεων του:

«Αποδέχομαι τη Νέα Δημοκρατία που υπηρετεί αξίες, όπως πατριωτισμός, δημοκρατικότητα, καλές και δίκαιες οικονομικές προτάσεις, εντιμότητα, νοικοκυροσύνη και κουλτούρα Ελληνοχριστιανική. Όχι κόπιες ρητορικής και παραλλαγές που βολεύουν τους κατά καιρούς νεοδημοκρατικούς «επιβήτορες». Άλλο ιδεολογία και άλλο «παρεολογία», τα μέλη της οποίας οργανώνουν «ρεσάλτα», πρέπει να τους πει κανείς»

«Στηρίζω τον Σαμαρά έστω και αν υποφέρω»

Τις τελευταίες μέρες «ανάψατε φωτιές» σχετικά με τις δηλώσεις σας για «συνεργασία» της Νέας Δημοκρατίας με τη Χρυσή Αυγή. Καθώς και σε πρόσφατο δελτίο ειδήσεων σε τηλεοπτικό σταθμό, είπατε ότι το κόμμα του κ. Μιχαλολιάκου, δεν είναι κόμμα Νεοναζί, τι πραγματικά συνέβη κύριε Πολύδωρα; Διαστρεβλώσανε τα λεγόμενά σας; Υπήρξε μία παρερμηνεία των όσων ελέχθησαν από εσάς;

Δεν μίλησα ποτέ για «συνεργασία». Τη λέξη την εφηύραν οι εχθροί μου. Άλλοι είναι συνεργάτες και απόγονοι των παλαιοναζί και των νεοναζί. Ας προσέχουν. Δεν είναι κρυφοί. Κεκραγμένα είναι τα ονοματάκια τους. Εγώ μίλησα για «συνεννόηση». Η εθνική συνεννόηση που πρότεινα δεν αφορά μόνο την Χρυσή Αυγή. Αφορά ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και κυρίως τον λαό. Για να αντιμετωπίσουμε την τρόικα και τις εξοντωτικές της πρακτικές. Και είδα και άκουσα βουλευτές και δημοσιογράφους να με βρίζουν περίπου ως «χρυσαυγίτη» και να στήνουν το κατηγορητήριό τους στη λέξη «συνεργασία» που ποτέ δεν είπα. Και στο δεύτερο ημίχρονο, όπου μόστραραν αυτοκολακευόμενοι ως δημοκράτες και ειρηνοποιοί – ενώ απλά είναι εμπαθείς έναντι εμού – χρησιμοποιούσαν τα δικά μου επιχειρήματα περί προσκλητηρίου των όσων έφυγαν προς ΧΑ και τα λοιπά.

Έκανα την εν λόγω πρόταση γιατί έχω αναλυτική σκέψη και δική μου έκφραση. Δεν έχω ανάγκη από τίποτα. Ούτε από αξιώματα, ούτε από επανεκλογές. Και κατά το παρελθόν, όσοι και όποιοι επεχείρησαν την «αποδόμηση» του Πολύδωρα με το σύστημα του τηλεοπτικού γιουχαΐσματος, υπεκινούντο από κάποιους «δοτούς» γκαιμπελίσκους οι οποίοι, ως ανεμένετο, «έφυγαν» στη συνέχεια κακήν κακώς από την πολιτική. Σήμερα κρύπτονται. Το ίδιο θα συμβεί και με τους σημερινούς διαδόχους τους. Έχασαν αυτοί, οι πρωταγωνιστές και τα εκτελεστικά όργανα τους. Έχασε ευτυχώς η άθλια πολιτική σπείρα.

Εγώ δεν χαρίζω τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας στη Χρυσή Αυγή. Ήσαν κατά πλειοψηφία χθεσινοί οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας. Εγώ τους προσκαλώ. Αν κάποιοι στο κόμμα μου είναι τόσο υπέρ κάποιας αφηρημένης και ύποπτης «καθαρότητας», αν έχουν τα κότσια να βγουν να πουν: «οι «μολυσμένοι» που ψήφισαν Χρυσή Αυγή αποκλείονται από τη Νέα Δημοκρατία». Και τα περί μη διαλόγου με τη ΧΑ ας τα αφήσουν πάλι. Γιατί διάλογος γίνεται τοις πράγμασι στη Βουλή (τριμερής, ένα μέρος ο ρήτωρ από του Βήματος, άλλο οι ακροώμενοι βουλευτές και τρίτο ο λαός, έτσι είναι ο κοινοβουλευτισμός). Αν μπορούν ας τους στερήσουν τον λόγο ή ας τους αποβάλουν.Αν όχι, να σταματήσουν να κάνουν τους bravado και τους τζάμπα «γενναίους».
Τι εννοείτε όταν λέτε ότι μία διαγραφή από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας θα σας ελευθέρωνε; Νιώθετε πιεσμένος το τελευταίο διάστημα;

Το ενδεχόμενο της διαγραφής με απασχόλησε πολλές φορές γιατί δεν είναι η μοναδική φορά που βάλλομαι εκ των έσω. Δεν την επιδίωξα ποτέ. Κήδομαι μιας έννοιας. Της αξιοπρέπειάς μου. Το ξέρουν οι εχθροί μου και με χτυπάνε εκεί ακριβώς.

Θέλω να επισημάνω πως ως μέλος της ΝΔ έχω σχηματίσει μια σοβαρή εξίσωση. Το ένα μέρος της εξίσωσης είναι η ιστορία της ΝΔ και η σχέση μου με αυτή, κάτι το οποίο με εκφράζει. Άλλωστε διαλεκτικά ήταν και των προγόνων μου το κόμμα. Δεύτερον, δεν έχω ξοδέψει τον καιρό μου με αφιξαναχωρήσεις. Είναι ο βιότοπός μου! Εγώ να φύγω από το κόμμα μου; Εγώ να φτιάξω κόμμα; Απάντηση ΟΧΙ. Γιατί δεν τους μοιάζω. Δεν είμαι σαν αυτούς. Είμαι από άλλη γενιά και άλλη καταγωγή και άλλη εκκλησία. Θέλω απλώς να έχω μια ελευθερία γνώμης. Αν το «καθεστώς» του κόμματός μου δεν το θέλει, εγώ δεν θα αλλάξω τη γνώμη μου. Θα το δυσαρεστήσω. Θα κρατήσω την ελευθερία γνώμης, που είναι μετά ιστορικών κομματικών αποδείξεων και μεθ’ όρκον αφιερωμένη στον λαό και στο έθνος. Και όχι στην «καριέρα» των μελών της παρέας.

«Δεν είμαι άνθρωπος κασέτα να παπαγαλίζω» – Δεν διαπραγματευόμαστε για το μνημόνιο υποκύπτουμε στους εκβιασμούς»

Ποια είναι η σχέση σας με την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας;

Πάντα στήριζα και στηρίζω την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Και στα τριάντα δύο χρόνια της πολιτικής κοινοβουλευτικής μου πορείας. Όμως εγώ δεν ήμουν και δεν είμαι «άνθρωπος κασέτα». Έχω δική μου αναλυτική σκέψη και έκφραση. Άλλωστε έχω υπάρξει με επτά αρχηγούς. Δεν ήμουν «άνθρωπος κασέτα» σε κανέναν από αυτούς. Σέβομαι τους πάντες – και τον κ. Σαμαρά – όμως δεν έχω δει στο όνειρό μου, να έχω ένα όραμα να επαναλαμβάνω, να παπαγαλίζω και να γίνομαι το γραμμόφωνο του αρχηγού.

Πώς βλέπετε την κοινωνικοοικονομική κατάσταση της Ελλάδας; Πως την αντιλαμβάνεστε; Τι σας ενοχλεί περισσότερο; Πιστεύετε ότι το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος;

Όχι βέβαια. Δεν με βρίσκει σύμφωνο η πολιτική του μνημονίου. Είναι αδιέξοδη. Ψηφίζω με κρύα καρδιά. Ως κατάσταση ανάγκης. Όχι από δειλία, αλλά με την ελπίδα, τη χλωμή ελπίδα, μήπως και γίνει κάτι σαν θαύμα και σωθούμε. Κυρίως σε Ευρωπαϊκή κλίμακα. Μήπως η Ευρώπη συνολικά μεταμεληθεί, δει το λάθος της και ανανήψει. Και σωθεί η Ελλάδα, η φτωχή, η καθημαγμένη αλλά κρατημένη ζωντανή, έστω με απώλειες και με την ψυχή στο στόμα. Έχουμε, λέω, καιρό για το salto mortale.

Κατεβήκαμε στις εκλογές με κεντρικό κορμό της πολιτικής μας πρότασης την αναδιαπραγμάτευση σε διάφορες παραλλαγές. Αυτό δεν βγήκε. Δεν ευθύνεται η κυβέρνηση γιατί δεν βγήκε η αναδιαπραγμάτευση. Γιατί είναι ταγκό και θέλει δύο. Δεν δέχθηκε η τρόικα. Αυτή (η κυβέρνηση) όμως πρέπει να εμμένει. Ο διαρκής και επίμονος σκοπός της αναδιαπραγμάτευσης. Πρέπει να είναι το σταθερό «μότο». Όλοι λένε ότι δεν βγαίνει αυτός ο λογαριασμός. Δεν βγαίνει αυτό το πρόγραμμα της τρόικας. Δεν βγαίνουν οι συνταγές και τα μέτρα. Μάλιστα ομολογείται και το λάθος. Δεν μπορούμε να αφήσουμε αναξιοποίητη την δραματική ομολογία ότι «ναι, κάναμε λάθος όταν βάλαμε αυτές τις προσδοκίες, αυτές τις expectations και αυτές τις assumptions, αυτές τις υποθέσεις για τόση ύφεση. Και πέσαμε έξω τελείως. Και η ύφεση είναι πέντε φορές περισσότερη απ’ όσο την προϋπολογίσαμε», λένε οι τροϊκανοί για την συνταγή που μας υπαγόρευσαν. Αυτή η ομολογία πρέπει να είναι η καινούργια βάση εκκινήσεως.

Υπάρχει και μια ένσταση που λέει : Ο εξ οικείου πταίσματος ζημιούμενος, ου δοκεί ζημιούσθαι. Έσφαλες κύριε όταν μου έβαζες εμένα τα δάνεια τα τρελά. Πάρε δάνεια και πάρε δάνεια. Έσφαλες, γιατί τα πόνταρες και τα τοποθετούσες σαν προσδοκία, πάνω σε ένα υποκείμενο δανεισμού που κατά πάσα δυνατότητα δεν θα σου επέστρεφε το κεφάλαιο και τους τόκους. Επομένως είναι δικό σου το πταίσμα. Και αυτό είναι πολιτικό επιχείρημα διαπραγματεύσεων. Με εφαρμογή σ’ όλα τα δίκαια του κόσμου!

Με ενδιαφέρει ότι η βαρειά φορολογία, είναι λάθος. Και μ’ ενδιαφέρει, τώρα, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, να το διαπιστώσουμε το λάθος. Κι όχι μόνο να το διαπιστώσουμε αλλά να το αποφύγουμε. Και τελικά να χαλαρώσουμε τη βαρειά φορολογία.

Στο κάτω – κάτω της γραφής κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μου μιλήσει, δηλαδή να περιγράψει απολογιστικά τα αποτελέσματα των μέτρων. Η φορολογική πολιτική, παραδείγματος χάριν, έχει υστέρηση εσόδων ενώ οι φόροι αυξάνονται. Αυτό είναι το δραματικό πρόβλημα. Να καθίσουμε κάτω να το λύσουμε. Δηλαδή, αν αυξήσουμε ακόμη περισσότερο τους φόρους, περιμένουμε αύξηση των εσόδων, ενώ έχουμε το πρώτο δείγμα ότι δεν έρχονται; Από ανύπαρκτη οικονομία και από ανύπαρκτα εισοδήματα, δεν έρχεται αύξηση των εσόδων!

Ο περιορισμός των δαπανών, σε όσο βαθμό έχει επιτευχθεί από τις μελέτες που έχω κάνει – και καταγράφεται σε πολλές μελέτες – δεν είναι περιορισμός των λειτουργικών δαπανών. Δυστυχώς! Είναι περιορισμός των δαπανών μόνον κατά το σκέλος των περικοπών μισθών και συντάξεων. Αυτά είναι λάθη τα οποία καμία τρόικα δεν μπορεί να στα επιβάλει να τα συνεχίσεις. Και πρέπει να κοντράρεις, εάν επιβάλλει με το by the book η τρόικα, αυτές τις λάθος συνταγές. Τί είναι αυτό; Εξόντωση; Γενοκτονία; Της μεσαίας τάξης; Της Ελληνικής κοινωνίας; Της σπάζουμε το ηθικό; Δηλαδή προτείνουμε στην καινούργια εποχή του 21ου αιώνα, τώρα, τον άστεγο ως ιδεώδες; Που θα τον φροντίσουμε και με εκτεταμένα catering συσσιτίων; Αυτό είναι; Δεν θα του δώσουμε τη δύναμη της δημιουργίας;

Ποια είναι η άποψή σας για τον αρχηγό του κόμματός σας Αντώνη Σαμαρά;

Δεν θέλω να κρίνω τον πρωθυπουργό. Νομίζω τον στηρίζω (την κυβέρνηση) με την ψήφο μου. Έστω κι αν υποφέρω, γιατί δεν πιστεύω στη λύση ανάγκης κατ’ εξακολούθησιν.

Θεωρείτε ότι η δικομματική κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ μπορεί να εξαντλήσει τετραετία;

Η μεγάλη αξία είναι ότι με τη συγκυβέρνηση υπάρχει κυβέρνηση και όχι πολιτική αστάθεια. Αυτό που απαιτείται είναι συνεννόηση, συναίνεση και ομοθυμία. Όπως γίνεται πάντα ή πρέπει να γίνεται σε περιπτώσεις εθνικού κινδύνου. Η Ελλάδα χρειάζεται πρωτίστως κυβέρνηση. Αποτελεί εθνική επιταγή. Από όσα γνωρίζω και ακόμη περισσότερο από όσα μπορώ να εκτιμήσω δεν τίθεται θέμα πρόωρων εκλογών. Βέβαια, ο αστάθμητος παράγων πάντα καιροφυλακτεί. Σε τί αποσκοπεί μια νέα προεκλογική περίοδο με πιθανό αν όχι βέβαιο το ίδιο αποτέλεσμα ή ακόμη χειρότερα την ακυβερνησία, πέραν της αποσταθεροποίησης της χώρας μας και της αργοπορίας στην επίτευξη του στόχου εξόδου από την κρίση; Θα ήταν κάτι πολλαπλώς επιζήμιο για να μην πω καταστροφικό. Αυτή είναι η αγωνία μας.

Βλέπετε φως στο τούνελ ή έστω κάποια θετικά μηνύματα;

Δυστυχώς ακόμη και σήμερα συνεχίζεται εξ ανάγκης μια πολιτική εξοντωτική για τους πολίτες. Και όταν αυτή τη στιγμή εκρήγνυμαι, το κάνω διότι ουσιαστικά κάνω κόντρα στο absurdum, δηλαδή στο παράλογο, στο τρελό, που μου επιβάλει η τρόικα. Και μάλιστα χωρίς να βλέπω και ικανές αντιστάσεις. Γίνονται κάποια σχέδια, αλλά όλα είναι συμμορφωτικά προς την υποταγή σχεδόν. Μόνον ένας άφρων και άκριτος και μάλιστα μετά την τετραετή εφαρμογή του πειράματος θα θεωρούσε ότι αυτό το «πράγμα» είναι βοήθεια και έκφραση αλληλεγγύης. Είναι σκληρός και αδυσώπητος μετανεωτερικός φεουδαλισμός.

Το γεγονός ότι δεν έχω την εναλλακτική λύση στο τσεπάκι, δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ και δεν πρέπει να κρίνω. Πιστεύω ότι δεν διαπραγματευόμαστε καλά, για να μην πω καθόλου. Υποκύπτουμε στον εκβιασμό.

Προτείνω ένα ομόφωνο ψήφισμα της Βουλής που θα λέει – εκπέμπει :

«SOS, προς τις Βουλές και Κυβερνήσεις όλου του κόσμου, ένας λαός ο Ελληνικός πεθαίνει, τον σκοτώνουν οι αδίστακτοι τραπεζίτες, έκκληση κάνει η Βουλή των Ελλήνων στο όνομα του Οικουμενικού πολιτισμού, της Δημοκρατίας και του Ανθρωπισμού. Να εξυπηρετήσουμε τις υποχρεώσεις μας, αφού πρώτα κρατήσουμε ζωντανό τον λαό μας! Να συμφωνήσουμε, όπως στο Σύμφωνο του Λονδίνου (1953) για τα χρέη της Γερμανίας. Δηλαδή, 50% διαγραφή χρεών και πληρωμή των τοκοχρεωλυσίων όταν η αύξηση του ΑΕΠ φθάσει άνω του 5%. Τώρα, μετά από συνεχή ύφεση 5 ετών, με ρυθμό -5%, τί είδους εξυπηρέτηση ενός μη βιώσιμου χρέους μπορεί να γίνει; Ποιοί και γιατί επιδιώκουν μια ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα; Ποιοί και γιατί σιωπούν και υπακούουν;».

Πώς και δεν σκέφθηκε κανείς πολιτικός αρχηγός ή βουλευτής αυτή την απλή πρόταση; Τόσο τοξινωμένοι είναι από τη διχαστική λογική; Και από τη συνακόλουθη κομματική κερδοσκοπία;
Στο τελευταίο σας βιβλίο με τίτλο «Και τώρα τι κάνουμε» γράφετε πως για να υπάρξει ανάπτυξη της οικονομίας και να επέλθει η κοινωνική ευμάρεια της χώρας πρέπει να προσφύγουμε στην γεωργία. Πιστεύετε ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών ήταν αδρανείς και σε κάποιες περιπτώσεις αναποτελεσματικές για να επιτύχουν ακόμη και τις βασικές νομοθετικές ρυθμίσεις για πράγματα αυτονόητα, όπως ύπαρξη κτηνοτροφικών ζωνών, η υποστήριξη σε σπόρους, λιπάσματα, πετρέλαιο, σε υποδομές για ποιμνιοστάσια και στάβλους;

Αιώνες πριν, ο Ξενοφών, μαθητής του Σωκράτη, στο έργο του «Περί Προσόδων» δημιουργούσε ένα δημοσιονομικό σχέδιο, προκειμένου να σώσει την Αθήνα από το τέλμα στο οποίο είχε περιέλθει μετά τη διάλυση της Β΄ Αθηναϊκής συμμαχίας. Τί είχε προτείνει τότε, τον 4ο αιώνα π.Χ.; «Αύξηση της γεωργικής και αλιευτικής παραγωγής και εντατικότερη εκμετάλλευση του ορυκτού και μεταλλευτικού πλούτου της αττικής γης!». Παρόλ’ αυτά, δηλαδή, παρά την ορθότητα των προτάσεων του συγγραφέα του «Οικονομικού» και τις επιταγές της κοινής λογικής, επισκεπτόμενος κανείς την ελληνική ύπαιθρο σήμερα, διαπιστώνει πως ο τομέας αυτός, αν και θα έπρεπε να είναι πλήρως αναπτυγμένος, είναι ακόμη αναπτυσσόμενος. Για να μην πούμε πως έχει μείνει δραματικά πίσω. Παρόλο που η χώρα μας πλήττεται από την οικονομική κρίση, ένας από τους σημαντικότερους τομείς ανάπτυξης, αυτός της γεωργίας, παραμένει ανενεργός.

Αλλά για να επιτευχθεί ανάπτυξη στην γεωργία και κτηνοτροφία, πρέπει κάποτε να προταχθεί μια ηθική διδασκαλία που θα τείνει να διαμορφώσει κατ’ αρχήν μια νέα ιδεολογία. Την ιδεολογία της αγάπης προς την ύπαιθρο, προς τη φυσική ζωή, προς τη χειρωνακτική εργασία – που δεν πρέπει να θεωρείται ποινή, αλλά τιμή – προς την αυτοεκτίμηση από τη σχέση του ανθρώπου, προπαντός του νέου ανθρώπου, προς τη γη και προς τους «ενοίκους» του ποιμνιοστασίου του, δηλαδή τα γιδοπρόβατά του καθώς και προς τα πανέμορφα συμπαρομαρτούντα, όπως τα άλογά του και τα σκυλιά του. Να απεξαρτηθεί ο άνθρωπος από το «ιδεώδες» της καθιστικής εργασίας μπροστά σε έναν υπολογιστή. Δεν νοείται ούτε πρόκειται να εφευρεθεί στο ορατό ή και στο απώτατο μέλλον γεωργία γραφείου ή γεωργία του κομπιούτερ! Το άλας σ’ αυτή τη λύση και η μεγάλη «πανάκεια», δηλαδή το φάρμακο που σώζει είναι οι εναπομείναντες γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Αυτούς πρέπει να στηρίξουμε και σ’ αυτούς να στηριχθούμε. Περάσαμε δύσκολα και δυσκολότερες καταστάσεις από τις σημερινές.

Θυμίζω ότι είχαμε χάσει τον ατυχή πόλεμο του 1897. Τη χρεωκοπία και τον ΔΟΕ (Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο) του 1898. Και σε δέκα χρόνια θριαμβεύαμε με τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 και διπλασιάζαμε την Ελλάδα. Ύστερα, περνούσαμε τη μεγάλη καταστροφή, τη Μικρασιατική του 1922, και την μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση, το «κραχ» του 1929 και τη χρεωκοπία του 1932, «αβρόχοις ποσίν». Και όλα αυτά τα πετυχαίναμε γιατί είχαμε μια λιτή μεν αλλά επαρκή αυτάρκεια. Ζούσαμε, ζούσε ο λαός μας με και από τη γεωργία. Έτσι επιζήσαμε.

Σήμερα, με το τερατώδες αρνητικό ισοζύγιο πληρωμών, με την εξάρτηση από τα εισαγόμενα αγαθά (τρόφιμα κατά κύριο λόγο) έχουμε διαμορφώσει, άκριτα και με εγκληματική αμέλεια, συνθήκες λιμοκτονίας του λαού μας. Χρειαζόμαστε ένα πραγματικό σχέδιο ταχύρρυθμης δράσης και οικονομικής ανόρθωσης αμέσου αποδόσεως. Και η γεωργία και η κτηνοτροφία ειδικότερα είναι ο κατ’ εξοχήν τομέας ταχύρρυθμης ανάπτυξης. Ας το εννοήσουμε αυτό επί τέλους και ας πράξουμε ανάλογα! Να αντισταθούμε και εδώ προς τους τροϊκανούς και στους εδώ αντιπροσώπους τους. Δεν μας αφήνουν να αναπτύξουμε γεωργία. Μας το απαγορεύουν. Και βρίσκονται υπάκουοι σ’ αυτή την δολοφονική απαγόρευση.

Χρειάζεται αναδιανομή της πολιτικής εξουσίας ;

Η νέα σχηματοποίηση θα είναι η πολιτική δύναμη που θα προέλθει από την ευρύτατη εθνική ομοφωνία και συνεννόηση και την κατάρτιση ενός εθνικού σχεδίου έκτακτης ανάγκης. Αυτό προτείνω. Γι’ αυτό πασχίζω. Για να βγούμε επί τέλους από αυτό το αδιέξοδο και να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί μας τον κοινό εχθρό, που δεν είναι άλλος από την τρόϊκα.

Θα μπορούσαν να συνυπάρξουν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ κάτω από την ίδια πολιτική στέγη; Θα ήσασταν υποψήφιος αν στο ίδιο κόμμα ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος με στελέχη του ΠΑΣΟΚ καθώς και ο Αντώνης Σαμαράς με στελέχη της Νέας Δημοκρατίας;

Οι δρόμοι των δύο αυτών κομμάτων, ιστορικά, δεν τέμνονται. Είναι άλλο η συνεργασία αυτών των δύο κομμάτων υπό το δίκαιον της ανάγκης και άλλο η «συγχώνευσή» τους για κομματικές κερδοσκοπίες. Ο τωρινός κίνδυνος υπερβαίνει τα παλιά κομματικά μέτρα και κριτήρια. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν κρυμμένες δυνάμεις με κρυφές πολιτικές αρετές. Ιδιοτελείς πολιτικομανείς και κατά φαντασίαν «κυβερνήτες», γεμάτος ο τόπος. Στα καφενεία, λιγότερο στις καφετέριες, στις τηλεοράσεις ρήτορες και «ξερόλες», στις γιάφκες των αντιεξουσιαστών, στους συλλόγους των ανθρώπων της μοντέρνας τέχνης και στις ΜΚΟ. Προέχει η εθνική συνεννόηση και η σωτηρία του ελληνικού λαού. Και κυρίως να διατηρηθεί και να αποδώσει η δικομματική.

«Δεν αποδέχομαι τους νεολογισμούς που κάποιοι, χωρίς γνώση στα διεθνή και στην ιστορία, χρησιμοποίησαν ως αριβίστες…»

Τι σημαίνει για εσάς η «Νέα Ελλάδα;»

Ως μία ιδέα, ένα βασικό σύνθημα στο Συνέδριο της ΝΔ είναι κάτι θετικό και αποδεκτό. Παρόλα αυτά, πρέπει να θυμόμαστε από πού προερχόμεθα, τι υπηρετούμε και τι συντηρούμε. Δεν θα γίνουμε άθυρμα της παγκοσμιοποίησης.

Δεν αποδέχομαι τους νεολογισμούς που κάποιοι, χωρίς γνώση στα διεθνή και στην ιστορία, χρησιμοποίησαν ως αριβίστες και τυχάρπαστοι και τσαρλατάνοι της αλλαγής, όρους κενούς και καινοφανείς, για να κάνουν την τύχη τους. Αυτό που προέχει είναι να τηρούμε την αυθεντικότητά μας και να εμμένουμε στον τίμιο αυτοπροσδιορισμό μας. Που δεν είναι «τί δεν είμαστε» αλλά «τί είμαστε». Να αποκρούουμε τους ύπουλους και συκοφαντικούς ετεροπροσδιορισμούς. Και προπαντός να μην είμαστε «απολιτίκ», δηλαδή, χωρίς ταυτότητα και ιδεολογία. Είναι ό,τι χειρότερο. Έχουμε ταυτότητα, ιστορία και προσφορά στην πατρίδα και στον λαό για τα οποία είμαστε υπερήφανοι. Αποδέχομαι τη Νέα Δημοκρατία που υπηρετεί αξίες, όπως πατριωτισμός, δημοκρατικότητα, καλές και δίκαιες οικονομικές προτάσεις, εντιμότητα, νοικοκυροσύνη και κουλτούρα Ελληνοχριστιανική. Όχι κόπιες ρητορικής και παραλλαγές που βολεύουν τους κατά καιρούς νεοδημοκρατικούς «επιβήτορες». Άλλο ιδεολογία και άλλο «παρεολογία», τα μέλη της οποίας οργανώνουν «ρεσάλτα», πρέπει να τους πει κανείς.

Έχω έξι σημεία των ιδεολογικών αρχών του 1974 επί Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σήμερα τα ξαναγράφω, τα ξαναϋπογράφω. Ορκίζομαι πάνω σε αυτά. Πίστη στην ιδέα του Έθνους, πίστη στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, πίστη στην ελεύθερη δημοκρατική οικονομία με ορθολογικό παρεμβατισμό, πίστη στην κοινωνική δικαιοσύνη, πίστη στις πολιτιστικές δυνατότητες της χώρας και τέλος πίστη στην ειρηνική συμβίωση των λαών και στον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό. Αυτές είναι οι ιδεολογικές αρχές της Νέας Δημοκρατίας. Δεν αλλάζω ούτε συλλαβή. Κάνω τις αναφορές και τις προσαρμογές στη σημερινή πραγματικότητα αλλά ο βολβός είναι αυτός.

Άλλωστε για την μετονομασία με χρήση της λέξης Ελλάδα ή μετάλλαξη του κόμματος υπάρχουν και οιονεί Συνταγματικά κωλύματα, τα οποία δεν παραβλέπονται.
Υφίσταται ακόμη η πολιτική και η «μιντιακή» διαπλοκή; (Εφόσον υπάρχει) Τι θα μπορούσε να τη σταματήσει; Τι προτείνετε εσείς;

Η τηλεοπτική «δημοκρατία» και τα «μπλογκομάγαζά» της δείχνουν τα δόντια τους, τα φαιά, λειψά και κούφια. Σαν «γκολουμνικοί» τύποι σε ταινίες θρίλερ. Με επικοινωνιακά τεχνάσματα, χονδροειδή και άξεστα, επιχειρούν να επιβάλουν τη δική τους δικαιοσύνη και, το χειρότερο, τη δική τους ηθική. Τον νόμο του Λυντς και της Κου-Κλουξ-Κλαν. Ντελάληδες πρωτόγονοι. Ούτε καν προπαγανδιστές. Χυδαίοι υβριστές. Αυτοί και τέτοιοι είναι. Τηλεοπτικό λυντσάρισμα και κανιβαλισμός. Αυτή είναι η πολιτική και κοινωνική πρόοδος του 21ουαιώνα! Οι ποικιλώνυμες συμμορίες, σε τυπική ή άτυπη οργανωτική σύνταξη, επιχειρούν τον έλεγχο της πολιτικής και της οικονομίας. Οι μέγιστοι διακινητές των πάντων αναλαμβάνουν σαν ομάδες ενόπλων να «εκτελούν συμβόλαια». Οι πολιτικοί, όχι φυσικά όλοι, αλλά οι συγκροτούντες τις ηγεσίες και οι προβεβλημένοι ή διαθέτοντες ισχυρούς προστάτες, από τις αβεβαιότητες και ανασφάλειές τους παρά ταύτα κινούμενοι, συμμαχούν μαζί τους και δέχονται ή μισθώνουν τις αθέμιτες υπηρεσίες τους, προκειμένου να εξοντώσουν τους υπαρκτούς ή φανταστικούς αντιπάλους τους. Με κούφιες καταγγελίες, με χειρισμό της μισής αλήθειας και της ασάφειας, με τεχνάσματα υποβολής, με τους ήχους των πολεμικών ταμπούρλων, με επίκληση της δήθεν συμμαχίας τους με τον πάσχοντα λαό και τον δυστυχούντα άνεργο ή συνταξιούχο υπέρ του οποίου κόπτονται ότι ενεργούν και με την επισήμανση του γεγονότος ότι ο πολιτικός «προϊστάμενος» του καταγγελλομένου, ο αγωνιζόμενος για τη σωτηρία του έθνους και του λαού, έχει σφόδρα ενοχληθεί από το «έγκλημα» που έχει διαπραχθεί, και χωρίς να αφήνουν χρόνο στον ακροατή ή τηλεθεατή να σκεφθεί και να προλάβει να κρίνει, οι τηλε-εισαγγελείς χτυπούν. Ο «αποδιοπομπαίος τράγος» βρίσκεται ήδη ιπτάμενος στο χάσμα του γκρεμού! Αυτή είναι η μέθοδος «εκτελέσεως».

Η δημαγωγία και ο φτηνός λαϊκισμός λειτουργούν ως «επιχειρησιακά» μέσα πολέμου σε όλο τους το μεγαλείο. Δεν χαϊδεύουν οι δημαγωγοί – συνθηματολόγοι απλώς τα αυτιά του λαού. Τον ερεθίζουν, τον διεγείρουν, τον υποκινούν (με την έννοια του Ποινικού Κώδικα) και του ξυπνούν τα πιο ζωώδη ένστικτα. Τον καθιστούν εν δυνάμει κανίβαλο. Το δόγμα του πρώιμου Άγγλου πολιτικού στοχαστή και μεγάλουΕλληνιστή Τόμας Χομπς (1588 – 1679) «homo hominis lupus» («άνθρωπος ανθρώπω λύκος») επίκαιρο παρά ποτέ. Επίκαιρο, εκσυγχρονισμένο, ηλεκτρονικό, ψηφιακό. Και πάντα κανιβαλικό. Οι ηλεκτρονικοί δημαγωγοί δεν θέλουν απλά να ηγηθούν. Αυτό ήταν έργο και σκοπός των παλιών παραδοσιακών πολιτικών τύπου Κλέωνα της αρχαίας Αθήνας, που ήσαν ρήτορες και γητευτές λαοπλάνοι, κάπως σαν ηθοποιοί της όπερας ή της οπερέτας, καμποτίνοι κάποτε, καταστροφείς πάντοτε. Οι σημερινοί δημαγωγοί είναι φαντάσματα του μεσαιωνικού δημόσιου βίου. Με κυνήγι μαγισσών και με κυνηγούς βαλτούς από τους προσωπάρχες εφήμερων αυλών. Με αυτόκλητους δημοσίους κατήγορους, σύμφωνα με το δικό τους δίκαιο και με τη δική τους καρτουνίστικη ηθική, «επιχειρούν» με τις δικές τους «αρχές νομιμότητας και αναλογικότητας», διυλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντες την κάμηλον, όπως καταγγέλλει τους αδίστακτους Γραμματείς και Φαρισαίους, τους υποκριτές, ο Χριστός μας. Η διαπόμπευση και ο προπηλακισμός, η αποδόμηση μ’ έναν λόγο, συντελούμενη ήδη από την προδικασία, είναι το «υπερόπλο» τους. Εξουδετερώνει και εξοντώνει το θύμα-στόχο τους, πάντα αναπολόγητο, πριν αποδειχθεί η αθωότητα ή η ενοχή του. Εννοείται πως η βάση του κατηγορητηρίου είναι η ιδιότητα του «δράστη» ως μέλους του Κοινοβουλίου. Το οποίο εμφανίζεται ως φωλεά εχιδνών. Και ως άντρο κακοποιών. Και ως «οίκος ανοχής» που πρέπει να καεί, όπως απαιτεί σε έμμετρο λόγο η πολεμική ιαχή της «πλατείας»! Όπως εννοείται, ότι η ενοχή είναι πλήρως «αποδεδειγμένη» άμα τη εκδόσει του τηλεοπτικού τους κατηγορητηρίου! Η όποια δίκη έπεται ή σύρεται γονατιστή στα πόδια του ψηφιακού αφέντη!

Όσον αφορά την λύση που προτείνω απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα αθλιότητας, θα παραθέσω ένα απόσπασμα της ομιλίας μου στο έκτακτο Συνέδριο της ΝΔ το 2000. Από τότε μιλούσα – προειδοποιούσα, όχι για τον εαυτό μου αλλά για την κοινωνία και το μέλλον της :

«Εμείς ζούμε στην ψευδαίσθησή μας. Όταν ο λόγος μας δεν προβάλλεται, εμείς το ερμηνεύουμε ως οφειλόμενο στην. έλλειψη χρόνου από τα προγράμματα των καναλιών. Όταν ο λόγος μας διαστρεβλώνεται, εμείς το αποδίδουμε στην. επιστημονική ανεπάρκεια των δημοσιογράφων. Όταν ο λόγος μας γελοιοποιείται, εμείς θυμόμαστε. την πολιτική αρετή της σάτιρας. Και ούτω καθεξής. Ω αγία αφέλεια! Και για να μην θεωρηθώ ως οραματιζόμενος περιορισμούς στην ελευθεροτυπία, θυμίζω απλά τη διατύπωση του Συντάγματος (άρθρο 15 παρ. 2) «.και έχουν σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων.». Είδε κανείς εδώ σ’ αυτόν τον έρμο τόπο αντικειμενικούς και ίσους όρους στην λειτουργία των MEDIA τα τελευταία χρόνια; Έτσι χάθηκε, χάνεται το δίκιο μας. Για να μην είμαι όμως απλά ένα θυμωμένο παιδί που του πήραν το παιχνίδι, ή κάποιος που κλαίει την μοίρα του, προτείνω: Εκτός από τη λήψη παντός νομίμου μέτρου προκειμένου να εξαναγκασθούν οι βαρώνοι – πάτρονες των MEDIA σε συμμόρφωσή τους προς τις επιταγές του Συντάγματος, εκτός αυτού, προτείνω την αμοιβαιότητα στο «μπλοκάζ». Όπως αυτοί μας έχουν αποκλείσει, έτσι να τους αποκλείσουμε και εμείς. Κανένας από εμάς, τους αντιπροσώπους του έθνους και του λαού και όχι τους λαθραίους περιθωριακούς όπως με προκλητικότητα και φασίζουσα νοοτροπία θέλουν να μας παρουσιάζουν, να μη βγει στους τηλεοπτικούς ή ραδιοφωνικούς σταθμούς. ΚΑΝΕΝΑΣ! Για να ιδούνε «πόσα απίδια πιάνει ο σάκκος»! Και για να χαρούν έτσι, πιο απερίσπαστοι και ελεύθεροι τις αρετές της ελευθεροτυπίας τους. Σε στημένες «πολιτικές δίκες» δεν πρέπει να ξαναμετάσχουμε. Να μην ξαναχάσουμε το δίκιο μας». Ταύτα έλεγα, έγραφα από το 2000. Για τη μη υποδούλωση της πολιτικής και των πολιτικών στα media.