Η Ιφιγένεια φοράει… πράσινα

16:33 29/4/2013 - Πηγή: Παρασκηνιο

Του Αλέξανδρου Ντάσκα

Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΜΙΑΣ μεγάλης εκστρατείας απαιτεί κάποτε την πραγματοποίηση μίας μεγάλης θυσίας. Στην Αυλίδα, παραδειγματικώς, δεν έπνευσε ούριος άνεμος για τα πλοία των Αχαιών, μέχρι να θυσιάσει ο αρχιστράτηγος Αγαμέμνων την αγαπημένη θυγατέρα του, Ιφιγένεια. Εάν η πορεία του κυβερνητικού πόλου προς τη διατήρηση της εξουσίας και την, έστω αναιμική, ανάκαμψη που θα την εξασφαλίσει παρομοιαστεί με την εκστρατεία προς την Τροία, τότε Ιφιγένεια θα αποτελέσει το ΠΑΣΟΚ. Το άλλοτε κραταιό κόμμα της Μεταπολίτευσης είναι ο μόνος κομματικός σχηματισμός που μπορεί να συμβολοποιήσει τις αποτυχίες τόσο των ετών που προηγήθηκαν του μνημονίου όσο και των ετών που ακολούθησαν αυτό.
Η ΝΙΚΗ ΕΧΕΙ πολλούς πατέρες, η ήττα είναι ορφανή. Ποιος είναι διατεθειμένος να υιοθετήσει τη διαφθορά στη μεταπολιτευτική περίοδο και την εξαθλίωση στη μνημονιακή περίοδο; Σε επίπεδο ατομικής ευθύνης ουδείς είναι διατεθειμένος (αν και ο Γ. Παπανδρέου και το επιτελείο του σταδιακά ταυτίζονται εκόντες-άκοντες με την καταστροφή της χώρας από το 2010 και ένθεν). Επομένως, οι πολιτικές σταδιοδρομίες θα διαιωνιστούν μόνο αν οι ευθύνες χρεωθούν σε ένα απρόσωπο κομματικο-πελατειακό σύστημα. Το όνομα του ΠΑΣΟΚ είναι ιδιαίτερα χρήσιμο.
ΟΣΟ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΠΟΛΟ έλξης ψήφων στην περίοδο της παντοδυναμίας του, τόσο το αποτάσσονται μετά βδελυγμίας ολοένα και περισσότεροι «δρυός πεσούσης». Το πέρασμα σε έναν νέο «σοσιαλδημοκρατικό-μεταρρυθμιστικό» κομματικό σχηματισμό θα συμβάλει στο να καταλήξει το ΠΑΣΟΚ τμήμα της πρόσφατης ελληνικής Ιστορίας, σύμβολο περισσότερο των αποτυχιών παρά των επιτυχιών της Μεταπολίτευσης, της περιόδου που έγινε συνώνυμη της παρακμής μετά από 40 χρόνια πρωτοφανούς ελευθερίας και ευμάρειας.
ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ στον κύριο Βενιζέλο και σε άλλους να εξακολουθήσουν να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στον ελληνικό λαό, εξαγνισμένοι από τις αμαρτίες του παρελθόντος. Αλλωστε, σε όλη τη μνημονιακή περίοδο καταβάλλεται εργώδης προσπάθεια να μετακυλιστεί το βάρος της κρίσης από εκείνους που λάμβαναν τις αποφάσεις σε εκείνους που τους εξέλεγαν για να τις λάβουν ή έστω δεν τους απέτρεπαν(!).
ΣΧΗΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΤΟ «πελατειακό κράτος», το «κομματικό σύστημα» χρησιμοποιούνται πρωτοφανώς, όχι ως προϊόντα πρωτίστως της ηγεσίας τους, αλλά αποσυνδεδεμένα από αυτήν. Οι δύστυχοι υπουργοί και βουλευτές ήθελαν το καλό μας, αλλά εμποδίζονταν από τα διεφθαρμένα μεσαία και κατώτερα υπαλληλικά, κομματικά, συνδικαλιστικά στελέχη. Στην αφήγηση μπορεί σύντομα να προστεθεί τελετουργικά το ακέφαλο δέρας του ΠΑΣΟΚ.