Η… ανωριμότητά μας, ημών των oρθοδόξων, είναι μεγαλύτερη απ’ το μπόι μας!

Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν!

Αν και περιγράφονται σε άλλες σελίδες της εφημερίδας, και μάλιστα εκτενώς, τα όσα συνέβησαν στην Πανορθόδοξη Σύναξη, εντούτοις θα ασχοληθούμε κι εμείς δι’ ολίγων και μάλιστα με το παρασκήνιο. Φαίνεται πως το έχουμε μέσα στο αίμα μας…

Ο κόσμος να υποφέρει, τα σπίτια μας να καίγονται κι εμείς να ασχολούμαστε με όλα τα άλλα, εκτός από αυτά που προέχουν και εξέχουν….

Η Πανορθόδοξη Σύναξη στο Φανάρι, που έθεσε τα θεμέλια της Πανορθόδοξης Οικουμενικής Συνόδου, η οποία θα πραγματοποιηθεί

στην Κων/πολη το 2016, αποκάλυψε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι η… ανωριμότητά μας, ημών των ορθοδόξων, είναι μεγαλύτερη απ’ το μπόι μας.

Πώς να ερμηνεύσει κανείς τα όσα γίνονται γύρω μας, για τα δεινά που έπληξαν τον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά και την παχύδερμη αδιαφορία των ορθοδόξων ταγών μας.

Συνεδρίαζε η Πανορθόδοξη στο Φανάρι, στην καρδιά της Ορθοδοξίας, με όλους, σχεδόν, τους Προκαθήμενους και τις λοιπές αντιπροσωπείες.

Κι όμως, δεν βρέθηκε κανείς, ούτε ένας, που να έχει το ανάστημα ενός Αγίου Αθανασίου, για να θέσει στο τραπέζι του κοινού προβληματισμού όλα εκείνα που κάνουν τον άνθρωπο της εποχής μας να ξεστομίζει με παράπονο: «Γιατί σε μένα, Θεέ μου;»… Ασχολήθηκαν με το αν έπρεπε να γραφεί στο κοινό ανακοινωθέν η φράση «εν Φαναρίω έδρα» (δεν υπάρχει ατόφια μετάφραση για τη λέξη έδρα), ενώ δεν ασχολήθηκαν ούτε λεπτό για τα πεινασμένα παιδιά όλου του κόσμου – όχι μόνο τα παιδιά στην Αφρική, αλλά και τα παιδιά στην Ευρώπη. Και στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα.

Τελικά, η σχέση Εκκλησίας και κράτους υπήρξε η «ταφόπετρα», τρόπον τινά, του γενναιόδωρου και δοτικού φρονήματος που είχαν οι ορθόδοξοι, ανά τους αιώνες. Δεν εξηγείται, αλλιώς το «κόλλημα» που έχουν πάθει οι Προκαθήμενοι και όχι μόνο με την εξουσία. Λες και γεννήθηκαν αυτοκράτορες… Σεμνά, άγιοι… Οι καιροί ου μενετοί…

Στο κάδρο, πάντως, αυτό με όσους προκαλούν δεν έχουν θέση όλοι. Και δεν αναφερόμαστε, προφανώς, στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο οποίος είναι ο «φτωχός Ρωμιός των Ορθοδόξων» και δεν υπερβάλλουμε.

Βλέποντας όλους τους άλλους Προκαθημένους, στη Σύναξη αυτή, ο Βαρθολομαίος, αν και βρισκόταν στο σπίτι του, ήταν ο πιο ταπεινός απ’ όλους.

Πού να δείτε τον Μόσχας… Η προσωποποίηση της πρόκλησης. Τουλάχιστον ως σύγχρονος τσάρος. Εκτός από την προσωπική του φρουρά που ήλθε μαζί του και τον ακολουθούσε κατά βήμα, ακόμη και στην… τουαλέτα, τον είχε εφοδιάσει η Τουρκία και με σημαντικό αριθμό μυστικών αστυνομικών.

Το άκρον άωτον ήταν την ώρα που έπινε νερό ή καφέ ή έτρωγε. Είχε πάντα τον επίσημο δοκιμαστή του από κοντά για να τον φροντίζει σε όλα. Οσοι, μάλιστα, εκ των παρισταμένων είχαν τη φαεινή ιδέα να πάρουν την ευχή του διά χειροφιλήματος, η ασφάλεια τους απομάκρυνε αρχικά κομψά και μετά κλοτσηδόν! Οχι τώρα, έλεγαν… Αλλά το μετά δεν ερχόταν ποτέ…

Κοντά στον Μόσχας, με ανάλογο ύφος εκινείτο και ο γίγας Βολοκολάμσκ Ιλαρίων. Είχε κι αυτός την ακολουθία του και ποτέ δεν εκινείτο μόνος.

Με ισχυρή ασφάλεια εκινείτο και ο Πατριάρχης Γεωργίας Ηλίας. Μάλιστα, ο άμεσος βοηθός του, αυτός που τον καθοδηγούσε σε όλα, ακόμη και στο πού να βάλει την υπογραφή του, ήταν… παντελονάς. Ναι, ήταν λαϊκός. Δεν τον αποχωριζόταν ποτέ. Και δεν μιλούσε κανείς για την παρουσία αυτή κοντά του, ούτε αντιδρούσε…

The post Η… ανωριμότητά μας, ημών των oρθοδόξων, είναι μεγαλύτερη απ’ το μπόι μας! appeared first on Paraskhnio.gr.