Εύρεση Εργασίας στα πρότυπα Γ’ Ράιχ

Δεν πρωτοτυπεί η Χρυσή Αυγή, προχωρώντας στην ίδρυση Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης με τίτλο «Όμιλος Ανεύρεσης Εργασίας Δοκιμαζόμενων Ελλήνων» , καθώς αντίστοιχες υπηρεσίες εύρεσης εργασίας είχαν δημιουργηθεί και στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Γ’ Ράιχ. Συγκεκριμένα η Υπηρεσία Εργασίας του Ράιχ (στα γερμανικά Reichsarbeitsdienst, εν συντομία, RAD) η οποία ήταν θεσμός που καθιέρωσε η Ναζιστική Γερμανία υπό τη μορφή υπηρεσίας για τη μείωση της ανεργίας, παρόμοιος με ανάλογους θεσμούς

άλλων χωρών. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσε βοηθητικό σχηματισμό για την υποστήριξη της Βέρμαχτ.

Η ιστορία του θεσμού ξεκινά το 1931, όταν ο Καγκελάριος Χάινριχ Μπρύνινγκ (Heinrich Brüning) ενέκρινε τη δημιουργία στρατοπέδων εργασίας, υποστηριζόμενων από το κράτος, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανεργία. Αυτά τα στρατόπεδα επ’ ουδενί δεν έφεραν πολιτικό χρώμα, αλλά καθώς ελέγχονταν από τα επιμέρους ομόσπονδα κρατίδια, υπήρχαν σημαντικές διαφοροποιήσεις από τόπο σε τόπο. Μερικά από αυτά χρησίμευαν ακόμη και για στρατιωτική εκπαίδευση των “Freikorps”, κάτι που συνιστούσε σαφή παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλλιών.

Όταν το 1933 το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία, υπήρχαν στη Γερμανία περίπου έξι εκατομμύρια ανέργων. Ο Χίτλερ, σε μια από τις πρώτες του ενέργειες ως Καγκελάριος, διόρισε τον Κόνσταντιν Χιρλ (Konstantin Hierl) ως υπουργό εσωτερικών αρμόδιο για θέματα εργασίας και ο έλεγχος της FAD αφαιρέθηκε από τις τοπικές κυβερνήσεις και πέρασε στην Κεντρική Κυβέρνηση. Εκείνη την εποχή υπήρξε σύγχυση ως προς το φορέα, καθώς έλαβε ποικίλα ονόματα, ορισμένες φορές αναφερόμενος, εκτός από FAD, απλά ως “Arbeitdienst” (Υπηρεσία Εργασίας) ή “Εθνικοσοσιαλιστική Υπηρεσία Εργασίας” (Nationalsozialistischer Arbeitsdienst, NSAD). Η ένταξη σε αυτό το φορέα παρέμενε εθελοντική, ωστόσο σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε προαπαιτούμενο για όσους ήθελαν να ακολουθήσουν πανεπιστημιακές σπουδές ή να αναλάβουν θέσεις στο Κόμμα ή τις διάφορες οργανώσεις του. 

Η Υπηρεσία αυτή άρχισε να απασχολεί ανέργους στην εκτέλεση δημοσίων έργων, όπως την αποστράγγιση βάλτων και μετατροπή τους σε αγροκτήματα, την αναδάσωση, και, κυρίως, την κατασκευή νέων μεγάλων αυτοκινητοδρόμων. Οι άνδρες της Υπηρεσίας φορούσαν παραστρατιωτικές στολές, ζούσαν στα στρατόπεδα εργασίας και έπαιρναν μόνο ένα “χαρτζηλίκι” ως μισθό. Για πολλούς ανέργους, που είχαν εξασφαλίσει στέγη και τροφή δωρεάν, αυτό ήταν πολύ καλύτερο από την ανεργία, ενώ η προπαγάνδα τους έκανε να νιώθουν περήφανοι που βοηθούσαν στην “οικοδόμηση της νέας Γερμανίας του Χίτλερ”.

Τα επίσημα στατιστικά της Γερμανίας της εποχής ήταν πράγματι εντυπωσιακά: Από έξι εκατ. ανέργους το 1934, το 1939 υπήρχαν μόνο 302.000 άνεργοι. Ωστόσο, ήσαν παντελώς αναληθή. Η μείωση της ανεργίας δεν οφειλόταν μόνο στην Υπηρεσία Εργασίας αλλά και, κυρίως, στις διώξεις των Εβραίων: Ήδη από το 1935 με τους Νόμους της Νυρεμβέργης οι Εβραίοι απολύονταν από τις εργασίες τους, ενώ σταδιακά τους απαγορεύτηκε να ασκούν κ