«Δραπετεύει η Δημοκρατία από τη Βουλή;»

του Νίκου Βούτση*

 

Πυκνώνουν τα σύννεφα πάνω από τη Βουλή και τις λειτουργίες της, τέσσερις μόλις μήνες μετά τις εκλογές. Την ίδια ώρα που αυξάνεται η δυσαρέσκεια μέσα στην κοινωνία για τις πολιτικές που ασκούνται από την τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση, την ίδια ώρα που στοχοποιείται η Βουλή, δικαίως ή και αδίκως από ένα φασίζοντα λαϊκισμό

που εκπροσωπείται πλέον και στα έδρανά της με τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής, την ίδια ώρα ανακύπτουν σοβαρά προβλήματα υποβάθμισης και απαξίωσης του ίδιου του κοινοβουλευτικού έργου.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός κύριος Σαμαράς ήταν παρόν μόνο κατά την εκφώνηση των προγραμματικών του δηλώσεων˙ έκτοτε η τύχη του αγνοείται, καθώς δεν έχει έρθει ούτε μια φορά, ακόμα και στην ειδική «Ώρα του Πρωθυπουργού» ανά Παρασκευή, οπότε θέτουν και σχετικά πολιτικά ερωτήματα οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Το σύνολο του νομοθετικού έργου το οποίο έχει παραχθεί δεν υπερβαίνει τα δύο νομοσχέδια απολύτως ήσσονος σημασίας, την ίδια ώρα που επί τετράμηνο η ολομέλεια και οι διαρκείς επιτροπές εργάζονται, χωρίς ουσία, πάνω στην κύρωση Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Η σχετική όμως πρόνοια του σχετικού άρθρου 41 του Συντάγματος αφορά σε άκρως επείγουσες περιπτώσεις και έκτακτες ανάγκες, ενώ οι προς ψήφιση Πράξεις έρχονται μετά την παρέλευση των συνταγματικών προθεσμιών και βεβαίως οι προβλεπόμενες διαδικασίες ακυρώνουν οποιαδήποτε προσπάθεια για να αλλάξει έστω και ένα «και» μέσα στον πυρήνα και την ουσία του νομοσχεδίου. Η χώρα κυριολεκτικά διοικείται με διατάγματα υπογεγραμμένα και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η δε νομοθετική εξουσία ακυρώνεται καθημερινά.

Στο πεδίο του κοινοβουλευτικού ελέγχου τα πράγματα δεν είναι δυστυχώς καλύτερα. Το 40% περίπου των Επίκαιρων Ερωτήσεων -που είναι και η μόνη δυνατότητα του απλού βουλευτή για να έρθει ένα σοβαρό ζήτημα για ολιγόωρη συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής- δεν απαντιέται από τους υπουργούς και προειδοποιούν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην είναι δυνατόν να αντικατασταθεί έστω από άλλη Επίκαιρη Ερώτηση η διαδικασία. Έτσι ενώ πχ ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μπορεί να υποβάλλει 6 επίκαιρες την εβδομάδα, τελικά περιορίζεται στις 2-4 μέσα από αυτή την απαράδεκτη διαδικασία, εφόσον αναγκάζεται να επανυποβάλλει τις αναπάντητες Επίκαιρες Ερωτήσεις του. Οι δε απαντήσεις –όποτε δίδονται- σπανίως εκφέρονται από τον ίδιο τον καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργό, όπως ορίζει ο Κανονισμός, γιατί εμφανίζεται ο αντ’ αυτού υφυπουργός.

Τέλος, όχι μικρότερης σημασίας είναι το αρνητικό γεγονός ότι νομοθετικές πρωτοβουλίες των κομμάτων, όπως πχ αυτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την εξεταστική για το μνημόνιο, ή και των Ανεξάρτητων Ελλήνων για το ίδιο θέμα, όπως επίσης αυτή του ΚΚΕ για την κατάργηση του μνημονίου, και άλλες που έχουν κατατεθεί από άλλα κόμματα, δεν έχουν έρθει προς συζήτηση στην ολομέλεια ενώ έχουν παρέλθει οι σχετικές διορίες που προβλέπονται από τον Κανονισμό.

Είναι άραγε ζήτημα μόνο που αφορά στον Πρόεδρο της Βουλής όλη αυτή η κατάσταση; Όχι βέβαια. Είναι κατ’ εξοχήν ζ