Καλός στη δουλειά μου μεν «κακός» στα προσωπικά μου δε

Μετά από μία συνάντηση που είχε ο Θάνος Ασκητής αποφάσισε να γράψει αυτό το άρθρο. Με αφορμή την προσωπική ιστορία ενός νεαρού, μας μιλά για τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν πολλοί να συνδυάσουν σωστά εργασία και προσωπική ζωή.

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολλοί νέοι και νέες με επισκέπτονται στο γραφείο μου, με σκοπό να παραπονεθούν για την αδυναμία τους να εναρμονίσουν την καριέρα με την προσωπική τους ζωή. Φαίνεται ότι όταν το εργασιακό περιβάλλον είναι απαιτητικό και ο χρόνος πολύτιμος, αρκετοί είναι εκείνοι που έρχονται αντιμέτωποι με ένα «κρυφό» δίλημμα

ανάμεσα στην εργασιακή ανέλιξη και στη δημιουργία μίας σχέσης. Φυσικά, σπουδαίο ρόλο σε αυτό, διαδραματίζει και ο τρόπος με τον οποίο οι σύγχρονες ερωτικές σχέσεις προβάλλονται πλέον ως «άκρως απαιτητικές».
Πολλοί άνθρωποι σήμερα – και κυρίως οι άνδρες – μπροστά στο φόβο τους μην τυχόν και δεν ικανοποιήσουν τα κριτήρια της εμφάνισης, της οικονομικής ανεξαρτησίας, της μόρφωσης και της σεξουαλικής εμπειρίας, αρχίζουν να εσωτερικεύουν σκέψεις και συναισθήματα και να «επενδύουν» στον εαυτό τους, έως ότου επιστρέψουν πιο δυνατοί στο πεδίο της διεκδίκησης του έρωτα. Αρκετά συχνά, μάλιστα, πιστεύουν ότι αν καταφέρουν να πετύχουν τους προσωπικούς τους στόχους, τότε θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες για να γνωρίσουν έναν «σωστό» σύντροφο.

Συγχρόνως, στοιχεία του χαρακτήρα, όπως η ανασφάλεια, η ανάγκη για επιβεβαίωση και η καταναγκαστική τελειομανία, δεν επιτρέπουν στο άτομο να δει καθαρά και να συνειδητοποιήσει πόσο σημαντική είναι αυτή η διάσταση της ζωής, την οποία αφήνει πίσω και την τοποθετεί σε «δεύτερη μοίρα». Εκείνο όμως, που ίσως δεν μπορεί να ελέγξει κανείς είναι το να «ερωτευτεί» τελικά την ίδια τη δουλειά του, μέσα από τις επιβραβεύσεις και την αναγνώριση που ένας σύντροφος -στην εποχή των ναρκισσιστικών απαιτήσεων- δύσκολα μπορεί να του προσφέρει. Έτσι, σιγά – σιγά το άτομο καταλήγει να απομακρύνεται από το κοινωνικό του δίκτυο, να παραμελεί την σεξουαλική του εικόνα και να αφοσιώνεται όλο και πιο πολύ στην οικονομική του καταξίωση. Μέρα με τη μέρα, οι επικοινωνιακές του δεξιότητες ατονούν, η ερωτική του διάθεση μειώνεται και δεν υπάρχει πλέον ο κατάλληλος χρόνος για τη δημιουργία της «ιδανικής» σχέσης, όπως την είχε φανταστεί και ονειρευτεί.

Ευτυχώς για τον φίλο μας, η ζωή του έφερε στον επαγγελματικό χώρο, μία γλυκιά εικοσιεπτάχρονη, που τον «ξύπνησε» από τον λήθαργο και τον οδήγησε στην αναζήτηση του πώς θα την κάνει δική του, κάτι που μου το πρόβαλλε ως ανάγκη του «εδώ και τώρα» σε αυτή τη «μοιραία» συνάντησή μας! Του εξήγησα ότι όφειλε πρώτα από όλα στον ίδιο του τον εαυτό τη «μάχη» για τη διεκδίκηση αυτής της γυναίκας. Δεν ήταν δυνατό, ένας άνθρωπος με τόσες κατακτήσεις σε επίπεδο καριέρας, να φοβάται να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του και να διστάζει να παρουσιάσει αυτά που τόσα χρόνια «έχτιζε» μαζί με την προσωπικότητά του. Του μίλησα ανοιχτά λέγοντάς του ότι ακόμα και η απόρριψή της θα σήμαινε ένα βήμα μπροστά από το τίποτα της σιωπής του.

Άλλωστε, ο ερχομός αυτής της γυναίκας στο γραφείο, ήταν ουσιαστικά το καμπανάκι της ζωής, που στ’ αυτιά του ηχούσε έντονα αλλά και απαιτητικά το: «δεν πάει άλλο!» και «η ευκαιρία ήρθε!». Μου θύμισε τη φράση του ταυρομάχου που λέει «θα πιάσω τον ταύρο από τα κέρατα, προτού με σκοτώσει!». Και επειδή τα «κέρατα» έχουν πολλές ερμηνείες, όταν η ζωή σου φωνάζει, ένα είναι βέβαιο: ποτέ δεν της γυρίζεις την πλάτη!