Βλάπτουν και οι τρεις τους εξίσου την Συρία

Πολύς ντόρος γίνεται και στην Ελλάδα με το άρθρο του Ρόμπερτ Φισκ, βετεράνου ανταποκριτή στη Μέση Ανατολή της βρετανικής εφημερίδας The Independent . Εγκατεστημένος για περισσότερα από τριάντα χρόνια στη Βηρυτό ο βραβευμένος Άγγλος δημοσιογράφος και συγγραφέας διατυπώνει ορθά κοφτά ότι “ αν ο Μπαράκ Ομπάμα αποφασίσει να επιτεθεί στο συριακό καθεστώς, έχει εξασφαλίσει – για πρώτη φορά στην ιστορία – ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι στην ίδια πλευρά με

Δεν έχει κι άδικο, αλλά το προκλητικό σενάριο που περιγράφει είναι μάλλον απλοϊκό. Δεδομένου ότι η αμερικανική διπλωματία έχει μάλλον χάσει το μπούσουλα . Γεωστρατηγικά επιμένει δογματικά στη απαγκίστρωση της Ρωσικής επιρροής από το μόνο έρεισμά της στη περιοχή καθώς και την ανώδυνη σταθερότητα ενός ισχυρού Ισραηλινού κράτους. Αν τώρα, αυτές οι εμμονές εξελιχθούν σε παροξυσμό, με μια πολεμική εμπλοκή στη Συρία όπου θα βρεθεί αντιμέτωπη με Ρώσους, Ιρανούς και Χεζμπολά, θα την εξαναγκάσει όχι μόνο να συμμαχήσει με την Αλ Κάιντα αλλά και να της παραδώσει και τα κλειδιά της Συριακής εξουσίας. Προφανώς σε βάρος του Ισραήλ. Τρελό; Αλλά όχι απίθανο σε μια αντιπαράθεση που είναι αξεδιάλυτη η διάκριση των καλών από τους κακούς.
Απ΄όσα γνωρίζω διαβάζοντας το διεθνή Τύπο, οι αντάρτες που επιδιώκουν να ανατρέψουν το αυταρχικό καθεστώς Άσαντ δεν είναι τίποτε γνήσιοι, μετριοπαθείς δημοκράτες -και αν υπάρχουν, αποτελούν μειονότητα- που θέλουν να εγκαταστήσουν στο τόπο τους μια φιλελεύθερη, κοσμικού χαρακτήρα κοινοβουλευτική, δημοκρατία. Αντίθετα, στη πλειονότητα τους αποτελούνται από φονταμενταλιστές που στοχεύουν να επαναφέρουν ένα πανισλαμικό χαλιφάτο που θα λειτουργεί στα πλαίσια του δικαίου της Σαρία.

Στη πραγματικότητα οι αντάρτες στελεχώνονται από λιποτάκτες του συριακού στρατού, ντόπιους, πρώην φυλακισμένους, ριζοσπάστες Σουνίτες , Τετσένους και Τατζίκους μουτζαχεντίν που έδρασαν στο Καύκασο και το Αφγανιστάν, Παλαιστίνιους τζιχαντιστές του Λιβάνου, Τουρκικές και Ιρακινές ένοπλες “ταξιαρχίες”απελπισμένων υπό την επιρροή των Αδελφών Μουσουλμάνων, και βέβαια φανατικούς οπαδούς της τρομοκρατικής Αλ-Κάιντα, οργανωμένους στο “αυτοκτονικό” ισλαμικό μέτωπο της Αμπχατ αλ -Νούσρα.

Σας μοιάζει τώρα όλο αυτό το συνοθύλευμα ως ενιαία και συνεκτική δύναμη που θα χαρίσει διέξοδο στο Συριακό πρόβλημα εξουσίας αν επικρατήσει; Προσωπικά, υποθέτω ότι πρόκειται για ένα κατακερματισμένο κίνημα που έχει ενωθεί ευκαιριακά μόνο από το μίσος που τρέφει κατά του Άσαντ και της Σιιτικής αίρεσης των Αλεβιτών υποστηρικτών του.

Πράγμα που ,κατά τη γνώμη μου, σιγουρεύει το αδιέξοδο του Συριακού εμφύλιου πολέμου, ο οποίος – με ή χωρίς το Άσαντ, είτε με Νατοική επέμβαση είτε με ειρηνευτικές συνομιλίες – θα συνεχιστεί για καιρό στο μέλλον καθώς πέρα από τοπική, αφορά και ενδοισλαμική σύγκρουση. Με απρόβλεπτες έως εφιαλτικές συνέπειες αν η σύρραξη γενικευθεί σε ευρύτερο περιφερειακό πεδίο.

Ασφαλώς και ο Σύρος πρόεδρος δεν είναι κανένας άγιος. Κάθε άλλο. Και αδίστακτος και μακελάρης είναι. Η υποτιθέμενη χρήση χημικών όπλων του ίδιου εναντίον του λαού του είναι αναμφίβολα ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Και σαφώς η συγκεκριμένη επίθεση με δολοφονικά αέρια εναντίον αμάχων δεν είναι ψεύτικη. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε απόδειξη που ενδεχομένως τον απαλλάσσει από κάθε αυτουργία , πρέπει υποκριτικά να θαφτεί κάτω από τα “ηθικά” κίνητρα της μονομερούς ένοπλης δράσης των Δυτικών εναντίον του.

Εξάλλου, η κοινή γνώμη της Δύσης είναι πλέον αρκετά καχύποπτη, δεδομένων των οδυνηρών συνεπειών των προσχηματικών, προσχεδιασμένων και τιμωρητικών στρατιωτικών επεμβάσεων των κυβερνήσεών τους στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη. Στο κάτω κάτω επί δυόμισι χρόνια που η χαοτική βία και οι απάνθρωπες σφαγές έχουν διαλύσει τη Συρία, οι Ομπάμα, Κάμερον, Ολάντ κάνουν τη πάπια. Με τρόπο που να “Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο” όπως έγραφε κι ο Καβάφης στο ποίημά του “Ας πρόσεχαν”

Το χειρότερο, πάντως, είναι ότι ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο στόχος μιας”χειρουργικής” βομβιστικής επίθεσης. Να ανατρέψουν τον Άσαντ ή να τον “πείσουν” να τροποποιήσει επί το ηπιότερο τη συμπεριφορά του; Να αβαντάρουν του φονταμενταλιστές να καταλάβουν την εξουσία ή να προσφέρουν “ηθικά” ερείσματα στους αντάρτες για ένα “δικαιότερο αγώνα”; Με τέτοια διλήμματα στο κουβάρι από εύφλεκτο φιτίλι που τυλίγει και την Ελλάδα καθιστώντας τη μέρος του προβλήματος, η χώρα, καλού κακού, οφείλει να διατηρήσει τις διπλωματικές της γραμμές ανοικτές προς τους Ρώσους και τους Ιρανούς.