ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Το δεκανίκι κι οι αυταπάτες

«Πρώτη πράξη μας η ακύρωση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων», δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας κατά την παρουσίαση του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

ΟΚ! Μαζί σας, σύντροφοι! Να το ακυρώσουμε το ρημάδι. Να ξεφύγουμε από την άδικη, εξοντωτική και άστοχη αυτή σύμβαση που υπέγραψαν με τα

ίδια τους τα χέρια Σαμαράς και Βενιζέλος. Να ξεβαλτώσουμε επιτέλους από την υπερχρέωση, την ελεγχόμενη χρεοκοπία, την εξουθένωση του λαού. Να ξεφύγουμε από τη σπατάλη, τη διαπλοκή, τον παρασιτισμό, τη κακοδιαχείριση του δικομματισμού. Να υπερασπίσουμε τις αξίες της αριστεράς, να προτείνουμε ένα άλλο μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης, εμπνεόμενο από τις αρχές της λαϊκής ευημερίας.

Αν τώρα για όλα αυτά χρειάζονται μερικά έξτρα δισεκατομμύρια δεν υπάρχει θέμα. Ούτε χρειάζεται να μπλέξουμε με μικρολεπτομέρειες σαν την ποσοτικοποίηση των προτεινόμενων μέτρων, τη φορολόγηση εισοδημάτων που δεν υπάρχουν και την προσέλκυση αναπτυξιακών ξένων επενδύσεων που, φαντάζομαι ότι, δεν θέλουμε.

Στόχος μας , αν κατάλαβα καλά, είναι να έρθουμε πρώτα σε ρήξη με την αμείλικτη ευρωελίτ και μετά να κουβεντιάσουμε ήπια μαζί της για την επόμενη χρηματοδότηση της χώρας. Εντωμεταξύ εμείς θα έχουμε εθνικοποιήσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα ώστε να διασφαλίσουμε τα εισοδήματα του πελατειακού κράτους. Αυτού του ανομήματος του δικομματισμού που οδήγησε τη χώρα στο να χάσει κάθε έλεγχο στις δημόσιες δαπάνες, το έλλειμμα και το χρέος. Αν κάνω λάθος συγχωρήστε με και υπόσχομαι ότι με το που πάρουμε τη κυβέρνηση θα συναλλάσσομαι μόνο ντόπιο «σκληρό» νόμισμα αντίστοιχο του Λεκ της αδάμαστης Αλβανίας.

Κακά τα ψέματα. Είναι τουλάχιστον άδικο αν όχι απέραντο θράσος να θεωρεί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ως απειλή για τη χώρα τη στιγμή που ο δικομματισμός είναι υπεύθυνος για αμέτρητες διαχειριστικές αμαρτίες από τη μεταπολίτευση έως σήμερα. Και είναι εντελώς γκροτέσκο να επιδιώκουν αυτά τον εξαγνισμό τους μέσα από τα ρομαντικά κολλήματα και τις φλυαρίες της ανώριμης μετεξέλιξης της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε πόλο εξουσίας. Ωστόσο, στα υπό καταλυτική κρίση και πολιτική αποψίλωση παλαιά κόμματα δίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ δεκανίκι επιβίωσης τόσο με τις απόψεις του όσο και με τη στόχευση προσέλκυσης ψηφοφόρων από το πιο παρακμιακό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ .

Τι άλλο, άραγε, αποτελεί η ρητορική που απορρίπτει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος και οι υποσχέσεις ότι δεν θα θιγούν «κεκτημένα», παρά εγκατάλειψη κάθε απόπειρας πολιτικής ενηλικίωσης και ευρωπαϊκής εκλογίκευσης; Κυρίως, όμως, με την πολιτική συμπεριφορά του -παρότι απέχει από τις αντί-συστημικές του διαθέσεις- προσφέρει αυταπάτες σε εκείνους τους ψηφοφόρους που συνομωσιολογικά πιστεύουν ότι «λεφτά υπάρχουν» κάπου κρυμμένα στις τράπεζες ή το υπέδαφος της χώρας και περιμένουν το σύνθημα της πολιτικής βούλησης για να διανεμηθούν. Είναι ό,τι χειρότερο –ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης- για να μετατραπεί το επί του παρόντος πολιτικό – εκλογικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ σε καταλυτ