Το στοίχημα, οι ευκαιρίες και οι κίνδυνοι

Το παιχνίδι τώρα σκληραίνει. Μετά τη φρικαλέα δολοφονική επίθεση των φασιστικών ταγμάτων εφόδου στο Κερατσίνι, διαμορφώνεται με αστρονομική ταχύτητα ένα νέο σκηνικό θεσμικά και πολιτικά, το οποίο εμπεριέχει τόσο ευκαιρίες όσο και και κινδύνους.

Ας πάρουμε κατ΄ αρχήν τη κυβέρνηση. Εδώ ξεδιπλώνονται δυο δείγματα γραφής. Από τη μια του Νίκου Δένδια και από την άλλη του Χρύσανθου Λαζαρίδη. Ο υπουργός προστασίας του Πολίτη ανοίγει με θεσμικό τρόπο τη προοπτική συνεννόησης των δημοκρατικών κομμάτων που στοχεύει σε αυστηροποίηση της νομοθεσίας κατά των εγκληματικών δραστηριοτήτων των οργανωμένων

Στα πλαίσια αυτά είναι μάλλον προφανής η κυβερνητική επιδίωξη να ασκήσει πολιτική πίεση στην αξιωματική αντιπολίτευση, ώστε να ενταχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα υπό δημιουργία αντιφασιστικό τόξο πολιτικών δυνάμεων με όρους και προϋποθέσεις που θα αναδεικνύουν τη κυβέρνηση και προσωπικά το πρωθυπουργό ως εγγυητές της δημοκρατικής ομαλότητας.

Στο συγκεκριμένο σενάριο , η κυβέρνηση θα αναλάβει όλες τις υποχρεώσεις της που αντιστοιχούν στην ευθύνη της συνολικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος στη χώρα. Παράλληλα θα κληθεί να επιφορτισθεί πλήρως τη προστασία του συντάγματος, της νομιμότητας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων δίχως να διολισθήσει σε οποιαδήποτε μορφής αυταρχισμό.

Εν τούτοις υπάρχει και η εναλλακτική πολιτική προσέγγιση του θέματος από τη πλευρά του βουλευτή της ΝΔ και στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού Χρ. Λαζαρίδη, ο οποίος προβάλλει τη θεωρία των δύο άκρων. Σύμφωνα με αυτή, με τη συμμετοχή του σε ανεξέλεγκτες κινηματικές πρακτικές που εμπεριέχουν βία, ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί συχνά σε αμφισβήτηση της έννομης τάξης η οποία διευκολύνει την επιθετική δράση των ντόπιων επιγόνων του ναζισμού.

Πρόκειται για παρακινδυνευμένη και διχαστική άποψη καθώς συρρικνώνει το εύρος και το βάθος των δημοκρατικών-αντιφασιστικών δυνάμεων, η αποδυνάμωση των οποίων υπονομεύει την αποφασιστική απάντηση της δημοκρατίας στην εγκληματική δράση των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου. Σαφώς και οι Καραμανλικοί, οι Μητσοτακαίοι, ο Αβραμόπουλος και άλλοι Νεοδημοκράτες πήραν αποστάσεις από την ανιστόρητη αυτή τοποθέτηση.

Ωστόσο, όσο και αν η οπτική Λαζαρίδη έχει μικροκομματική αφετηρία κατατείνει από διαφορετικό μονοπάτι στο ίδιο αποτέλεσμα που επιδιώκει από θεσμικό ταμπούρι ο Δένδιας. Με δυο λόγια στην ανάδειξη της κυβέρνησης σε μοναδικό πυλώνα σταθερότητας στη χώρα. Πάνω σ’ αυτό καμβά οφείλει πλέον να συνθέσει πρωτοβουλιακά με διακριτικότητα και ευελιξία ο Αντώνης Σαμαράς. Δεν είναι, όμως, και το ευκολότερο.

Δεδομένου του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων, η συσπείρωση των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου υπό το πολιτικό σχεδιασμό της κυβέρνησης σκοντάφτει στους σύνθετους εγκλωβισμούς σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά σχήματα. Παράλληλα, η πλήρης αξιοποίηση του υπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου και η επιβολή της έννομης τάξης προϋποθέτει απάλειψη της γραφειοκρατικής νοοτροπίας και των συνήθων καθυστερήσεων της Αστυνομίας και τη Δικαιοσύνης.

Τέλος,το μεγάλο στοίχημα της αντιμετώπισης της βίας, της μισαλλοδοξίας και της βαναυσότητας των παρακμιακών θανατολάγνων Χρυσαυγιτών προϋποθέτει συμπεριφορές που δεν θα εκθέτουν διεθνώς τη χώρα, όπως επίσης δεν θα δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις συνεννοήσεις με τους πιστωτές.

Προφανώς τώρα που η μπίλια γυρίζει, οι φασίστες λουφάζουν και το πολιτικό σκηνικό ανασυντίθεται υπό τη πίεση των εξελίξεων, η κοινωνία αναμένει να αναδειχθεί ο αυθεντικά υπεύθυνος υπερασπιστής της ποιότητας της δημοκρατίας και του δημόσιου βίου. Όχι με ανώδυνα ευχολόγια, περιφρονητικά τερτίπια και κούφιες ρητορείες αλλά με πυγμή, ορμή και αποφασιστικότητα που θα ανταποκρίνεται στις επείγουσες ανάγκες της συγκυρίας.

Οι καιροί απαιτούν πράξεις και ρήξεις, επιτάσσουν συνθέσεις και υπερβάσεις. Αν η κεντροδεξιά κυβέρνηση θέσει σαν βάση του στρατηγικού της σχεδιασμού μικροπολιτικές ψηφοθηρίες και το καθησυχασμό των νοικοκυραίων, σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη, θέλοντας και μη, με ένα αντιφασιστικό μέτωπο δράσης και αλληλεγγύης δομημένου στη βάση των αριστερών κομμάτων. Έστω κι αν οι ηγεσίες ενός εκάστου εκ των ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ αδυνατούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, πόσο μάλλον να συνεννοηθούν.