Το ριάλιτι της Προανακριτικής

Κάθε θέατρο έχει τους ηθοποιούς του, κάθε τσίρκο τους σαλτιμπάγκους του και κάθε χαμαιτυπείο τις εταίρες του. Α, ναι και κάθε αχούρι έχει τα γαϊδούρια του όπως και κάθε πάτος τα κατακάθια του. Για να μη παρεξηγηθώ, ανέκαθεν πίστευα ότι το κοινοβούλιο διέθετε μια συμβολική θεατρικότητα που εκτεινόταν από τα χορικά του αρχαίου δράματος ως τα επιθεωρησιακά νούμερα περιφερόμενων μπουλουκιών.
Παρακολουθώντας που και που τις συνεδριάσεις της Προανακριτικής Επιτροπής της Βουλής

για τη Λίστα Λαγκάρντ, διαπιστώνω ότι όχι μόνο η έσχατη αισθητική ευπρέπεια αλλά και κάθε ίχνος νοημοσύνης έχει καταλυθεί. Το επίπεδο του κοινοβουλευτικού διαλόγου έχει ξεπέσει στα τάρταρα του φτηνού τηλεοπτικού ριάλιτι. Εκεί δηλαδή που χάριν μεγέθυνσης των εντυπώσεων και αυξημένης τηλεθέασης ενισχύεται η οξύτητα αντί να αποσβένεται.

Να παραδεχθώ ότι, ανάμεσα στα άλλα, αυτή είναι μια υποχρέωση για την εμπορική τηλεόραση. Η σμίκρυνση του νοήματος σε μικροσκοπικά ποσά πληροφορίας, η επικράτηση του κώδικα στη θέση της αναπαράστασης, το ψάρεμα σε θολά νερά είναι κάποιες τεχνικές που χρησιμοποιούνται από σαπουνόπερες μέχρι τηλενουβέλες. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν παρόμοιες πρακτικές μπορούν να τις υιοθετήσουν στο δημόσιο λόγο τους κάποιοι Έλληνες βουλευτές; Απ’ ότι φαίνεται ναι. Με όσα αυτές συνεπάγονται για την προσβολή της δημοκρατικής τάξης, την υποβάθμιση των αξιών, των συμβόλων και των πεποιθήσεων του κοινοβουλευτισμού.
Μακριά από μένα η παροιμία «αυτή η στάνη, τέτοιο τυρί βγάζει». Αλλά, ειλικρινά, πείτε μου, βρίσκεται εσείς κάποια καλύτερη για να περιγράψει την κατάντια του κοινοβουλευτικού βίου , όπως αυτός εκδηλώνεται από τους πρωταγωνιστές της συγκεκριμένης επιτροπής; Πιστεύει, άραγε, κανείς ότι αυτό το αλλοπρόσαλλο και αυτοαναφορικό βουλευτικό μπουλούκι μπορεί με τη συμπεριφορά του να προστατεύσει το θεσμικό κύρος της Βουλής, να εμπνεύσει σεβασμό και εμπιστοσύνη στους ψηφοφόρους, να αποτελέσει υπόδειγμα δημοκρατικότητας, ηθικής και πολιτισμού εκλεγμένων δημοσίων ανδρών;

Λυπάμαι , αλλά, με καφενειακές ατάκες και παρωχημένες σχολικές εξυπνάδες, σεξιστικά υπονοούμενα και, εκ του προχείρου, ψυχιατρικές διαγνώσεις γελοιοποιούνται ατομικά και ευτελίζουν συνολικά το νομοθετικό σώμα. Δεν είναι μόνο ότι έχουν χάσει τη μπάλα στη υπόθεση του εντοπισμού της αλήθειας και την απόδοση ευθυνών για τη λίστα Λαγκάρντ. Είναι ότι την έχουν πετάξει στη κερκίδα, όσο εξασθενούν οι υποψίες και οι σοβαρές ενδείξεις για εμπλοκή και άλλων κυβερνητικών στελεχών. Και αφού δεν έχουν να ασχοληθούν με κάτι πιο συγκεκριμένο αναλώνονται σε υστερικούς καβγάδες, χοντροκομμένες ύβρεις ναρκισσιστικά κορδώματα, αλαζονικές ειρωνείες.

Επί της ουσίας δηλαδή έχουν σχηματίσει φτηνό θίασο για ένα ευτελές σόου με σενάριο τη «συγκάλυψη», που αποκαλύπτει για μια ακόμα φορά την παθογένεια του πολιτικού προσωπικού, μερίδα του οποίου εμπλέκεται στο σκάνδαλο της λίστας. Προφανώς, για τον εκπρόσωπο του ρατσιστικού μίσους, οι αθλιότητες αυτής της επικοινωνιακής καρικατούρας αποτελούν αφορμή για να απαξιώσει τη Βουλή και τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Σε αυτή την άθλια παράσταση δεν έχουν κανένα λόγο συμμετοχής οι βουλευτές των ριζοσπαστικών δημοκρατικών κομμάτων. Πόσο μάλλον συντονισμού με καμώματα που πυροδοτούν την ένταση; Εκτός πια κι αν στα πλαίσια της επιδιωκόμενης συνάντησής τους με ένα «αντισυστημικό» κοινό, σπρώχνουν άθελά τους το υπεύθυνο δημόσιο διάλογο προς τα εκεί που καταλήγουν όλες υπερβολικές τηλεμπαλαφάρες. Στα σκουπίδια.