Το περιβάλλον της θλίψης

Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, κυρίως οι συνταξιούχοι, μετά τη διαπίστωση των νέων περικοπών στις αποδοχές τους αισθάνονται θλίψη. Είναι αναγκασμένοι ξαφνικά να ξεχάσουν στοιχειώδεις συνήθειες-υποχρεώσεις, τον καφέ με τους φίλους, ένα βιβλίο, τη συνδρομή σε κάποιο σύλλογο, το χαρτζιλίκι στον εγγονό, κάποια φάρμακα,…και το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν. Οι στρατηγοί έχουν την αίσθηση ότι αρχίζουν πάλι τη σταδιοδρομία τους από το βαθμό του λοχία και οι καθηγητές πανεπιστημίων προσπαθούν να καταλάβουν το τι παράπτωμα έκαναν

και τιμωρούνται με τέτοιες περικοπές. Το περίεργο είναι ότι οι θυσίες μιας ζωής, σπουδές, στερήσεις, συνεχείς κρίσεις, χρόνος υπηρεσίας (οι καθηγητές μέχρι το 67ο έτος της ηλικίας τους), δεν λαμβάνονται υπόψη και οι συνταξιούχοι πρέπει να ξεχάσουν τον πρότερο βίο. Δεν θα ήταν λογικό και τίμιο να υπάρχει μια ποιοτική διάσταση στις περικοπές; Δεν πρέπει να τιμηθεί ο σκληρός και μονήρης αγώνας μιας ζωής;

Η δαπάνη αυτής της διάκρισης δεν εκφράζει τίποτε σημαντικό εκτός από την ελάχιστη μείωση της ορατής διαφθοράς.

Η πολιτική ηγεσία χρειάζεται ποιότητα στη σκέψη της για να αναζωογονήσει τη δημοκρατία, και όχι διαδικασίες εκφυλισμού και αποξήρανσής της.

Οι παρόμοιες πολιτικές με αυτή της απαξίωσης αυτών που αγωνίστηκαν να φτάσουν στην κορυφή κυριαρχούν, ενώ θέλουμε πολιτικές αφύπνισης των συνειδήσεων που θα μας απαλλάξουν από την απάθεια και τη θανάσιμη παραίτηση.
Εδώ και καιρό οι πολιτικοί μας προσπαθούν μέσω μεγαλοστομιών να μας τονώσουν το ηθικό. Αλλά, η τόνωση του ηθικού δεν επιτυγχάνεται με μαθήματα ηθικής. Αυτή αρχίζει από το σεβασμό σ’ αυτούς που προσπάθησαν να θεμελιώσουν το σύγχρονο ελληνικό κράτος και που το ξεθεμελίωσαν οι πολιτικοί της τελευταίας τριακονταετίας, την καθιέρωση του κράτους δικαίου και την ενίσχυση της αλληλεγγύης.

Η εστίαση στην προσπάθεια αναδόμησης της κοινωνίας μας απαιτεί επιβολή μέσω του παραδείγματος και της αυστηρότητας, του ήθους των διοικητικών στελεχών και κρατικών λειτουργών, καθώς και όλων όσων ασκούν λειτουργικά επαγγέλματα, όπως γιατροί, δικαστικοί, εκπαιδευτικοί ή είναι εκλεγμένοι τοπικοί παράγοντες.

Ίσως είναι σκόπιμο να επισημανθεί η διαφορά μεταξύ της ηθικής και πολιτικής στάσης του ατόμου. Και οι δύο είναι τρόποι χρήσης της ελευθερίας μας. Η ηθική αφορά στην προσωπική ζωή του ατόμου χωρίς να ελπίζει ότι θα πείσει τους άλλους. Αυτό που έχει αξία είναι να βρίσκεται σε συμφωνία με τον εαυτό του και να διαθέτει την ευφυία και την τόλμη να ενεργεί με συνέπεια. Η πολιτική στάση αναζητά συμφωνία με τους άλλους, συντονισμό και οργάνωση πολλών για κάτι που αφορά πολλούς. Η διάρκεια του πολιτικού χρόνου είναι μεγαλύτερη: δεν μετράει μόνο το παρόν, αλλά και το αύριο…Στην πολιτική ο στόχος είναι να δημιουργήσει θεσμούς, νόμους, μορφές διοίκησης που θα έχουν διάρκεια.

Η στάση της πολιτικής ηγεσίας προς αυτούς που εκφράζουν, σε κάποιο βαθμό, την προσπάθεια δημιουργίας εθνικού ταλέντου δεν συνάδει με την προσπάθεια τόνωσης της ποιότητας της δημοκρατίας.

Οι νέες γενιές έχουν ανάγκη το παράδειγμα και οι ταπεινωμένοι δάσκαλοί τους δεν είναι σε θέση να το προσφέρουν…