Το «παιχνίδι χοντραίνει»! Η χώρα σύρεται σε εκλογές…

Αν αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουνίου του ’12 κάποιος υποστήριζε (με τα δεδομένα και τους συσχετισμούς εκείνης της εποχής), ότι ύστερα από ένα χρόνο στην Ελλάδα θα έχουμε κυβέρνηση Ν.Δ – ΠΑ.ΣΟ.Κ, ή θα ήταν ολότελα εκτός πραγματικότητας ή, πολύ χειρότερα, θα περνιόταν… «τρελός για δέσιμο»! Ήταν, ασφαλώς, η εποχή που μεσουρανούσαν άλλες αναλύσεις, -ότι το τέλος της μεταπολίτευσης

(sic), είναι κοντά, ή ότι χάριν της σωτηρίας της πατρίδος θα πρέπει να ευδοκιμήσει μια συναίνεση που να ξεπερνά τα δυο μεγάλα κόμματα που έφεραν τη χώρα στο χείλος της απόγνωσης και της καταστροφής. Αίφνης, όμως, ένα χρόνο ακριβώς μετά, -ήγουν, τον Ιούνιο του ’13, όλα αυτά φαντάζουν σαν μακρινό παρελθόν : μετά την ξαφνική και σοκαριστική, ως ένα βαθμό, αποχώρηση του Φ. Κουβέλη και της ΔΗ.ΜΑΡ (αλήθεια μέχρι πρόσφατα δεν γίνοταν λόγος ότι η κυβέρνηση έχει την μέγιστη δυνατή συνοχή;), από το κοινό τραπέζι, αποδεικνυόμαστε «μάντεις κακών», καθώς, η αναδίπλωση της πολιτικής ζωής επί τω συντηρητικώ είναι σε πλήρη εξέλιξη : πολιτικά η Ελλάδα γυρίζει στην πριν κρίση εποχή.

Και, βεβαίως, γι’ αυτή – τούτη την ανατροπή (από την άλλη πλευρά δυστυχώς), δεν ευθύνεται ο πρόεδρος της ΔΗ.ΜΑΡ. Γι’ αυτό, άλλωστε, και δεν υπάρχουν χτυπήματα «κάτω από την μέση» όπως αυτά που έχουμε συνηθίσει στην πολιτική ζωή μετά από τέτοια γεγονότα. Ευθύνεται κυρίως η «άλλη πλευρά» που, υπακούοντας εξωχώρια κελεύσματα και βλέποντας τα αδιέξοδα να μεγαλώνουν, αποφάσισε πως… «το παιχνίδι χοντραίνει» και, άρα, όλα εκείνα τα περί ευρύτερων συναινέσεων, προγραμματικών συμφωνιών και συνεχούς διαλόγου είναι κάτι περισσότερο από «κενό γράμμα» : καθίσταται, πλέον, «βαρίδια» και όποιος τα ακολουθεί δεν εργάζεται για το καλό της πατρίδας, αλλά, για το δικό του κομματικό καλό! Η μεταμόρφωση των «δύο» (ειδικά του κ. Ευ. Βενιζέλου που έκανε και ασκήσεις λεονταρισμού επί της δημοκρατικής εκτροπής) είναι τεράστια και, φυσικά, είχαμε την «κατάληξη» που είχαμε στο επίπεδο των πολιτικών συσχετισμών και διακυβέρνησης της χώρας.

Πλην, όμως, είναι πολύ νωρίς να ομιλούμε για «κατάληξη». Και τούτο, διότι, καθώς «το παιχνίδι χοντραίνει» ο πολιτικός χρόνος γίνεται ιδιαίτερα πυκνός και όλα είναι πιθανά. Εκτιμώντας, μάλιστα, την συγκυρία τόσο στα εσωτερικά, όσο, και στα εξωτερικά μέτωπα και διακριτά χαρακτηριστικά της μπορούμε να πούμε με κάποια σχετική βεβαιότητα ότι η αναοριοθέτηση και η μετακίνηση του πολιτικού άξονα που επιδιώκει ο Αντ. Σαμαράς (εκμεταλλευόμενος την πολιτική στασιμότητα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και το γεγονός των Γερμανικών εκλογών), «προετοιμάζει» αν δεν «δείχνει» κιόλας εκλογές. Το σενάριο των εκλογών είναι εντελώς υπαρκτό και ισχυροποιείται ακόμη περισσότερο αν αναλύσουμε βαθύτερα τον απροσχημάτιστο, σχεδόν, τρόπο με τον οποίο έγινε η ρήξη μεταξύ των πρώην εταίρων. Κοντολογίς : αυτό, ακριβώς, αντιλήφθηκε και κατάλαβε ο κ. Κουβέλης : ότι ο πρωθυπουργός σέρνει μονομερώς την χώρα στις εκλογές σε μια προσπάθεια να ενισχύσει περισσότερο την θέση του. Κι εδώ δικαιολογημένα τίθεται το ερώτημα : Μα συμφέρουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ οι πρόωρες εκλογές; Και απαντούμε αμέσως : το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν το συμφέρει τίποτε. Απλά ακολουθεί, πιστεύοντας ακόμη ότι μπορεί να αλλάξει το κλίμα και κερδίζει χρόνο προσπαθώντας να αντιστοιχήσει την ελληνική με την γερμανική πραγματικότητα (δυνατή χριστιανοδημοκρατία, ενισχυμένη σοσιαλδημοκρατία). Το μόνο που θα το συνέφερε λογικά ήταν η σύμπτυξη των δυνάμεων του με αυτές της Δημοκρατικής Αριστεράς χτίζοντας, έτσι, την απαρχή μιας νέας κεντροαριστεράς. Αλλά και σ’ αυτό το πεδίο καταδείχτηκε για άλλη μια φορά πως εννοεί την ανασύσταση του χώρου…