Το νηπιαγωγείο του 2014 μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα του 2030

Όταν τρίζουν τα θεμέλια του σπιτιού σου δεν πιάνεις να το φτιάξεις από τα κεραμίδια. Όταν έχουν φαγωθεί οι κολώνες στήριξης δεν πιάνεις να ενώσεις το σαλόνι με την κρεβατοκάμαρα και την κουζίνα με το γραφείο.

Κι όμως αυτό κάνουμε ως έθνος και ως λαός από τότε που δημιουργήθηκε το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Αυτό κάνουμε και τώρα: Μεταρρυθμίζουμε τα ερείπια. Του ασφαλιστικού μας συστήματος, των δημόσιων υπηρεσιών, της Παιδείας. Χωρίς μοντέλο, χωρίς σχέδιο, ευκαιριακά, μεταφέρουμε υλικά για να μπαλώσουμε μία τρύπα αφήνοντας να χάσκει μία άλλη.

Απλή λογική χρειάζεται, ούτε πολύπλοκες

θεωρίες ούτε τίποτα. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Παιδεία μας, μέρες πανελλαδικών που ξεκίνησαν χθες. Η αφορμή προσωπική: ο μεγάλος μου γιος μπήκε στο χορό των εξετάσεων όντας πια στην Α’ Γυμνασίου. Ο ουρανός σφοντύλι του έχει έλθει. Από το χαλαρό δημοτικό της «δημιουργικής» μάθησης , χωρίς κανόνες και αυστηρότητες μπήκε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που ελάχιστες διαφορές έχει από τη δεκαετία του ’70.

Ας κάνω μια παρένθεση: Η δική μου η γενιά ήταν αυτή που έζησε αλεπάλληλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 74 μέχρι και το 80. Δίναμε εξετάσεις στην Ε’ και στην ΣΤ’ Δημοτικού. Δώσαμε εισαγωγικές εξετάσεις για να μπούμε στο Γυμνάσιο. Δίναμε εξετάσεις κάθε Φεβρουάριο και Ιούνιο στο Γυμνάσιο. Ζήσαμε το χωρισμό του Γυμνασίου και γυμνάσιο και λύκειο. Δώσαμε εισαγωγικές στο Λύκειο και στο τέλος δώσαμε εξετάσεις και στη Β’ Λυκείου και στη Γ’ για να μπούμε στο πανεπιστήμιο. Τραγωδία! Κλείνει η παρένθεση και πάμε στην ουσία:

Εχει τα χάλια της τα μαύρα η Παιδεία μας;

Τα έχει! Το λένε, χρόνια τώρα, όλοι, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, φιλελεύθεροι, κοινοβουλευτικοί, εξωκοινοβουλευτικοί. Το λένε μαθητές, φοιτητές, δάσκαλοι, γονείς, καθηγητές, ο περιπτεράς απέναντι, η θεία μου η Κούλα, οι πάντες!

Ωραία! Το έχουμε παραδεχτεί! Προφανώς διαφωνούμε στους λόγους και στις αιτίες. Διαφωνούμε και στην κατεύθυνση.

Ε, ΑΥΤΑ να κάτσουμε να συζητήσουμε. Κι όχι τα πλαίσια και τις τροποποιήσεις ή τις όποιες μεταρρυθμίσεις.

Κι αφού βρούμε επιτέλους την κατεύθυνση ή διαλέξουμε ένα μοντελάκι που να μας ταιριάζει ελαφρώς ή βαρέως τροποποιημένο (τι διάολο, εμείς θα ανακαλύψουμε πάλι τον τροχό;) να ξεκινήσουμε τις αλλαγές. Όχι από τη στέγη και τα κεραμίδια. Δηλαδή από το Πανεπιστήμιο και τον τρόπο εισαγωγής των παιδιών σε αυτό. Αλλά από το Νήπια!

Ναι, από το Νηπιαγωγείο του 2014 ξεκινάει κάποιος για να χτίσει την Παιδεία που θα έχει μετά από 17 χρόνια (1 Νήπια + 6 Δημοτικό + 3 Γυμνάσιο + 3 Λύκειο + 4 Πανεπιστήμιο). Τόσο θα μας πάρει. Μέχρι το 2031!

Ναι, δεν θα φαίνεται να αλλάζει κάτι μέχρι τότε για όσους ξεκίνησαν στραβά, αλλά από το να μην αλλάξει εις τον αιώνα των αιώνων καλύτερα να τρώμε άλλα 17 χρόνια. Ασε που ήδη θα μεγαλώνει μια γενιά μέσα στο σωστό πλαίσιο. Αυτή που φέτος θα πάει νηπιαγωγείο…

Δεν τον τρελαίνεις τον άλλον όταν ήδη κοντεύει να τελειώσει το Λύκειο ή όταν έχει μπει στο Πανεπιστήμιο. Καλώς ή κακώς τις αποφάσεις του τις έχει πάρει. Το έχει δει το έργο. Δεν το αλλάζει ξαφνικά, έτσι επειδή τώρα θυμήθηκες (πάλι!) ότι η Παιδεία πάει κατά διαόλου…

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και με το Ασφαλιστικό.

Πάς από κάτω προς τα πάνω…

Διαμορφώνεις τις νέες γενιές ασφαλισμένων. Πρώτα από όλα, μετράς, υπολογίζεις. Πόσοι θα είναι; Αν δεν φτάνουν για να στηρίξουν τους αυριανούς συνταξιούχους αλλά και τις δικές τους ανάγκες, δίνεις προτεραιότητα στο να γίνουν περισσότεροι. Χτυπάς την υπογεννητικότητα, επιδοτείς τις γεννήσεις, κάνεις πρόγραμμα για τους μετανάστες και την δική τους ασφάλιση. Υστερα κάνεις ένα πλάνο για το τι χρειάζεσαι από δουλειές… Θέλεις λιγότερους γιατρούς, λιγότερους δικηγόρους, περισσότερους στα τουριστικά και στη σύγχρονη αγροτική παραγωγή, αρκετούς αλλά όχι πολλούς πιλότους και αεροσυνοδούς (άλλο θέμα κι αυτό που μπορεί να λυθεί με την μέθοδο της ΑΠΛΗΣ λογικής), δεν θέλεις καθόλου πυρηνικούς φυσικούς, θέλεις εκατό μουσικολόγους και εβδομήντα θεατρολόγους; Μπορείς να εξασφαλίσεις δουλειά σε όλους αυτούς; Κι αυτό απλή λογική θέλει: τι να τους κάνεις 1.000 τεχνικούς τηλεόρασης το χρόνο; Τι να τους κάνεις 750 θεολόγους ανά έτος;

Στρώνεσαι στη δουλειά και τα βρίσκεις όλα αυτά!

Και ξεκινάς. ΝΑΙ: ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΤΟΥ 2014!

Το 2031 είσαι έτοιμος!

Απλοποιώ τα πράγματα;

Ναι, σε 800 λέξεις αναγκαστικά τα απλοποιώ! Θέλει δύο, τρεις, άντε πέντε χιλιάδες λέξεις να το κάνεις λιανά!

Και, διάολε, γίνεται! Αρκεί να υπάρξει στρατηγική, δηλαδή τελικός στόχος. Συγκεκριμένος.

Όλα τα άλλα είναι σαχλαμάρες για να περνάμε την ώρα μας μέχρι να βουτήξουμε με τα κεφάλια στο γκρεμό!

Αυτό πάντως που πάνε να κάνουν τώρα και στην Παιδεία και στο Ασφαλιστικό ΔΕΝ πρόκειται να δουλέψει. Τα «κτίρια» θα πέσουν. Και ούτε τα κεραμίδια δεν θα έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε!