Το μίξερ των 58

Σήμερα, πιο θαμπό, φθαρμένο και κερματισμένο από ποτέ, καλύπτει μόνο το ευρωπαϊκό σκέλος. Μαζί, φυσικά , με τη ΝΔ, αδιάφορο αν αυτή συντίθεται από σκληρούς λαϊκούς δεξιούς, ήπιους κεντροδεξιούς, φιλελεύθερους ή νεοφιλελεύθερους. Τις κοινωνικές ευαισθησίες τις υπερκαλύπτει ο αριστερός, πλην συμπαγής, ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από την ενίοτε λαϊκίστικη αμετροέπεια

Η ενδοαμφισβητούμενη και περιχαρακωμένη ΔΗΜΑΡ, από τη μεριά της, εκπροσωπεί την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στο αξιακό πλαίσιο της ανανεωτικής αριστεράς. Το παραδοσιακό ΚΚΕ,τέλος, εκφράζει την αντιευρωπαϊκή προοπτική και τη μαχητική, ενίοτε μόνο φραστικά, διάθεση κατά του μεγάλου κεφαλαίου ώστε να υλοποιηθεί στο απώτερο μέλλον η ρήση των δικών του ευαγγελίων περί κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.

Σχηματικά,ίσως, αλλά κάπως έτσι περιγράφεται το εγχώριο πολιτικό στερέωμα που υποτίθεται ότι εκτείνεται από το φιλελεύθερο κέντρο ως τη ριζοσπαστική αριστερά. Κι αν η τελευταία είναι υπαρκτή ως κομματικός σχηματισμός με κοινοβουλευτική παρουσία, στο άλλο άκρο ο χώρος του λεγόμενου φιλελεύθερου κέντρου δεν υπάρχει. Ούτε είναι καν εκ των σπαργάνων του δομημένος. Γίνεται, ωστόσο, κατανοητός ως το σημείο που τείνουν δεξιοί και αριστεροί μετριοπαθείς εφόσον έχουν αποσπαστεί από τις παρατάξεις τους.

Εξάλλου, στο αιθέριο πολιτικό θόλο της χώρας κινούνται με ταχύτητα διάττοντος μικρότερα νεοφιλελεύθερα μορφώματα, μερίδα της εκσυγχρονιστική κεντροαριστεράς, υπολείμματα του ερειπωμένου, υπό το Βαγγέλη Βενιζέλο, πλανήτη ΠΑΣΟΚ και ανέστιοι μεταρρυθμιστές αριστεροί. Το ερώτημα για όλους αυτούς συνίσταται στο αν μπορούν να συγκατοικήσουν υπό την ίδια στέγη και επί πλέον το τι ακριβώς θα πρεσβεύει η υπό μικροκλίμακα κατασκευή τους το οποίο δεν θα καλύπτεται ήδη από τα υπόλοιπα κόμματα.
Η αλήθεια είναι πως η πρωτοτυπία στη πολιτική είναι θεμιτή. Οφείλει ωστόσο να είναι ειλικρινής για να μη καταντά εκνευριστική. Και βέβαια να μην μένει μονίμως στη πάρλα αλλά να αγγίζει και το ψητό. Από αυτή την άποψη, η έμπνευση του καθηγητή Χρήστου Ροζάκη, προ 15θημερου στη συγκέντρωση των 58 στη Κηφισιά, χάρισε δείγματα διανοητικής σύλληψης ως αμφιλεγόμενης τέχνης.
Κυρίως, όταν αναφερόμενος στην ανάγκη πολιτικών ανασυνθέσεων τόνισε: “ Μόνο και με το φιλελεύθερο κέντρο και με την Αριστερά μπορείς να συνθέσεις μια νέα κατάσταση. Οι πολιτικές ιδεολογίες δεν είναι πια μονόπλευρες ή αποκλειστικές. Τα πούρα σχήματα έχουν εγκαταλειφθεί από την ίδια την κοινωνία. Αυτό που παλαιότερα ήταν προδοσία σήμερα είναι ανάγκη. Υπάρχει επιμειξία ιδεολογιών.”

Καθόλα σεβαστή η άποψη του. Ατυχώς, και όχι μόνο για το κοινό της πρωτοβουλίας των 58, σπανίως στις ιδεολογίες υπάρχει συγκερασμός, συναντίληψη ή σύγκλιση. Σπανιότερα δε «διασταύρωση» ή επιμειξία. Ακόμα και στην ανάγκη διατύπωσης διαχειριστικών λύσεων από κοινού, η υπόθεση θα καταλήγει σε παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Η τεχνική συγκόλληση, λόγου χάρη, του Μίκι Μάους με το Τσε θα έχει αναπόφευκτα άγονο αποτέλεσμα .

Στο κάτω κάτω, είναι αγεφύρωτο το χάσμα με την ιδέα που έχει ένας φιλελεύθερος και ένας αριστερός για το κοινωνικό κράτος ή τις κοινωνικές αδικίες. Πόσο μάλλον στα ζητήματα που αφορούν τη παραγωγή πλούτου και την αναδιανομή του ή τις αντιλήψεις περί αγοράς και αλληλεγγύης. Κι αν ακόμα τύχει στα πλαίσια κάποιας ανεκτικότητας κάπου να συμπίπτουν οι τοποθετήσεις τους, αυτές θα είναι το λιγότερο υποκριτικές αν όχι παραπλανητικές. Δεδομένου ότι οι θέσεις του σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού δεν εμφανίζονται μόνο ως εξ ορισμού ιστορικά ασύμβατες αλλά είναι και λογικά αντιμέτωπες.

Υπό τη συγκεκριμένη ακροβατική ρητορική και την συμβολή του παραπάνω θεωρητικού κράματος γίνεται μάλλον σαφής η σύγχυση της ομάδας των 58. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο ότι αρκούνται, ερήμην του λαού, να συζητάνε αλλά ότι στοχεύουν στη συσπείρωσή τους σε ένα ενιαίο σχήμα. Ελάχιστα, άλλωστε, ενδιαφέρει την δοκιμαζόμενη κοινωνία αν π.χ. η Εύη Χριστοφιλοπούλου και ο Παντ. Καψής, ο Τασ. Γιαννίτσης και ο Γιαν. Τζανετάκος, ο Απ. Δοξιάδης και η Θάλεια Δραγώνα, επιχειρήσουν να πρωταγωνιστήσουν ως νέοι ετερόκλητοι χαρακτήρες σε ένα αναδυόμενο τοπίο .
Όχι γιατί δεν είναι έντιμοι και ευπρεπείς, αλλά δίχως αγωνιστικότητα σε μια χώρα που βιώνει βαθύτατη κρίση παρά μόνο με κινητικότητα που καταλήγει σε κουβεντολόι δεν κάνεις ανασύνθεση. ούτε κόμμα, ούτε καν το παρτενέρ κόμματος. Άλλωστε το μίξερ της συνευθύνης τους πέρα από ιδεολογίες πρέπει να αναδεύσει ταυτόχρονα ασθμαίνουσες περσόνες, επίμονους περιφερόμενους, ανακυκλωμένα πρόσωπα και συστημικούς διανοούμενους. Με αποτέλεσμα ο ψηφοθηρικός χυμός που θα προκύψει στο κάδο να προέρχεται σαν από το άλεσμα ξηρών και νωπών καρπών μαζί.