ΤΟ MAIL ΕΝΟΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΣΤΕΛΕΧΟΥΣ...

Χθες το απόγευμα, κι ενώ καθόμουν στη βεράντα του σπιτιού στην Κέρκυρα και διάβαζα τη "λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων", άκουσα τον ήχο του mail στο ipad. Δεν έδωσα σημασία. Θα το δω μαζί με όλα τ' άλλα το βράδυ, σκέφτηκα. Επειδή βρίσκομαι σε διακοπές δεν θέλω και πολλά πολλά με τον ...έξω κόσμο. Μετά από περίπου πέντε λεπτά χτύπησε το τηλέφωνο. Το όνομα που εμφανίστηκε στην οθόνη ήταν ενός από αυτούς που ονομάζουμε

«σημαντικό κυβερνητικό στέλεχος». Προς στιγμήν σκέφτηκα να μην απαντήσω στην κλήση. Μετά όμως σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει να μου πει κάποια είδηση από την επίσκεψη Γιούνκερ στην Αθήνα ή κάτι άλλο σημαντικό. Πήρα τη γραμμή. «Έλα, τι γίνεται;» είπα. «Το είδες;» με ρώτησε. «Ποιο;» «Το mail που σου 'στειλα». «Όχι, τι είναι;». «Διάβασέ το και πάρε με να μου πεις αν σου άρεσε». Άνοιξα τα mail και διάβασα αυτό που σας παραθέτω:

Κάποτε, στα παλιά τα χρόνια, ζούσανε στην Αίγυπτο δυο άνθρωποι, που τα σπίτια τους και τα χωράφια τους γειτόνευαν. Ο ένας όμως ήτανε δουλευτάρης και ο άλλος ακαμάτης.

Από το πρωί ως το βράδυ ο δουλευτάρης όργωνε τα χωράφια του, έσπερνε, σκάλιζε, πότιζε, θέριζε, ανάλογα με την εποχή που ήτανε, κι όταν τέλειωνε τη δουλειά του στα χωράφια και γυρνούσε στο σπίτι του, κάτι έβρισκε κι εκεί να κάνει. Πότε διόρθωνε το αλέτρι του, πότε κάρφωνε κανένα παράθυρο που είχε σπάσει, πότε περιποιότανε τις κότες του, πότε σκάλιζε τα λαχανικά του. Όλο δούλευε κι όλο πρόκοβε και, σιγά - σιγά, έγινε ο πιο πλούσιος τους τόπου.

Ο γείτονάς του, ο ακαμάτης, έβρισκε πάντοτε προφάσεις για να μη δουλέψει. Το πρωί δεν ξυπνούσε χαράματα, όπως ο δουλευτάρης, αλλά κοιμόταν ώσπου ο ήλιος ανέβαινε ένα κοντάρι στον ουρανό, γιατί έλεγε πως, όσο περισσότερο κοιμότανε, τόσο ξεκούραστος θα’ ταν και τόσο πιο καλά θα δούλευε στο χωράφι του. Αλλά όταν έφτανε στο χωράφι, κόντευε πια μεσημέρι, κι έτσι, δεν του έμεναν και πολλές ώρες δουλειάς. Χρόνο με το χρόνο γινότανε φτωχότερος, ώσπου έγινε ο πιο φτωχός του χωριού.

Ζήλευε λοιπόν το γείτονά του τον δουλευτάρη κι έλεγε πως εκείνος ήτανε μάγος κι έκανε μάγια στα δικά του τα χωράφια να δίνουν πολύ καρπό, και στο χωράφι του γείτονά του να μη δίνει καθόλου.

Μια μέρα, οι δυο γείτονες συζητούσαν για τις σοδειές τους, κι επειδή ο δουλευτάρης είπε ότι μόνο με τη δουλειά προκόβει κανείς, ο ακαμάτης θύμωσε και σηκώνοντας το τσεκούρι του, τον χτύπησε στο κεφάλι και τον σκότωσε.

Οι συγγενείς του δουλευτάρη έτρεξαν να τον σηκώσουν κι όταν είδαν πως ήταν πια πεθαμένος, άρχισαν να κυνηγούνε το φονιά. Αλλ’ ο ακαμάτης είχε προχωρήσει πολύ και τους ξέφυγε, τρέχοντας προς το Νείλο. Στρέφοντας πίσω του είδε πως οι συγγενείς του σκοτωμένου ήταν ακόμη μακριά, αλλά έτρεχαν κι αυτοί προς το ποτάμι.

Θέλησε τότε να εξακολουθήσει το δρόμο του αλλά, ξαφνικά, είδε να παρουσιάζεται ένας λύκος. Φοβήθηκε πως ο λύκος θα τον φάει, γιατί δεν είχε κανένα όπλο μαζί του να τον χτυπήσει. Καθώς κοιτούσε γύρω του με απελπισία, για να βρει τρόπο να σωθεί, πρόσεξε μια ψηλή χουρμαδιά που βρισκότανε στην όχθη του ποταμού και που τα μεγάλα, πλατύφυλλα κλαδιά της έγερναν πάνω από τον ποταμό.

«Σώθηκα!» μουρμούρισε. Τώρα θα γλιτώσω κι από το λύκο και από τους ανθρώπους. Κι έτρεξε προς τη χουρμαδιά, σκαρφάλωσε στον κορμό της και, σιγά-σιγά, ανέβηκε ως τα πρώτα κλαδιά και κρύφτηκε στα πλατιά φυλλώματα. Ο λύκος, βλέποντας πως του ξέφυγε ο άνθρωπος, έτρεξε κι αυτός να φύγει, για να βρει κάποιο άλλο κυνήγι.

Ξαφνικά ο φονιάς άκουσε κάτι να σέρνεται μέσα στα κλαδιά πάνω από το κεφάλι του. Κοιτάζει και τι να δει: ένα θεόρατο φίδι σερνόταν ανάμεσα στα κλαδιά, σφυρίζοντας. Κοίταξε κάτω τρομαγμένος, ο λύκος είχε φύγει, αλλ’ οι συγγενείς του σκοτωμένου πλησίαζαν τρέχοντας κι ασφαλώς θα τον έβλεπαν, όταν κατέβαινε από το δέντρο, και θα τον έπιαναν. Κι ήξερε πως άμα έπεφτε στα χέρια τους, ήταν χαμένος!

Μη έχοντας τι άλλο να κάνει σκέφτηκε: «Θα πηδήσω στο νερό, και θα βγω κολυμπώντας στην αντικρινή όχθη του ποταμού». Και πήδησε αμέσως στο νερό. Αλλά ο Νείλος είναι γεμάτος κροκόδειλους κι ένας από αυτούς, μόλις είδε τον άνθρωπο να πέφτει, όρμησε απάνω του, άνοιξε το τεράστιο στόμα του και τον έκοψε στη μέση...

Τον πήρα τηλέφωνο. «Καλά, έχεις μουρλαθεί;» του είπα. «Τι είναι αυτό;». «Δεν σου άρεσε;». «Ρε, εντάξει μου άρεσε, αλλά γιατί μου το 'στειλες;». «Για να το γράψεις. Επειδή, από καιρού εις καιρόν, σου αρέσει να χρησιμοποιείς μύθους στα άρθρα σου, να το γράψεις για να μάθει ο κόσμος τι θα πάθουμε αν έρθουν οι φίλοι σου του ΣΥΡΙΖΑ». Διαολίστηκα και τον πήρα από τα μούτρα: «Πρώτον, δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, φίλους στον ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα κάποιους πολύ καλούς, έχω. Τρίτον, και συ φίλος μου είσαι. Τέταρτον, αν καταλαβαίνω καλά θέλεις να πεις πως εσείς είστε οι δουλευτάρηδες και οι του ΣΥΡΙΖΑ οι ακαμάτηδες». «Ναι», μου είπε. «Δηλαδή, παραδέχεσαι» του είπα «πως ο ΣΥΡΙΖΑ σας έχει ήδη σκοτώσει; Πριν ακόμη προκηρυχθούν οι εκλογές είσαι σίγουρος για την ήττα. Ωραία ψυχολογία έχετε». «Όχι, δεν λέω αυτό». «Πως δεν το λες; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ακαμάτης, σύμφωνα με τον μύθο, σας έχει σκοτώσει και προσπαθεί να δει πως θα σωθεί από τα προβλήματα». «ΟΚ, αλλά είδες τι θα γίνει αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα μας φάει ο κροκόδειλος». «Ποιος ο Σήφης;» του το γύρισα στην πλάκα εννοώντας τον κροκόδειλο που βρέθηκε στην Κρήτη.

Το υπόλοιπο της συζήτησης δεν έχει νόημα να το παραθέσω. Ούτε να πούμε αν το ΔΝΤ είναι ο λύκος, η ΕΚΤ το φίδι και η Μέρκελ ο κροκόδειλος. Και δεν έχει νόημα γιατί η χώρα βρίσκεται εδώ που βρίσκεται επειδή τις τύχες της, σχεδόν μονίμως, δεν την ορίζουν «δουλευτάρηδες», αλλά «ακαμάτηδες». Εμένα πάντως το mail με έβγαλε από τον κόπο να στύψω το μυαλό μου για να γράψω άρθρο. Γι' αυτό και ευχαριστώ το φίλο «σημαντικό κυβερνητικό στέλεχος». Αν εσείς θέλετε να κάνετε συνειρμούς και να βγάλετε συμπεράσματα μπορείτε να το κάνετε. Εγώ, το βράδυ έχω να πάω να φάω στου «Κώστα», στη Δασιά και αύριο (δηλαδή σήμερα) το πρωί στο Μπαρμπάτι για μπάνιο. Το βράδυ μάλλον θα πάμε στον Παντοκράτορα που έχει πανηγύρι. Λύκους και φίδια στο βουνό μπορεί να έχει, κροκόδειλους όχι. Τουλάχιστον ακόμη...