ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

Η Χεζμπολά του Μιχαλολιάκου

«Αισθανόμαστε άβολα εκεί μέσα (στη Βουλή). Αισθανόμαστε μια σιχασιά και μία αηδία. Αν θέλουν τα εγκαταλείπουμε ανά πάσα στιγμή. Βγαίνουμε στους δρόμους για να δούμε πόσα απίδια βγάζει ο σάκος. Θα δούμε τι σημαίνει Τάγματα Εφόδου…». Πολυσχολιασμένο αλλά χαρακτηριστικό το απόσπασμα από την ομιλία του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου. Ο φύρερ

έχει, φαίνεται, απόλυτη επίγνωση του ότι όσο πιο ακραία τοποθετείται έναντι του πολιτικού συστήματος, τόσο έχει να απολάβει οφέλη σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας.

Η πρώτη του επιτυχία είναι ότι κατάφερε να θέσει την ατζέντα του δημόσιου διαλόγου. Και όποιος θέτει την ατζέντα έχει κάνει το μισό δρόμο για την πολιτική επιρροή. Τα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε το κύμα παράνομης μετανάστευσης δεν τα εφηύρε το ακροδεξιό μόρφωμα. Ούτε την ανασφάλεια που διακατέχει όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας. Ωστόσο τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα θέματα αυτά από την πλειοψηφία – πλέον – της κοινής γνώμης, τον καλλιέργησε συστηματικά η Χρυσή Αυγή, πατώντας πάνω στην ανεπάρκεια του κράτους και την αδυναμία της αριστεράς να πάει ένα βήμα μακρύτερα από τα ιδεολογικά της στερεότυπα.

Αλλά και στην πολιτική πρακτική, το κόμμα του Μιχαλολιάκου παραδίδει μαθήματα: Συγκεκριμένη και άμεση δραστηριότητα, σταθεροί και σαφείς στόχοι, εντυπωσιακές πρωτοβουλίες που προσφέρουν απαντήσεις σε συγκεκριμένες αγωνίες και δίνουν λύσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα. Ξενίζει τα καλλιεργημένα τμήματα της κοινωνίας ο κραυγαλέος λαϊκισμός, αλλά το ακροατήριο που θέλγεται από το ακτιβιστικό κιτς είναι μεγάλο. Έτσι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής δίνουν τα αυτοκίνητά τους σε πολύτεκνους, μοιράζουν τρόφιμα σε Έλληνες (και μόνον) πένητες, ενώ παράλληλα οι οργανωμένες ταξιαρχίες του κόμματος «καθαρίζουν» γειτονιές και αναλαμβάνουν το ρόλο πολιτοφυλακής. Ακολουθούν, όπως σωστά έχει επισημανθεί, την τακτική της Χεζμπολά στο Λίβανο.

Από τη στιγμή μάλιστα που αφαίρεσαν από την αριστερά το μονοπώλιο της υπεράσπισης των πολιτών «που παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους», τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα. Σύμφωνα με τον «άγραφο προοδευτικό κώδικα» η μη εφαρμογή του – όποιου – νόμου, αποτελούσε αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα αν όχι υποχρέωση κάθε συλλογικής κινητοποίησης. Εμβληματική η περίπτωση της Κερατέας. Πήγαινε τώρα να καταγγείλεις τους κατοίκους της Πάτρας ή της Κορίνθου που με επικεφαλής το δήμαρχο αλλά και τα «τάγματα εφόδου» της Χρυσής Αυγής παίρνουν «την τύχη τους στα χέρια τους» και εξαπολύουν τα πογκρόμ που βλέπουμε από τηλεοράσεως…